De wekker gaat weer reuze vroeg deze ochtend. Het is pas 05.00 uur. Kwart voor zeven wil ik eigenlijk op weg zijn naar Schiphol. Ik kan het rustig aan doen en heb nu nog mooi de tijd de laatste dingen in huis op te ruimen. Twintig voor zeven staat mijn vader voor de deur en een kleine 10 minuten later zijn we al op weg naar Schiphol. Anders dan andere jaren vertrek ik dit jaar niet op een zaterdag maar op een vrijdag. Ik houd dan ook rekening met het feit dat we wel eens in een file terecht kunnen komen. Het valt allemaal reuze mee, om 08.10 uur zijn we al op Schiphol. Nadat ik afscheid genomen heb van mijn vader, ga ik richting balie 26 om in te checken voor vlucht UA947 van United Airlines. Het is nog rustig en ik ben vrijwel direct aan de beurt. Omdat ik zo vroeg incheck, de vlucht vertrekt pas om 13.05 uur, heb ik nog keuze qua zitplaats. Een verzoek voor meer beenruimte wordt gehonoreerd. Ik krijg een gratis upgrade naar de Economy Plus klasse. Ook op mijn doorvlucht van Washington, DC naar Seattle krijg ik meer beenruimte. In dat vliegtuig, een Boeing 757, kom ik bij een EXIT boven de vleugel te zitten.

Het is pas 08.20 uur als ik al ingecheckt ben. Zo vlot had ik het allemaal niet verwacht. Gelukkig is het mooi weer en ik verblijf geruime tijd in de zon op het panoramaterras. Het blijft een mooi gezicht al die bedrijvigheid op Schiphol. Nadat ik nog een broodje gegeten heb en nog een ronde door Schiphol gemaakt heb, ga ik rond 10.00 uur door de douane. Na de gebruikelijke inkopen ga ik rustig richting gate G3. Kwart voor twaalf begint men met het ondervragen van de passagiers en rond 12.20 uur begint het boarden. Het vliegtuig is een Boeing 777-200. Met een paar minuten vertraging vertrekken we om 13.12 uur met vlucht UA947 richting Washington, DC.

De vlucht duurt korter dan gepland en om 14.40 uur, plaatselijke tijd, landen we op Dulles International Airport. Omdat ik nog een doorvlucht heb naar Seattle gaat alles iets anders dan vorig jaar. Toen werden we eerst naar het hoofdgebouw gebracht waar we langs de immigratiedienst en US Costums gingen. Nu wordt dit alles afgehandeld in hetzelfde gebouw als waar de gates zijn. Omdat ik als een van de eersten het vliegtuig kan verlaten, ben ik ook als een van de eersten bij de immigratiedienst aan de beurt. Hoewel de apparatuur voor een foto en een elektronische vingerafdruk al gereed staan, wordt dit tot nu toe enkel bij personen uit een visumplichtig land gebruikt. Wij Nederlanders zijn, zoals het er nu naar uitziet, vanaf begin oktober ook aan de beurt. Dan wordt er van elke buitenlandse persoon die Amerika binnenkomt, een foto en een elektronische vingerafdruk gemaakt. Dit alles als gevolg van de aanslagen van 11 september 2001. De immigratiedienst is vlot gepasseerd en als ik naar de bagageband loop om mijn koffer op te zoeken, komt deze er juist aan. Wat een timing!

Nadat ik met de koffer de Department of Agricultural ben gepasseerd, ook geen problemen, kan ik mijn koffer weer afgeven voor de doorvlucht naar Seattle. Al met al zit ik 3 kwartier nadat we geland zijn alweer aan mijn eerste Starbucks hier in Amerika dit jaar, terwijl de officiële aankomsttijd om 15.25 uur zou moeten zijn. Het geeft mij in ieder geval de gelegenheid nog wat rond te kijken. Ik word verwacht bij gate D1 voor vlucht UA917 naar Seattle die om 17.20 uur zal vertrekken. Als ik naar buiten kijk, zie ik dat het inmiddels flink regent. Niet iets wat je een vakantiegevoel zou moeten geven. Om 16.55 uur begint het boarden. Het vliegtuig zal helemaal vol zijn en er wordt gevraagd of er ook mensen zijn die hun plaats willen afstaan en morgenochtend willen vertrekken. De compensatie: een hotelovernachting en een gratis vliegticket binnen Amerika naar een willekeurige plaats. Ik ga hier maar geen gebruik van maken. Op de terugweg zou ik er zeker even over nadenken.

Het boarden duurt langer dan gepland en even na 17.30 uur taxiën we richting startbaan. Onderweg kijken verschillende mensen aandachtig naar een van de motoren. De purser wordt er zelfs bijgeroepen, bang dat er iets niet goed zou zijn. Het vliegtuig wordt aan het begin van de startbaan geparkeerd, ook mede vanwege de drukte van de aankomende vliegtuigen die moeten uitwijken naar Dulles International Airport vanwege het slechte weer. Een van de piloten komt, nu we toch stilstaan, naar het mogelijke defect kijken. Het blijkt gelukkig loos alarm en hij legt uit wat de mensen dachten te zien. Toch goed dat men geen enkel risico neemt. Door dit alles, het lange boarden, de drukte en het vermeende defect, vertrekken we pas om 18.10 uur. Gelukkig had men al een snellere route door de lucht gevonden en we zullen daarom toch nog rond 20.00 uur, plaatselijke tijd, in Seattle landen. Omdat ik bij een EXIT zit, heb ik meer dan voldoende beenruimte. Naast mij zit echter een fors uitgevallen man waardoor we toch vrij krap zitten. Het blijkt een aardige man te zijn en we praten dan ook over van alles en nog wat. Hij geeft mij zelfs zijn businesskaart om hem toch vooral te bellen als ik ergens de weg kwijt ben in Washington state. De vlucht van 5 uren valt mij reuze mee. Zo af en toe dommel ik even in. Slapen in een vliegtuig lukt nog steeds niet.

Even na 20.00 uur landen we op SeaTac International Airport. Middels een een metro worden we naar de aankomsthal gebracht. Het duurt even voordat de koffers komen, maar om 20.45 uur kan ik dan eindelijk de huurauto ophalen bij Hertz. Alle autoverhuurbedrijven hebben in de aankomsthal hun balie zitten. De auto's zelf staan op loopafstand geparkeerd in de grote parkeergarage tegenover de hal. Het is even na negenen als ik met mijn huurauto, wederom een Ford Taurus met Neverlost, de parkeergarage verlaat. Het is buiten inmiddels al donker geworden. Deze eerste avond heb ik een kamer gereserveerd bij Days Inn SeaTac, dichtbij het vliegveld. Neverlost leidt mij keurig naar het motel. De kamer ziet er zeer goed uit en heeft zelfs een jacuzzi. Ik bel nog even met mijn ouders in Nederland, waar het inmiddels 07.00 uur in de ochtend is. We houden het kort omdat mobiel bellen niet echt goedkoop is. De mobiele telefoon werkt trouwens perfect. In Washington, DC had ik ook al even met mijn broer gebeld. T-Mobile, mijn provider, zit hier ook in Amerika en ik bel dan ook via het netwerk van T-Mobile. Tegen 22.30 uur begin ik toch wel wat moe te worden en ik besluit, na 26½ uur op te zijn geweest, maar eens naar bed te gaan. Het is een lange en vermoeiende dag geweest.

Route dag 1

Dag 2 - za 12 juni Seattle - Castle Rock

Hoewel ik twee keer wakker ben geweest vannacht, heb ik voor mijn gevoel zeer goed geslapen. De wekker die op 07.00 uur staat hoeft niet eens af te gaan. Rond 06.00 uur ben ik al wakker. Ik besluit alvast maar op te staan. Er schijnt een aangenaam zonnetje en ik heb er zin in deze 2e dag van de vakantie. Het motel biedt een eenvoudig ontbijt aan waar ik gebruik van maak. Denny's die hier vlakbij zit moet nog maar even wachten... Omdat het motel mij zeer goed bevalt, reserveer ik alvast voor donderdag 17 juni, de laatste nacht in Washington state.

Rond 07.45 uur ga ik op pad. Vandaag ga ik een bezoek brengen aan Mount St. Helens National Volcanic Monument, ten zuiden van Seattle. Op 18 mei 1980 vond hier een enorme aardbeving plaats die leidde tot de uitbarsting van de vulkaan.

On the morning of May 18, 1980, a magnitude 5.1 earthquake triggered the collapse of the summit and north flank of Mount St. Helens and formed the largest landslide in recorded history. Gas rich magma and super-heated groundwater trapped inside the volcano were suddenly released in a powerful lateral blast. In less then three minutes, 230 square miles of forest lay flattened. The hot gas and magma melted the snow and ice that covered the volcano. The resulting floodwater mixed with the rock and debris to create concrete-like mudflows that scoured river valleys surrounding the mountain.

A plume of volcanic ash and pumice billowed out of the volcano reaching a height of 15 miles and transformed day into night across Eastern Washington. Avalanches of super-heated gas and pumice, called pyroclastic flows, swept down the flanks of the volcano. While the landslide and lateral blast were over within minutes, the eruption colomn, mudflows and pyroclastic flows continued throughout the day and following night. By the following morning major eruptive activity had ceased and the landscape appeared to be a gray wasteland.

Bron: Volcano Review, Visitor's Map & Guide to Mount St. Helens National Volcanic Monument

Via de SR-512, de SR-162, de SR-7 en de I-5 ga ik richting het Mount St. Helens Visitor Center bij Silver Lake. Ik doe het rustig aan en onderweg stop ik diverse malen om van de omgeving te genieten. In Elbe stop ik even bij Mount Rainier Scenic Railroad, Elbe om een paar foto's te maken van een oude locomotief. In het weekend worden hier rondritten mee gemaakt en men is druk bezig met de voorbereidingen. Om 11.20 uur ben ik bij het Mount St. Helens Visitor Center. Er is een tentoonstelling en er wordt een film over de eruptie vertoond. Buiten kun je Mount St. Helens heel in de verte zien liggen. Hoewel het redelijk bewolkt is hier, kun je de berg toch nog goed zien.

Om Mount St. Helens beter te kunnen bewonderen ga ik om 12.00 uur op weg naar het Johnston Ridge Observatory, een rit van zo'n 50 mile. Met de nodige stops onderweg doe je al gauw anderhalf uur over deze rit. Eenmaal bij het Johnston Ridge Observatory heb je een geweldig zicht op de berg. Je bent er hier maar zo'n 5 mile bij vandaan. De omgeving is heel apart om te zien. Alles rondom de berg is weggevaagd tijdens de uitbarsting. Ook hier is een tentoonstelling en er wordt een indrukwekkende film vertoond. Door de geluidseffecten lijkt het of je er dicht bij bent. Aan het eind van de film wordt ons gevraagd even zitten te blijven en gaat het filmdoek omhoog. Wat we te zien krijgen is een fantastisch zicht op Mount St. Helens. Achter het filmdoek blijken ramen te zitten en je kijkt zo "live" naar Mount St. Helens. Na deze mooie voorstelling ga ik naar buiten waar een parkranger nog een prachtig verhaal verteld over de uitbarsting. Hoewel het hier bewolkt is, kunnen we de berg toch nog redelijk goed zien. Ik neem de tijd om alles goed te bekijken en rond 15.00 uur ga ik op weg terug.

Tegen 16.30 uur ben ik in Castle Rock, nabij het Mount St. Helens Visitor Center. Ik had vandaag tot Kelso zullen rijden, hier zo'n 7 à 8 mile vandaan. In Castle Rock vind ik echter een geschikt motel met een hele toepasselijke naam, het Mount St. Helens Motel. Hoewel het nog vroeg is, vind ik het voor vandaag genoeg. Ongemerkt heb ik vandaag alweer zo'n 235 mile gereden. 's Avonds eet ik in het 49er restaurant, nabij het motel. Na het eten werk ik het verslag bij en kijk nog wat tv. Ik zal het niet te laat maken vandaag. Hoewel ik mij de hele dag fit gevoeld heb, slaat de vermoeidheid nu toch wel toe.

Route dag 2

Dag 3 - zo 13 juni Castle Rock - Yakima

Gisteravond was ik zo moe dat ik al om 20.30 uur naar bed ging. Om 04.00 uur werd ik weer wakker. Gelukkig kon ik weer in slaap komen en het was uiteindelijk 07.30 uur voordat ik eraf was. Een goede nachtrust dus. Vandaag wil ik naar Ape Caves en Spirit Lake. De weg naar Spirit Lake is echter nog gesloten wegens sneeuwval en een bezoek kan dus niet doorgaan. Omdat alleen Ape Caves overblijft, besluit ik het rustig aan te doen. Als eerste neem ik vanochtend een echt Amerikaans ontbijt in het restaurant naast het motel. Het smaakt voortreffelijk. Daarna ga ik naar het Mount St. Helens Cinedome Theater tegenover het motel om een film over de uitbarsting van Mount St. Helens te bekijken. Hierna gooi ik de tank van de auto nog even vol. De prijzen van de benzine zijn de laatste tijd enorm gestegen in Amerika en het nieuws op tv bericht hier bijna dagelijks over. Ik vind een tankstation waar ik voor $ 2,09 per gallon kan tanken. Eén van de goedkopere. Ik heb al prijzen tot $ 2,29 per gallon gezien. Het is uiteindelijk 10.30 uur als ik vertrek richting Ape Caves.

Via de I-5 en de SR-503 rijd ik in ongeveer anderhalf uur naar Ape Caves. Gewapend met mijn zaklampje begin ik aan een tocht door deze grotten. Omdat ik enkel een klein zaklampje bij me heb en geen reservebatterijen, besluit ik halverwege terug te gaan. Zonder licht zie je hier echt niets. Als ik bij een informatiebord bij de ingang van de grot een grote, achtergebleven, zaklamp vind, besluit ik de tocht nogmaals te doen. Deze zaklamp werkt nog perfect en ik loop helemaal naar het einde van de grot. Een tocht van ¾ mile. Het is een bijzonder leuke ervaring zo diep onder de grond te lopen. Na ongeveer 20 minuten ben ik aan het einde van de grot. De grot wordt hier heel smal en verder lopen lukt hier niet. Ik kruip nog een stukje verder totdat dat ook niet meer kan. Het is niet druk in de grot. Slechts af en toe kom je groepjes mensen tegen. Dit maakt het extra spannend om door zo'n grot te lopen. Even na 13.00 uur ben ik weer bij de uitgang van de grot. Al met al een hele leuke ervaring. De zaklamp laat ik achter bij de ingang. Zo kan iemand anders er ook nog gebruik van maken.

Via de FR-83, FR-25 en US-12 ga ik verder richting Yakima. Ik rijd trouwens eerst nog even verkeerd. Pas na een mile of 15 kom ik daar achter. Nadat ik teruggereden ben naar Ape Caves vind ik de juiste route en vervolg ik mijn weg richting Yakima. Een rit van zo'n 147 mile. Omdat je door de bergen rijdt, duurt de rit toch nog ruim 4 uur, inclusief de nodige stops. Op het hoogste punt sta ik zelfs nog in de sneeuw. Om ongeveer 17.40 uur ben ik bij Motel 6 in Yakima. Hier zal ik Jan en Marjan Hekkema van de discussiegroep ontmoeten. Zij zijn bezig met een rondtocht door Amerika van maar liefst 6 weken. Ze zijn nu reeds 2½ week in Amerika. Nadat ik ingecheckt ben komen ze er al aanrijden. We praten even gezellig bij en gaan eten bij Old Country Buffet, 2513 Main Street, Yakima.

Na het eten gaan we naar de Teapot Dome, een bijzonder tankstation in Zillah, ongeveer 15 mile ten zuiden van Yakima. Dit niet meer in gebruik zijnde tankstation heeft de vorm van een theepot. Via internet had ik hier al info over gevonden en het is heel leuk om dit van dichtbij te zien. Hierna gaan we naar de KOA camping waar Jan en Marjan staan. Bij een kampvuur en onder het genot van een kop koffie van Starbucks bespreken we de plannen voor de komende dagen. Morgen willen we nl. naar Mount Rainier National Park. Tegen 22.30 uur ga ik weer richting Motel 6. Ik word morgen om 07.30 uur bij Jan en Marjan verwacht voor een ontbijt en ga snel naar bed om morgen weer fit te zijn. Vandaag heb ik zo'n 292 mile gereden.

Route dag 3

Dag 4 - ma 14 juni Yakima - Mount Rainier National Park - Yakima

Het is even voor zessen in de ochtend als ik wakker word. Als ik de gordijnen van de kamer open zie ik dat het een stralende dag is. De zon schijnt volop. Nadat ik een douche genomen heb en mijn verslag van gisteren bijgewerkt heb, ga ik naar de receptie van het motel om nog een nacht bij te boeken. Gisteren hebben we met z'n drieën besloten om vanavond terug te gaan naar Yakima.

Vandaag gaan we Mount Rainier National Park bezoeken. Een rit van ruim een uur vanaf Yakima. Eerst ga ik naar de KOA camping hier in Yakima waar Jan en Marjan staan. Gezamenlijk nemen we eerst een ontbijt in de openlucht. Even na negenen gaan we op weg naar Mount Rainier National Park. Het is een mooie tocht door de bergen. Hoewel in Yakima de zon volop scheen, wordt het weer minder naarmate we dichter bij Mount Rainier komen. Tegen 10.30 uur zijn we bij Mount Rainier. Het plan was om eerst naar het Sunrise Visitor Center te gaan. Helaas blijkt de weg naar het visitor center tot juli gesloten te zijn. We besluiten toch een stukje door te rijden en kunnen nog zo'n 5 mile doorrijden. Hier parkeren we onze auto's en maken ons op voor een trail om de gletsjers te zien. Het is een stevige loop omhoog. Na ongeveer een mile komen we op een bergrichel uit waar we een prachtig uitzicht hebben. Het weer valt hier mee maar de bergen zijn wel in de wolken gehuld. Omdat we niet dichter bij de gletsjers kunnen komen, besluiten we terug te gaan naar de auto.

Het is nog vroeg in de middag en we gaan naar het andere visitor center, het Henry M. Jackson Memorial Visitor Center. We moeten hiervoor een stukje terug en na een rit van zo'n 3 kwartier komen we bij het visitor center aan. Onderweg zien we veel sneeuw liggen maar de wegen zijn schoon. Als we bij het visitor center komen is het ook hier bewolkt. Het uitkijkpunt bovenop dit visitor center biedt normaal gesproken een fantastisch uitzicht op de bergen. Nu kijken we helaas tegen een wolkendek aan. We kijken hier nog even rond en besluiten dan weer terug te gaan naar Yakima omdat het al wat later op de middag geworden is. Vanaf hier is het zo'n 1 uur en 3 kwartier rijden naar Yakima. Door de bergen is het een mooie tocht terug.

Tegen 17.30 uur zijn we terug in Yakima. Hier besluiten we een restaurant op te zoeken. Het wordt Mel's Diner, 314 North 1st Street, Yakima. Ik kies hier voor een New York steak die voortreffelijk smaakt. Na het eten gaan we nog naar een Wal Mart. Het is een megastore waar je werkelijk van alles kunt krijgen. Geruime tijd verblijven we hier en we kijken op ons gemak rond. Als we weer buiten staan nemen we afscheid en ga ik terug naar mijn motelkamer. Morgenochtend zal ik weer bij Jan en Marjan ontbijten. Het is weer een gezellige en leuke dag geweest en ondanks dat het weer niet overal mee zat, heb ik toch enorm genoten. Rond 22.30 uur ga ik naar bed. Vandaag heb ik ruim 210 mile gereden.

Route dag 4

Dag 5 - di 15 juni Yakima - Everett

Vandaag sta ik weer om 06.00 uur op. Het weer is prachtig, een strakblauwe lucht. Mount Rainier is nu heel goed te zien. Jammer dat we gisteren dit weer niet hadden. Dan zouden we vast veel meer van Mount Rainier gezien hebben. Nadat ik tegen achten uitgecheckt heb, ga ik naar Jan en Marjan voor een ontbijt op de camping. Rond 09.00 uur gaan we eerst naar het postkantoor voor postzegels en een telefoonkaart. Daarna gaan we nog even naar de AAA in Yakima voor routekaarten en tourbooks. Je kunt hiervoor je ANBW-pas gebruiken. Op vertoon van de pas wordt je overladen met kaarten en boeken.

Op het programma voor vandaag staat een rit naar Everett. Oorspronkelijk had ik hiervoor een toeristische route willen nemen. Omdat ik echter al twee dagen met ritten door de bergen achter de rug heb, kies ik ervoor de rit via de I-90 te maken. Jan en Marjan gaan ook naar Everett en ik rijd samen met hen richting Extended Stay America in Everett die ik reeds in Nederland geboekt heb. De rit via de I-90 voert door een prachtig landschap. De besneeuwde bergtoppen zien er extra mooi uit met dit mooie weer. Bij een restarea neem ik voor het eerst weer even contact op met het thuisfront sinds vrijdag.

Rond 14.00 uur zijn we bij Extended Stay America in Everett. Omdat we morgen als eerste naar de Boeing Plant willen voor de Boeing Tour, heb ik hiervoor gekozen. Ook Jan en Marjan nemen hier een kamer voor 2 nachten. Bij Extended Stay America heb ik nog nooit overnacht maar het zou een geweldig motel moeten zijn heb ik vernomen. Het blijkt inderdaad een perfect motel te zijn. De kamers zijn namelijk voorzien van een complete keuken incl. een supergrote koelvriescombinatie. De kamers zijn dan ook perfect voor een langere huurperiode. De prijs valt reuze mee, slechts $ 45,00 per nacht.

Dat we zo vroeg zijn komt nu mooi uit. Jan en Marjan willen namelijk hun huurauto omruilen bij Alamo op SeaTac International Airport. Er is spontaan een barst in de voorruit gekomen die elke dag groter wordt. Met z'n drieën gaan we rond 15.30 uur met één auto op weg naar Alamo. Zonder problemen kunnen ze de auto omruilen en Jan en Marjan besluiten een wat grotere auto te nemen. De auto die ze toegewezen krijgen blijkt niet goed te zitten voor Jan en ze krijgen daarom een andere huurauto. Dat wordt een Buick Rendezvous. Een prachtige MPV. Jan is in zijn nopjes, hier zullen ze het de komende drie weken wel mee uithouden.

Als we terug gaan richting Everett is de spits op de I-5 inmiddels goed op gang gekomen. Het is uiteindelijk 18.20 uur als we bij de Everett Mall, nabij Extended Stay America, aankomen. Hier nemen we bij de foodcourt ons avondeten. Het wordt een heerlijk Chinees gerecht van de Panda Express. Als toetje nemen we ijs van Baskin Robbins. We doen na het eten nog een ronde door de mall. Eerlijk gezegd valt de mall mij een beetje tegen. De afgelopen jaren heb ik genoeg gezien in Amerika die meer te bieden hebben. Nadat we genoeg gezien hebben, besluiten we terug te gaan naar ons motel. Hier nemen we, onder het genot van een kop koffie van Starbucks, de plannen voor morgen door.

Omdat we morgen rond 08.30 uur bij de Boeing Plant willen zijn voor de Boeing Tour, halen Marjan en ik alvast eten voor morgenochtend bij een supermarkt in de buurt. Op de motelkamer zullen we morgenochtend ons ontbijt nuttigen. Tegen 22.00 uur nemen we afscheid en gaan we elk naar onze eigen kamer. Daar werk ik het verslag bij en besluit de dag nog wat met tv kijken. Gereden miles vandaag: 176, met de rit naar Alamo, SeaTac erbij in de auto van Jan en Marjan: 256.

Route dag 5

Dag 6 - wo 16 juni Everett - Redmond - Seattle - Everett

Ook vandaag sta ik alweer vroeg op. Nadat ik alvast enkele foto's van het motel genomen heb, ga ik naar de kamer van Jan en Marjan. Daar nemen we eerst een ontbijt voordat we vandaag op pad gaan. Na het ontbijt beginnen we eerst met de Boeing Tour hier in Everett.

De Boeing Plant ligt hier op slechts 3 mile afstand vandaan. We zijn er even na half negen en kunnen nog kaartjes krijgen voor de eerste tour om 09.00 uur. De tour begint met een leuke introductiefilm waarna we per bus naar het enorme assemblage gebouw gaan. Hier gaan we weer uit de bus en we moeten eerst door een lange tunnel onder het gebouw voordat we met een enorme lift naar het observatiedek gaan. We kunnen hier zien hoe de 747-400 gebouwd wordt. We krijgen hier ook nog de de nodige uitleg over de assemblage van de vliegtuigen in dit enorme gebouw. Hierna gaan we weer terug naar de bus. We bezoeken nu het gedeelte van het Boeing terrein waar de vliegtuigen geverfd worden. Op dit moment staan daar 4 vliegtuigen, 3 voor JAL (Japan Airlines) en 1 voor China Airlines, een cargovliegtuig. Hierna gaat de bus weer terug en is de tour afgelopen. Al met al heeft de tour iets meer dan een uur geduurd. Niet zo heel erg lang, maar wel reuze interessant. In de giftshop koop ik nog enkele t-shirts en andere souvenirs van Boeing.

Na deze zeer geslaagde rondleiding gaan we richting Redmond om een bezoek aan het Microsoft Museum te brengen. Onderweg stoppen we nog even bij een Starbucks voor een heerlijke kop koffie en om te genieten van het prachtige weer. Op dit moment is het uitzonderlijk mooi weer in en rondom Seattle. Als we bij het Microsoft Museum komen, blijkt er een storing te zijn waardoor veel apparatuur niet werkt. Dat is jammer want het bezoek is hierdoor niet wat we ervan verwacht hadden. In de company winkel mogen we bovendien geen hard- en software kopen. Sneu, want alles is hier vele malen goedkoper dan in een gewone winkel. Een beetje teleurgesteld verlaten we het Microsoft terrein en gaan op weg naar het volgende onderdeel voor vandaag. Dat wordt het Museum of Flight.

Dit museum maakt de teleurstelling van eerder meer dan goed. Het blijkt een prachtig museum te zijn met veel vliegtuigen. Bij het museum blijken bovendien een Concorde en een voormalig presidentieel vliegtuig te staan. Dit vliegtuig werd ook nog gebruikt door president John F. Kennedy. Tegenwoordig heeft de huidige president een Boeing 747. We kunnen zowel in de Concorde als in de "Air Force One" een kijkje nemen. Het is niet zo heel druk en we hoeven niet lang te wachten. Op ons gemak bekijken we de beide vliegtuigen van binnen. Heel interessant allemaal. Dan gaan we terug naar het museum om de vele andere vliegtuigen te bekijken. Nadat we hier nog de nodige tijd doorbrengen, gaan we zo langzamerhand weer richting ons Extended Stay America motel in Everett. Als we onderweg nog langs een mall komen, de Northgate Mall, gaan we daar ook nog even naar toe. We nemen daar een kleine snack in de foodcourt. Als we weer verder rijden komen we ook nog langs een Best Buy. Een bezoek aan deze grote electronicawinkel mogen we natuurlijk niet overslaan. Hier koop ik een DVD en een nieuw tasje voor de fotocamera. Het andere tasje ben ik vandaag bij het Museum of Flight verloren.

Het is inmiddels al na zessen en we besluiten een hapje te gaan eten bij Tony Roma's in Lynnwood, ten zuiden van Everett, waar ze o.a. heerlijke spareribs hebben, mijn favoriete eten in Amerika. We laten het ons goed smaken en genieten van het eten bij dit, tot nu toe, onbekende restaurant voor mij. Zeker één om te onthouden voor later. Even na achten zijn we weer bij het motel en we besluiten de dag met een gezamenlijk kopje koffie. Tevens nemen we de plannen voor morgen even door. Morgen is onze laatste dag samen.

Route dag 6

Dag 7 - do 17 juni Everett - Seattle

De wekker gaat alweer om 06.00 uur deze ochtend. Ook deze laatste volle dag in Washington state wil ik weer volop benutten. Samen met Jan en Marjan ga ik eerst ontbijten bij een Denny's. We laten ons alledrie de All American Slam goed smaken. Het is een stevig ontbijt maar zo kunnen we er vandaag even tegenaan. Na het overheerlijke ontbijt gaan we eerst richting Space Needle. Een indrukwekkende toren gebouwd ter gelegenheid van de wereldtentoonstelling die in 1962 gehouden werd in Seattle. Toen de toren werd gebouwd in 1962 was het het grootste gebouw ten westen van de Mississippi Rivier. Tijdens de wereldtentoonstelling in 1962 gingen dagelijks bijna 20.000 mensen met de lift omhoog en bezochten meer dan 2,3 miljoen mensen Space Needle. Tot op heden zijn deze aantallen nog niet geëvenaard.

We willen eigenlijk eerst met de monorail naar Pike Place Market. Helaas is de monorail buiten gebruik. Er rijden nu gratis bussen richting Pike Place Market. Omdat we nu toch bij Space Needle zijn, gaan we deze eerst bezoeken. Met de lift zijn we al gauw bovenop deze markante toren. Het weer is prachtig en de zon schijnt volop. We hebben hierdoor een fantastisch uitzicht op Seattle en omgeving. Mount Baker en Mount Rainier kunnen we heel goed zien. We blijven geruime tijd boven en nemen tientallen foto's van het prachtige uitzicht.

Hierna gaan we per bus naar Pike Place Market. Een markt, begonnen op 17 augustus 1907, die vooral beroemd is geworden vanwege de visverkoop. Op spectaculaire wijze wordt met de vissen heen en weer gegooid. Over deze manier van werken is zelfs een film gemaakt, genaamd FISH. Vanwege de aanstekelijke en motiverende werkhouding van de medewerkers van de Fishmarket is deze film geliefd bij bedrijven. De film wordt vandaag de dag bij veel bedrijven vertoond om medewerkers te laten zien hoe men met plezier naar het werk kan gaan. Meer over de visverkoop is te vinden op deze site. We lopen nog wat rond bij Pike Place Market en halen een kopje koffie bij de eerste Starbucks winkel van Amerika die hier in Seattle in 1971 geopend is.

Genietend van het mooie weer, drinken we de koffie in het nabijgelegen Victor Steinbrueck Park op. We lopen hierna terug naar de bus en gaan weer richting Space Needle. Moe van het vele lopen, besluiten we terug te gaan naar onze auto's. Hier neem ik afscheid van Jan en Marjan. Zij gaan per auto verder richting Oregon en Californië. Ik ga morgen per vliegtuig van Seattle naar San Francisco. Later zullen we elkaar weer treffen in Las Vegas. Omdat het nog niet zo laat in de middag is, besluit ik nog een keer naar het Microsoft Museum te gaan. Omdat gisteren de apparatuur buiten bedrijf was, hoop ik nu alles wat beter te kunnen bekijken. Men is nog steeds bezig om alles af te stellen, maar ik kan nu toch wat meer bekijken. Tevens stuur ik hier een email naar het thuisfront.

Na het bezoek aan het Microsoft Museum ga ik richting Days Inn SeaTac waar ik vorige week vrijdag bij aankomst in Seattle sliep en vannacht ook weer zal slapen. Onderweg ga ik nog even bij een Fry's in Renton aan. Een megagrote computerwinkel waar je alles op computer-, tv- en muziekgebied kunt vinden. Tegen 17.30 uur ben ik bij het Days Inn motel nabij SeaTac International Airport. 's Avonds ga ik nog naar The Commons of Federal Way (voorheen SeaTac Mall). Hier zijn tientallen grote winkels voor van alles en nog wat. Bij Best Buy koop ik een Compact Flash kaart (512 Mb) voor mijn digitale fotocamera. Met deze 512 Mb kaart kan ik voorlopig weer even vooruit. Rond 20.30 uur ben ik weer op de motelkamer waar ik de koffer voor de vlucht van morgen opnieuw inpak. De dag besluit ik met het bijwerken van het verslag en wat tv kijken. Gereden miles vandaag, ± 100.

Route dag 7

Dag 8 - vr 18 juni Seattle - San Francisco - Belmont

Deze laatste ochtend in Seattle en Washington state sta ik rond 07.00 uur op. Ik neem weer een ontbijt in het motel. Vorige week zaterdag is dat goed bevallen. Op de tv volg ik live een toespraak van President Bush die enkele dagen in Washington state is. Hij spreekt op een basis in Fort Lewis militairen toe die net terug zijn uit Irak en Afghanistan of die er binnenkort naartoe gaan. De speech is te lezen en te zien op deze site.

Tegen negenen ga ik op weg naar het vliegveld. Het terugbrengen van de auto gaat vlot. In totaal heb ik deze 1e week 1055 mile gereden. Bij de incheckbalies van United Airlines is het redelijk druk. Omdat ik een E-Ticket heb en een Mileage Plus Member ben, kan ik naar de selfservice balie. Hier ben ik vrijwel direct aan de beurt. Ik hoef enkel mijn Mileage Member Card in te voeren en mijn vlucht komt al tevoorschijn op het schermpje. Alles gaat automatisch en 2 minuten later is mijn Boarding Pass al uitgeprint. Nu ik de koffer afgegeven heb, kan ik nog even rustig rondlopen. Even na 10.00 uur ga ik richting de gate (N15). Iedereen wordt grondig gecontroleerd voordat men naar de gate kan. Het gaat allemaal zeer vlot en niet veel later ben ik al bij de gate. Omdat het boarden pas om 10.50 uur begint, kan ik nog mooi even naar het thuisfront bellen. Het vliegtuig is wat vertraagd en uiteindelijk begint het boarden pas om 11.20 uur, terwijl we volgens schematijd nu hadden moeten vertrekken. Het boarden gaat echter snel en om 11.40 uur taxiën we al richting de startbaan en om 11.50 uur zijn we al in de lucht. De vlucht verloopt voorspoedig. Onderweg kan ik Mount St. Helens ook nog zien liggen.

Om 13.20 uur landen we San Francisco International Airport. Nadat ik mijn koffer opgehaald heb, ga ik middels een treintje naar de Car Rental afdeling. Net als in Seattle zitten alle verhuurbedrijven in één gebouw bij elkaar. Na een kleine 10 minuten wachten ben ik aan de beurt bij Dollar, waar ik mijn auto voor de komende vier weken gehuurd heb. Voor mij is een full size gereserveerd. Omdat ik de auto voor vier weken huur wil ik eigenlijk wel wat speciaals. Voordat ik erom kan vragen, bieden ze mij al een geweldige auto aan. Een Jeep Grand Cherokee Limited Edition met leren bekleding en nog geen jaar oud. De prijs die ze hiervoor vragen is mij echter veel te hoog. Men wil maar liefst $ 50,00 extra per dag voor deze auto. Dat is mij veel te veel en ik zie mijn droom al helemaal in duigen vallen. Het bod wordt al snel omlaag gebracht en na stevig onderhandelen kan ik de Jeep uiteindelijk voor $ 10,50 extra per dag meekrijgen. Hoewel het nog steeds een flink bedrag is, ben ik achteraf blij dat ik hiervoor gekozen heb. Het is een fantastische auto met 15.615 mile op de teller en voorzien van allerhande extra voorzieningen.

Ik was van plan eerst naar San Francisco te gaan vanmiddag. Omdat het nogal even geduurd heeft met de auto, ga ik daarom gelijk naar mijn motel. Het Extended Stay America motel in Belmont ligt even ten zuiden van het vliegveld. De auto rijdt geweldig en 20 minuten later ben ik bij het motel. De kamer ziet er, net als in Everett, zeer goed en netjes uit. Nadat ik mijn spullen op de kamer gebracht heb, besluit ik, via de SR-92, nog even naar Half Moon Bay te gaan. Hier wordt volop gesurft en het weer is ook hier prachtig. Ik vervolg de weg verder via de SR-1 richting San Francisco. Bij Pacifica zie ik een Safeway, een supermarkt, en besluit al wat spullen voor de komende weken te kopen, waaronder een koelbox om het drinken lekker koel te houden. Er is hier ook een Denny's en omdat ik trek begin te krijgen, ga ik hier eerst een hapje eten. Na het eten ga ik verder via de SR-1 en via de I-280 en US-101 ga ik terug naar Extended Stay America in Belmont. Hier plan ik de route voor morgen. Nu ik geen navigatiesysteem mee heb, moet alles weer met de kaart. Gereden miles, ± 64.

Route dag 8 Seattle Route dag 8 San Francisco

Dag 9 - za 19 juni Belmont - San Francisco - Belmont

Vandaag staat een bezoek aan San Francisco op het programma. Het ontbijt neem ik op de kamer. Omdat de kamer over een complete keuken beschikt, ga ik maar eens niet naar een restaurant. Rond half negen vertrek ik richting San Francisco. In de buurt van Fisherman's Warf parkeer ik de auto in een parkeergarage. Als eerste ga ik op zoek naar Pier 41 waar ik mijn ticket voor Alcatraz op kan halen. Er staat een flinke rij voor het afhaalloket maar er is ook een terminal waar je zelf je gereserveerde ticket kunt printen. Ik hoef enkel mijn Credit Card, waarmee ik mijn ticket gereserveerd heb, door de kaartlezer te halen en mijn ticket wordt al geprint. Het is nu pas 09.30 uur en ik heb gereserveerd voor 11.20 uur. Dan roept men om dat ook mensen met tickets voor later op de dag nu met de boot meekunnen. Ik besluit nu alvast te gaan. De tocht naar Alcatraz met de Blue & Gold Fleet duurt een kleine 10 minuten.

Eenmaal op Alcatraz krijgen we eerst een kort introductieverhaal te horen. Daarna kun je vrij over het eiland lopen. Ik bekijk eerst een korte film over Alcatraz. Deze film van 12 minuten geeft in vogelvlucht de geschiedenis van Alcatraz weer. Hierna ga ik naar het cellencomplex voor de audiotour. Met een koptelefoon op kan iedereen op zijn gemak de tour doen. Het verhaal wordt verteld door ex-gevangenen. Met de stemmen van gevangenen en het geratel van de celdeuren op de achtergrond, lijkt het net of je door een volle gevangenis loopt. Het is een interessant audiotour die ongeveer 45 minuten duurt. Na de tour loop ik nog rond over het eiland. Hiervandaan heb je een prachtig zicht op de stad. Ondanks de bewolking kun je de stad, de Bay Bridge en de Golden Gate Bridge goed zien. Even voor 12.00 uur ga ik weer met de boot terug naar het vaste land.

Ik maak nog een rondje over Pier 39 en langs Fisherman's Warf. Bij een souvenirwinkel zie ik allemaal oude kentekenplaten van auto's van bijna alle staten liggen. Uit de stapel zoek ik voor $ 5,00 een gebruikte, maar voor de rest onbeschadigde, kentekenplaat van Californië op. Eigenlijk had ik er wel veel meer willen hebben, maar met al die platen zal mijn koffer straks niet te tillen zijn. Ik heb nu al veel spullen gekocht en ik heb nog bijna vier weken te gaan. Omdat ik tijdens eerdere bezoeken aan Amerika al meerdere keren in San Francisco ben geweest, beperk ik mij tot het havengebied. Ik haal de auto op en ga richting de Golden Gate Bridge. Hoewel de mistslierten over de brug hangen, kun je 'm toch redelijk goed zien. Met de auto ga ik over de Golden Gate Bridge en ga gelijk over de brug een parkeerplaats op. Hier heb je een prachtig zicht op de stad en de brug. Na deze korte stop rijd ik een stukje verder en ga "Bunker Road" op.

De weg leidt naar de kust tot Point Bonita. Omdat het weer niet echt meezit, veel bewolking en harde wind, zijn hier niet veel bezoekers. Het is inmiddels al later op de middag geworden en ik besluit om via de Golden Gate Bridge en de SR-35, zo langzamerhand weer richting Belmont te gaan. Het vele slenteren van vandaag werkt vermoeiend. De weg is leuk om te rijden en via de I-280 en US-101 kom ik weer in Belmont aan. Op de motelkamer rust ik even uit en een uurtje later voel ik mij alweer fit genoeg om er nog even op uit te gaan. Ik kom uit bij Hillsdale Shopping Center in San Mateo. Met alweer een DVD en eten uit de foodcourt ga ik rond 18.30 uur richting Extended Stay America in Belmont. Hoewel ik vandaag niet alles kon doen wat op het programma stond, heb ik mij prima vermaakt en ondanks de bewolking scheen er af een toe toch een bleek zonnetje. Ik ben dan ook weer flink bijgekleurd. 's Avonds plan ik de route voor morgen vast. Het doel is om tot San Simeon te komen. Gereden miles, ± 73.

Route dag 9

Dag 10 - zo 20 juni Belmont - San Simeon

Ook deze ochtend sta ik alweer om 06.00 uur op. Vandaag wil ik via de SR-1 naar Santa Cruz, Monterey en San Simeon rijden. Ik begin weer met een ontbijt op de kamer. Nadat ik alles weer ingepakt heb en de spullen in de auto geladen heb, vertrek ik rond 08.15 uur. Als ik via de SR-92 bij de kust kom, is het zwaar bewolkt. Toch is het prachtig om langs de kust te rijden. Naarmate ik dichterbij Santa Cruz kom, wordt het weer beter en als ik in Santa Cruz arriveer is het stralend weer. Ik parkeer de auto vlakbij Santa Cruz Beach Boardwalk. Het is pas 10.00 uur en nog rustig op strand en de pier. De Beach Boardwalk is nog gesloten. Op het strand is men wel al volop aan het beachvolleyballen. Ik blijf hier even bij staan kijken en ga dan de pier op. Hier is men druk aan het vissen. In het water zie je af en toe zeeleeuwen zwemmen. Al met al een heel leuk uitstapje. Rond 11.15 uur ga ik verder richting Monterey.

Bij Monterey ga ik niet de stad in maar ga de 17-mile drive rijden. Drie jaar geleden, toen ik door Monterey kwam, heb ik dit overgeslagen. Nu wil ik 'm eindelijk eens rijden. De rit voert langs een prachtige omgeving en langs de 17-mile drive staan schitterende huizen. Bij Bird Rock stop ik om deze bijzondere rots te bewonderen. Hier zitten honderden vogels op een rots, even uit de kust. Door hun uitwerpselen is de rots helemaal wit geworden. Op en rondom het parkeerterrein zijn net als voor de kust nog veel meer dieren te ontdekken, zoals zeeleeuwen, prairie dogs en squirrels. Ik zie zelfs nog een otter voor de kust zwemmen. De prairie dogs en squirrels zijn zo aan de mensen gewend dat ze van heel dichtbij te fotograferen zijn. Ik rijd weer verder en wil nog even bij The Lone Cypress stoppen. Hier is het echter zo druk dat er geen parkeerplaats meer vrij is. Jammer, maar daar is niets aan te doen. Ik ben trouwens wel benieuwd wat de bewoners van deze toeristische attractie vinden. Het zou mij persoonlijk niet zo aanstaan om de hele dag al dat verkeer voor je huis voorbij te zien rijden.

Het is inmiddels tegen tweeën en ik rijd de SR-1 bij Carmel weer op om naar de eindbestemming van vandaag te gaan, San Simeon. Het is nog een flinke rit langs de kust, ruim 95 mile. Het weer is ook hier prachtig en via de mooie kustweg rijd ik naar San Simeon. Onderweg stop ik enkele malen om van het prachtige uitzicht te genieten. Het is 17.00 uur als ik bij Motel 6 in San Simeon arriveer. Nadat ik ingecheckt heb, rijd ik alvast even naar Hearst Castle om te zien of ik alvast een ticket voor morgen kan kopen. De loketten zijn echter al gesloten. Het dagprogramma is ten einde. Morgenochtend zal ik daarom proberen op tijd te zijn voor de eerste tour om 08.20 uur.

Ik ga nog even naar Cambria iets ten zuiden van San Simeon. Ik probeer een restaurant te vinden voor het avondeten. Het restaurant waar ik hier drie jaar geleden gegeten heb, ziet er vrij rustig uit en ik besluit iets anders proberen. Uiteindelijk vind ik een restaurant vlakbij mijn Motel 6 in San Simeon. Het blijkt een vrij chique restaurant te zijn. Nu is daar niets mis mee, maar voor mij alleen hoeft dat tijdens een vakantie niet zo. Omdat ik al zit en ik al drinken gekregen heb, besluit ik maar te blijven. Een volgende keer iets beter rondkijken dus. Het eten is trouwens maar redelijk en zeker niet het lekkerste wat ik deze vakantie tot nu toe gegeten heb. Rond 19.30 uur ben ik weer op de motelkamer. Het is wederom een geweldige dag geweest. In totaal heb ik vandaag zo'n 246 mile gereden.

Route dag 10

Dag 11 - ma 21 juni San Simeon - Hollywood

Vandaag sta ik extra vroeg op. Dat heeft zo z'n reden. Om 08.20 uur wil ik bij Hearst Castle zijn voor de eerste tour. Omdat ik niet weet of er nog tickets beschikbaar zijn voor de eerste tour, wil ik vroeg bij het visitor center zijn. Net als elke ochtend hier in Amerika kijk ik eerst even naar het nieuws op tv. Als ik de tv aangezet heb zie ik op het nieuws dat op dit moment Space Ship One vanaf Mojave airport in Californië gaat opstijgen. Het hele gebeuren wordt live uitgezonden. Space Ship One is het eerste bemande privé ruimteschip dat de atmosfeer verlaat en tot op een hoogte van 62,5 mile (100 km) de ruimte ingaat en weer terugkeert. Op deze en deze site zijn enkele mooie foto's van het hele gebeuren. Ook op deze site is nog het één en ander van deze vlucht te vinden. Na deze bijzondere gebeurtenis ga ik rond kwart voor zeven naar een restaurant nabij het motel. Het ontbijt smaakt weer voortreffelijk. Ik ben juist op tijd. Na mij komen twee grote groepen mensen binnen die allemaal ontbijt willen.

Na het eten ga ik naar het visitor center van Hearst Castle. Daar is het nog rustig. De loketten gaan pas om 08.00 uur open. Ik moet nog een kleine 20 minuten wachten. Als de loketten om 08.00 uur opengaan ben ik gelijk aan de beurt. Gelukkig kan ik nog met de tour van 08.20 uur mee. Het is inmiddels al flink druk geworden met bezoekers. Even voor half negen gaan we per bus naar Hearst Castle. Omdat het behoorlijk mistig is, heb ik mijn zonnebril maar in de auto gelaten. Ook is het behoorlijk fris, zo'n 55 ° F (= ± 12,8 ° C), en ik heb daarom maar een trui  aangetrokken vanochtend. De rit met de bus duurt zo'n 15 minuten en we gaan een flink stuk bergopwaarts. Als we aankomen bij Hearst Castle blijkt hier de zon volop te schijnen. Vanwege de hoogte ligt Hearst Castle meestal boven het wolkendek als het beneden aan de kust mistig is. Eén van de redenen waarom W.R. Hearst op deze hoogt Hearst Castle liet bouwen. Mijn zonnebril mis ik nu wel en de trui kan gelijk uit.

In 1865, George Hearst, a wealthy miner, purchased 40,000-acres of ranchland that included the Mexican Ranchos of Piedras Blancas, San Simeon and Santa Rosa. In 1919, his only son, William Randolph Hearst, inherited the land from his mother, Phoebe Apperson Hearst. By then the ranch had grown to encompass 250,000 acres.

Originally known as "Camp Hill," its wilderness offered a place for family members and friends to "rough it" on camping trips. Despite elaborate arrangements with separate sleeping and dining tents, Hearst envisioned more comfortable accommodations. His simple instructions to famed San Francisco architect Julia Morgan in 1919: "Miss Morgan, we are tired of camping out in the open at the ranch in San Simeon and I would like to build a little something".

Hearst and Morgan's collaboration was destined to become one of the world's greatest showplaces. As they were planning and constructing his dream home, Hearst renamed the rocky perch from which it rose "La Cuesta Encantada" - The Enchanted Hill. By 1947, Hearst and Morgan had created an estate of 165 rooms and 127 acres of gardens, terraces, pools and walkways.

The estate's magnificent main house, "Casa Grande," and three guest houses are of Mediterranean Revival style, while the imposing towers of Casa Grande were inspired by a Spanish cathedral. The blending of the architectural style with the surrounding land, and Hearst's superb European and Mediterranean art collection, was so seamless that world-renowned architectural historian, Lord John Julius Norwich, was moved to say that "Hearst Castle is a palace in every sense of the word."

Bron: http://www.hearstcastle.org

We worden opgewacht door een gids die ons in ruim een uur een groot gedeelte van Hearst Castle laat zien. Het is een hele leuke tour en we hebben genoeg tijd om zoveel foto's te nemen als we willen. We komen o.a. langs het buitenzwembad, het gastenverblijf, de woonkamer, de eetkamer, de bioscoop en het binnenzwembad. Hearst Castle kent vier tours en een avondtour. De tour die ik gekozen heb, tour 1, is heel geschikt voor een eerste bezoek aan Hearst Castle. Even na tienen zijn we weer beneden bij het visitor center. Ik kijk nog even rond en ga tegen 10.30 uur weer op pad.

Ik heb nog een flinke rit voor de boeg. Het doel is om vandaag tot Hollywood te rijden. Via de SR-1 en de US-101, vanaf San Louis Obispo, ga ik richting Los Angeles. Een rit van zo'n 245 mile. Ongeveer 30 mile ten zuiden van San Simeon stop ik even bij het strand van Morro Bay. Hier ligt net voor de kust een enorme rots in het water. Een prachtig gezicht. Ik vervolg mijn weg weer en bij Santa Maria stop ik voor een hapje eten bij In-N-Out Burger. Het vers klaargemaakte eten smaakt voortreffelijk. Het zal in ieder geval niet mijn laatste bezoek zijn aan In-N-Out Burger deze vakantie. Na een half uurtje ga ik weer verder.

In de buurt van Caviota Pass kom ik in een file terecht. Al met al sta ik hier bijna een half uur stil. Als we eindelijk weer verder kunnen, blijkt dat men bezig is met het rooien van bomen op de rotsen naast de weg. Dan valt het mij ook op dat hier een enorme brand in dit gebied gewoed heeft. De bermen en bergen aan weerskanten van de weg zijn helemaal zwart geblakerd. Begin juni heeft hier een grote brand geweest. Op deze site zijn foto's van het bestrijden van deze brand te vinden, alsmede een krantenartikel. Dan rijd ik door Santa Barbara. Een bezoek aan deze stad besluit ik over te slaan. Het is hier zwaar bewolkt en bovendien is het al na drieën. Vanaf hier is het nog zo'n 95 mile naar Hollywood. Ondanks dat de spits op gang komt, kan ik redelijk goed doorrijden. Via een couponboekje heb ik al een motel uitgezocht, een Travelodge op de hoek van Vermont Ave/Sunset Blvd. in Hollywood. Of het wat is weet ik nog niet. Het is even voor 17.00 uur als ik het parkeerterrein van de Travelodge in Hollywood oprijd. Ook zonder navigatiesysteem kan ik mij prima redden, al moet ik van tevoren natuurlijk wel even goed kijken waar ik wezen moet. De wegbewijzering in Amerika is trouwens heel duidelijk, verdwalen zul je niet zo gauw in Amerika.

Het Travelodge motel ziet er netjes uit en ik boek voor 2 nachten een kamer. De prijs valt niet tegen en de kamers zijn nog niet zo lang geleden gerenoveerd en voorzien van nieuwe meubels. Omdat ik mij, ondanks de lange rit van vandaag, nog fit genoeg voel, ga ik er nog even op uit. Ik rijd via Sunset Blvd. en Hollywood Blvd. richting het Grauman's Chinese Theater aan Hollywood Blvd. Daar parkeer ik de auto onder het Kodak Theater. Te voet loop ik the Hollywood Walk of Fame. Het is leuk om hier na drie jaar weer eens terug te zijn. Ik zie vele "stars" van beroemdheden maar ook "stars" van personen die mij totaal niets zeggen. Ook ga ik nog even naar Hollywood + Highland. Tegenover het Grauman's Chinese Theater eet ik bij een Mexicaans restaurant een makkelijke hap voor het avondeten. Na het eten bekijk ik de hand- en voetafdrukken van de vele beroemdheden in het cement voor het Grauman's Chinese Theater. Het verhaal wil dat tijdens de bouw van dit theater in 1927, actrice Norma Talmadge langs kwam om het theater te bekijken en zij per ongelijk in het natte cement stapte. Dat was het begin van een traditie. Tegenwoordig nemen jaarlijks meer dan twee miljoen mensen een kijkje bij de hand- en voetafdrukken.

Tegen 20.00 uur ben ik weer op de kamer om bij te komen van deze lange, maar wederom fantastische dag. Gereden miles vandaag: ± 275.

Route dag 11

Dag 12 - di 22 juni Hollywood

Deze ochtend kan ik wat later opstaan. Vandaag staat een bezoek aan Universal Studios Hollywood op het programma. Het park ligt op slechts 15 minuten rijden bij het motel vandaan. Rond half negen ga ik op weg. Eerst probeer ik wat dichter bij het Hollywood Sign te komen. Een route hiervoor had ik reeds met Streets & Trips gemaakt. Ik kom inderdaad dichter bij het Hollywood Sign, maar ben er nog steeds een eind bij vandaan. Omdat het vrij bewolkt is deze ochtend, kan ik 'm ook niet mooi fotograferen. Ik besluit daarom alvast maar richting Universal Studios Hollywood te gaan, één van mijn favoriete attractieparken in Amerika. Vier jaar geleden ben ik voor het laatst naar dit park geweest.

Het is even na negenen als ik de auto in de grote parkeergarage parkeer. Eerst ga ik naar Universal CityWalk. Het is hier nog rustig. Om 09.45 ga ik het park binnnen. Als eerste ga ik de Studio Tour doen. Met een tram word je in 45 minuten langs de studio's en sets van Universal Studios gereden. We komen langs vele settings waar bekende films (deels) zijn opgenomen, zoals Back to the Future, Bruce Almighty, Jurassic Park en meer. Ook komen we langs een nagebootste overstroming, worden we aangevallen door de haai uit de film "Jaws" en ontsnappen we maar net aan een metro die ontspoort. Een zeer leuk attractie. Hierna ga ik naar Spiderman Rocks! Een korte, maar leuke musical gebaseerd op de film Spiderman en bovendien met de nodige stunts. De volgende attractie wordt een bezoek aan de show Waterworld naar de gelijknamige film. Dit is een groots opgezette attractie met vele stunts en explosies. Gespeeld door, vooral in Amerika, bekende acteurs. Na deze spectaculaire show is het tijd geworden voor een hapje eten bij Mel's Diner.

Na het eten ga ik naar mijn favoriete attractie, Back to the Future The Ride. Ondanks dat ik deze attractie vorig jaar in Universal Studios Orlando Resort & Theme Park in Florida ook al bezocht heb, blijft hij mooi. Het is niet superdruk in het park en de wachtrijen zijn hooguit 15 minuten. Het weer is opgeklaard en de zon schijnt nu volop. Doordat er een koel briesje staat, is het heel goed uit te houden in het park. Na Back to the Future ga ik naar de Special Effects Stages. Via drie shows wordt getoond hoe men de special effects in films maakt. Na deze leuke shows, waar het publiek volop bij betrokken wordt, ga ik naar Backdraft. Een attractie met veel vuur, net als in de gelijknamige film. De hitte tijdens deze attractie is enorm. Om enigszins af te koelen na deze show ga ik naar Jurassic Park The Ride. Middels bootjes varen we langs allemaal dinosaurussen. Ze zijn zo goed nagemaakt dat het net lijkt of je in de film zelf terecht bent gekomen. Het hoogtepunt van deze attractie is een vrije val met de boot van 84 feet (= ± 28 meter). Omdat ik Back to the Future zo mooi vind, ga ik nogmaals naar deze attractie.

Het wordt al wat later op de middag en ik sluit dit parkbezoek af met Shrek 4-D. In tegenstelling tot vorig jaar in Florida, waar de wachttijden van deze toen nog nieuwe attractie bijzonder lang waren, hoef ik nu slechts 10 minuten te wachten. Over enkele dagen, 25 juni, wordt in dit park Revenge of teh Mummy The Ride geopend. Helaas kan ik deze attractie nu dus niet bezoeken. Men is de attractie nu aan het testen en alleen "annual passholders" worden toegelaten. Het bezoek aan Universal Studios Hollywood was wederom geweldig. Na vier jaar leek het nog maar kortgeleden dat ik hier voor het laatst was. Nadat ik nog even geniet van een Starbucks koffie op Universal CityWalk, ga ik terug naar de auto. Het vele lopen is toch wel vermoeiend geweest en ik besluit terug te gaan naar het motel, uitrusten van alweer een onvergetelijke dag.

Deze avond doe ik het rustig aan. Als ik 's avonds nog even buiten sta, valt het mij pas op hoeveel beveiligingscamera's hier bij dit motel hangen. Ik tel er al gauw meer dan twaalf. Volgens mij kunnen ze zowat elke motelkamerdeur in de gaten houden. Wel een veilig idee, al heb ik niet het gevoel dat ik hier in een "verkeerde" buurt zit. Tegenover het motel zit een kinderziekenhuis en regelmatig komt er een helikopter heel laag over die bij het ziekenhuis moet wezen. Een enorm lawaai maar wel interessant om te zien.

Route dag 12

Dag 13 - wo 23 juni Hollywood - Anaheim

Vandaag sta ik weer vroeg op. Het bezoek aan Hollywood besluit ik met een bezoek aan de Warner Bros. Studios. Hier ga ik met de VIP Studio Tour een kijkje achter de schermen nemen. Volgens het internet zullen om 09.00 uur de tours beginnen. Om zeker van een toegangskaart te zijn, ben ik om 08.30 uur al bij de studio's. Het blijkt dat er net een tour begonnen is en samen met een ander gezin word ik naar de andere groep gebracht. De tour duurt zo'n 2 uur. Met open wagentjes gaan we langs de studio's. We komen o.a. langs de set waar Friends een groot aantal seizoenen opgenomen is. Hier krijgen we uitleg wat er allemaal bij komt kijken voordat een scène (met live publiek) opgenomen is. Verder komen we langs de studio waar een gedeelte van de film  Ocean's 12, die in de loop van 2004 uitkomt, opgenomen wordt. Hier mogen we helaas niet naar binnen. Ook nemen we een kijkje bij de "buitenkant" van het ziekenhuis van ER en een gedeeltelijk nagebouwd Witte Huis uit de serie The West Wing. Verder komen we langs andere sets van bekende films en nemen we een kijkje bij de attributen die voor de vele films gebruikt worden, "props" genaamd. De tour is heel leuk al is de prijs van $ 35,00 per persoon eigenlijk wat aan de hoge kant voor twee uurtjes. Toch ben ik blij dat ik deze tour gedaan heb. Je waant je even temidden van de beroemdheden.

Tegen elven ben ik weer bij de auto en ik wil eigenlijk ook nog wel naar de NBC Studio's, die hier vlakbij zijn, om daar ook een studiotour te doen. Met enige moeite kan ik een parkeerplek vinden in de buurt van de NBC Studio's. Om de een of andere reden is er bij de studio's zelf geen parkeerruimte voor bezoekers voor de studiotour. Bij een restaurant tegenover de NBC Studio's mag ik mijn auto gratis parkeren na overleg met de parkeerwachter. Het is inmiddels iets na half twaalf als ik mij aanmeld voor de studiotour. Om 12.00 uur kan ik met de volgende tour mee. Na een korte introductiefilm gaan we lopend door de studio's. Hier wordt o.a. de soap Days of our Lives opgenomen. Een soap die al jaren loopt in Amerika en nog steeds erg populair is. Het hoogtepunt van deze tour is een bezoek aan de studio waar de dagelijkse show van Jay Leno, The Tonight Show opgenomen wordt. Nu is de studio niet in gebruik, over enkele uren beginnen hier de opnames voor de show van vanavond met o.a. Ben Stiller die over z'n nieuwe film Dodge Ball verteld en de winnares van American Idols 2004, Fantasia. Terwijl ik dit verslag bijwerk, kijk ik ondertussen naar de show van Jay Leno van vandaag. Nu ik de set vandaag bekeken heb, kijk je er toch anders naar. Helaas komen we tijdens de tour Jay Leno niet tegen maar we zien wel zijn auto staan. Een rode Ferrari met Duits (?) kenteken. Het is een hele mooie Ferrari die nog niet eens in Amerika te koop is. Vandaar waarschijnlijk ook het Duitse kenteken. Jay Leno is gek op auto's en bezit zelfs een echte brandweerauto, die hij cadeau gekregen heeft van de brandweer. We komen als laatste tijdens deze 1,5 uur durende tour langs de props, artikelen en attributen uit de diverse tv-series. Veel attributen worden hier zelf gebouwd. Eerlijk gezegd is deze tour net zo interessant als de Warner Bros. VIP Studio Tour, alleen is deze tour veel goedkoper, slechts $ 7,50.

Omdat het pas half twee is, besluit ik ook een bezoekje te brengen aan de La Brea Tar Pits. Midden in Los Angeles is een bron waar men vele dieren in deze teerput vond. In het Page Museum bekijk ik alles van dichtbij. Vandaag de dag worden er nog steeds botten van dieren in de teerput gevonden. Stuk voor stuk worden ze ontdaan van de teer. In het museum kun je zien hoe ze dit doen. Buiten het museum neem ik nog een kijkje bij de grote teerput voor het museum. Door de indringende teerlucht is het net alsof men hier aan het asfalteren is. Na dit interessante bezoek ga ik richting Anaheim. Het is inmiddels al 15.00 uur geweest. Het lijkt wel of het altijd spitsuur in Los Angeles is. De hele rit naar Anaheim, zo'n 35 mile, kan ik niet harder rijden dan 40 mph, zo druk is het op de snelwegen. Door de drukte zie ik de juiste afslag niet en voor het eerst deze week mis ik het navigatiesysteem. Voordat ik erachter ben dat ik te ver ben gereden, ben ik al een flink stuk voorbij het motel dat ik voor vannacht gereserveerd heb.

Het is uiteindelijk al 17.30 uur als ik bij Motel 6, Anaheim Stadium, Orange arriveer. Het is druk bij het inchecken en ik ben pas even voor zessen op mijn kamer. Veel tijd om bij te komen heb ik niet, over een uur begint de baseball wedstrijd in het Anaheim Angels Stadium waar ik naartoe ga. De Anaheim Angels spelen vanavond tegen de Oakland Athletics. Gelukkig is het stadion dichtbij het motel. De wedstrijd blijkt uitverkocht te zijn en ik ben blij dat ik reeds in Nederland via internet een ticket gereserveerd heb. Bij het Will Call loket kan ik mijn ticket afhalen. Het is echt een uitje voor de hele familie hier in Amerika om naar een baseballwestrijd te gaan. Nadat ik het stadion binnen ben gegaan, haal ik eerst wat eten. Omdat ik wat laat was, is dat er niet van gekomen. Net als de rest van de bezoekers loop ik met mijn eten naar mijn zitplaats. Ik blijk een prachtige Field plek te hebben, helemaal op de voorste rij. Hier heb ik een prachtig zicht op het veld. De wedstrijd wordt, zoals gebruikelijk, vooraf gegaan door het Amerikaanse volkslied. Gezongen door een plaatselijk bekende zangeres. Dan begint de wedstrijd. Omdat ik in 2002 bij de LA Dodgers een wedstrijd gevolgd heb en de regels nu beter snap, is het nu veel leuker om zo'n wedstrijd bij te wonen. Helaas blijken de Oakland Athletics een maatje te groot te zijn voor de Anaheim Angels. De wedstrijd wordt met 7-1 verloren. Desondanks heb ik erg genoten van de wedstrijd. Als souvenir koop ik nog een baseballcap van de Anaheim Angels en heb ik het geluk dat er een officiële baseball voor mijn voeten rolt.

De wedstrijd is rond half elf afgelopen. Het uitrijden gaat allemaal heel gemoedelijk en om kwart voor elf ben ik alweer op mijn motelkamer. Daar bel ik nog even met het thuisfront. In Nederland is het inmiddels al 08.00 uur in de ochtend. Ik werk het verslag nog even bij en ondertussen kijk ik naar The Tonight Show van Jay Leno. Het is alweer een dag met vele hoogtepunten geweest. Om 00.30 uur ga ik moe maar voldaan naar bed. Totaal gereden vandaag: ± 89 mile.

Route dag 13

Dag 14 - do 24 juni Anaheim - San Diego

Hoewel het gisteravond wat later is geworden dan andere dagen, ben ik er deze dag ook alweer vroeg af. Om 06.00 uur gaat de wekker al. Even voor 07.00 uur zit ik aan een ontbijt bij Denny's, die naast het motel zit. Het smaakt weer goed en tegen 07.45 uur zit ik in de auto richting San Diego voor een bezoek aan Sea World. Via de I-5 rijd ik naar San Diego.

Het is alweer 22 jaar geleden dat ik daar  geweest ben. Ik ben benieuwd hoe het park nu is. Ik kan vlot doorrijden en rond 09.45 uur ben ik bij Sea World. Het park is in die 22 jaar compleet veranderd. Als eerste ga ik naar de Dolphin Discovery show. Een leuke show met dolfijnen waarbij het publiek op de eerste rijen niet droog blijft. Daarna ga ik naar DE attractie van Sea World. De show met Shamu the Killer Whale, oftewel de Orka. The Shamu Adventure is een fantastische show die veel publiek trekt. Net als bij de dolfijnen houden de mensen op de eerste 12 rijen het niet droog. De Orka's maken met hun sprongen en hun staart het publiek behoorlijk nat, tot grote hilariteit van de rest van het publiek. De zon laat zich vandaag nog niet zo zien en ik heb een plaatsje helemaal boven op de tribune opgezocht. Hier heb ik een mooi zicht op de show en blijf ik lekker droog. De show duurt ongeveer een half uur en hierna ga ik naar een volgende show met zeeleeuwen en otters. Fools with Tools is een hele grappige show. Op een hele leuke manier tonen ze hun kunsten. Je vraagt je af hoe ze dat deze dieren leren.

Na dit optreden ga ik alweer naar een show, Pets Rule! Hier vertonen honden, katten, varkens, duiven en ganzen hun kunsten. Schijnbaar zonder veel aanwijzingen voeren ze een hele show op. Dat honden hier goed in zijn wist ik, maar dat zelfs de katten volop meedoen, samen met de honden, had ik niet gedacht. De zon komt inmiddels door en ik voel 'm branden op mijn huid. Dat wordt vanavond weer flink insmeren, zonnebrand heb ik hier niet bij me. Ik ga nog naar een verblijf waar men pinguïns houdt, Penguin Encounter en een attractie in een helikopter simulator, Wild Artic. Na de "vlucht" lopen we door een gedeelte met walvissen en ijsberen. Hierna maak ik nog een ronde door Sea World en besluit het park te verlaten. Het loopt alweer tegen het einde van de middag aan.

Ik ga op zoek naar een motel en kom uit bij een Motel 6, nabij Sea World. Aan het begin van de avond ga ik naar het winkelcentrum in de buurt. Bij een Target laat ik mijn drie volle 128 Mb geheugenkaarten op CD-Rom zetten. Deze kaarten kan ik nu weer gebruiken voor nieuwe foto's, want ook mijn 512 Mb kaart raakt al aardig vol. Terwijl de foto's op CD gezet worden, ga ik eten bij een Outback Steakhouse. Hier geniet ik van heerlijke spareribs. Ze smaken voortreffelijk en ik moet mijn mening over Outback Steakhouse toch herzien. Na een eerdere mindere ervaring bij dit restaurant in 2001, moet ik erkennen dat ik deze vakantie nog niet zo lekker gegeten heb.

Na het eten kan ik de CD's ophalen. Men wil maar 100 foto's op één CD zetten en ze zijn daarom op 3 CD's gezet. Middels een indexprint kan ik alvast een eerste blik op de foto's werpen. Terug op de kamer ga ik niet te laat naar bed deze avond. Morgen wacht een lange rit naar Tucson, AZ. Vandaag heb ik ± 120 mile gereden.

Route dag 14

Dag 15 - vr 25 juni San Diego - Tucson

Zoals gezegd staat voor vandaag een lange rit op het programma. Ik sta daarom extra vroeg op. Om 05.30 uur gaat de wekker al. Nadat ik een douche genomen heb en de bagage in de auto geladen heb, ga ik een restaurant opzoeken. Om 06.45 uur zit ik bij een Denny's aan een stevig ontbijt. The All American Slam smaakt weer heerlijk. Na het ontbijt tank ik nog een keer en maak ik mij op voor een lange lange rit naar Arizona.

Via de I-8 ga ik op weg naar Tucson. In San Diego was het maar zo'n 65 ° F (= ± 18,3 ° C) maar zodra ik de bergen over ben gaat de temperatuur buiten vlot omhoog. Om 09.00 uur is het al 90 ° F (= ± 32,2 ° C). Naarmate ik meer naar het oosten rijd, wordt het steeds warmer. Om even na elven stop ik even bij een restarea voor een sanitaire stop. Tevens maak ik van de gelegenheid gebruik even naar mijn broer in Nederland te bellen. De temperatuur is hier bij de restarea inmiddels gestegen tot 102 ° F (= ± 38,9 ° C). Ondanks deze hitte kan ik het goed volhouden. Ik rijd weer verder en rond 13.45 uur ben ik bij de kruising van de I-8 en de I-10 in Arizona. De auto heeft ook alweer dorst gekregen en voor $ 1,85 per gallon (achteraf de goedkoopste tijdens de hele vakantie) gooi ik 'm weer vol. Vanochtend in San Diego betaalde ik nog $ 2,29 per gallon. In vergelijking met andere jaren is de benzineprijs dit jaar aardig hoog. Ik neem hier tevens een korte rustpauze en ga dan weer op weg voor de laatste 60 mile naar Tucson.

Even voor drieën rijd ik het parkeerterrein van Extended Stay America in Tucson op. Ze hebben nog kamers vrij en ik besluit voor twee nachten te boeken. Het plan was om morgen naar Scottsdale te rijden, maar dat sla ik dit jaar over. Ik ga nu zondag in één keer naar de Grand Canyon. Dit geeft mij morgen wat meer tijd om het Pima Air & Space Musuem, het Titan Missile Museum en het Saguaro National Park (westkant) te bekijken. Omdat ik mij nog helemaal fit voel, ondanks de lange rit van vandaag, ga ik om 16.00 uur naar het Saguaro National Park aan de oostkant van Tucson. Als eerste ga ik een kijkje nemen in het visitor center. Na een kwartiertje ga ik het park in. Via een 8 mile lange loop rijd ik door dit park. De temperatuur is nog steeds erg hoog. Toen ik naar het park reed maar liefst 107 ° F (= ± 41,7 °) en hier in het park 105 ° F (= ± 40,6 ° C). Af en toe stop ik even om een korte wandeling te maken. Het is een prachtig gezicht al die Saguaro's en andere cactussen. Op een gegeven moment zie ik een Roadrunner lopen. Wile E. Coyote is nergens te bekennen... De Roadrunner laat zich niet zo gemakkelijk fotograferen en het lukt mij helaas niet van deze vogel een foto te nemen.

Rond 18.00 uur heb ik de 8 mile helemaal gereden en ga ik Tucson nog even in. Tucson is geen onaardige plaats, zo te zien. Ik kom voorbij een grote mall, Park Place Mall. Het is een hele grote en mooie mall. Bij de foodcourt neem ik mijn avondeten, Japans van Sarku Japan. Het smaakt overheerlijk. Er is hier ook een grote bioscoop van Century 20 Movie Theaters. Eigenlijk had ik nog wel even een film willen zien. Helaas is de film die ik wil zien, The Terminal met Tom Hanks, al vol. Wellicht dat ik dat morgen dan maar doe. Even na 19.00 uur ga ik weer terug naar Extended Stay America. Omdat dit motel, net als de andere Extended Stay America's, over een complete keuken beschikt, besluit ik morgenochtend en overmorgen op de kamer te eten. Bij Safeway koop ik alvast eten voor morgenochtend. Tegen half acht ben ik weer op de kamer en ga ik maar eens een wasje draaien. Na twee weken wordt dat wel eens tijd. Terwijl ik dit verslag bijwerk, draait de droogtrommel al. Ik besluit de dag met wat tv kijken. Vandaag heb ik maar liefst 450 mile gereden. Het is mij helemaal niet tegengevallen. Buiten is het nu, om 22.00 uur, nog steeds 92 ° F (= ± 33,3 ° C). Gelukkig werkt de airco goed.

Route dag 15

Dag 16 - za 26 juni Tucson - Green Valley - Tucson

Vandaag begin ik de dag rustig. Omdat ik nog een nacht in Tucson blijf, hoef ik mij niet te haasten. Ik neem mijn ontbijt op de kamer en ga rond 09.00 naar het Pima Air & Space Museum. Vlakbij het museum kom ik langs een veld met honderden vliegtuigen. Deze vliegtuigen zijn buiten gebruik en worden hier gestald mede vanwege het klimaat. Omdat het hier (bijna) niet regent, kunnen ze hier gewoon buiten blijven staan. Even voor half tien ben ik bij het museum. Het is alweer flink warm, de thermometer in de auto geeft nu al 98 ° F (= ± 36,7 ° C) aan. Dat belooft wat voor vandaag. Middels een trammetje worden we langs de vele vliegtuigen gereden die hier staan. Het is een leuke tour en we zien o.a. een Lockhead 71 (Black Bird) en ook staan hier drie voormalige presidentiële vliegtuigen. De tour eindigt bij een expositie over de tweede wereldoorlog. Er is ook een gedeelte ingericht over Nederland en dan met name over de voedseldroppingen tijdens de hongerwinter van 1944-1945. Ik loop nog even langs enkele vliegtuigen en ga dan richting het Titan Missile Museum.

Voor beide musea heb ik bij het Pima Air & Space Museum een combo kaart gekocht. Naar het Titan Missile Museum is het een kleine 25 mile rijden. Even voor 12.00 uur ben ik bij het museum.

Air Force Facility Missile Site 8 (571-7) Military Reservation in Green Valley, Arizona, is the sole remaining Titan II Intercontinental Ballistic Missile (ICBM) complex of the 54 that were "on alert" during the Cold War between 1963 and 1987. The Titan II missiles were contructed to survive a first strike nuclear attack from the Soviet Union and to retaliate. It is the single remaining example of the liquid-fueled ICBM missile launch facilities utilized by the Strategic Air Command. Titan II carried the largest single warhead used in the ICBM program and was capable of destroying targets that Atlas, Titan I and Minuteman I and II could not. Built in response to the "missile gap" panic of the late 1950s and early 1960s, Titan II Missile Site 571-7 provides a unique window into the design, construction and operation of a weapon system built to survive a first-strike nuclear attack and be able to launch its missile if so ordered. The site has retained, or assembled, all of the above and below ground command and control facilities as well as the missile silo itself. Unlike the first generation Atlas or Titan I ICBMs, or the Thor and Jupiter Intermediate Range Ballistic Missiles (IRBM), Titan II utilized storable liquid propellants. Fully fueled at all times, the Titan II was ready for launch at a moment's notice. From the turn of the launch keys to lift-off took slightly less than one minute. Approximately 35 minutes and 6000 miles later, the Mark VI re-entry vehicle would have detonated on target as either an air or ground burst.

Bron: http://www.cr.nps.gov/nr/travel/aviation/air.htm

In 1981 werd door voormalig president Ronald Reagan een verdrag gesloten met de Sovjet Unie om de kernwapens drastisch terug te brengen in aantal. Naast de lanceerbasis in Green Valley waren er nog 53 stuks. Die zijn allemaal vernietigd. De lanceerbasis in Green Valley is later ingericht als museum en is nu het Titan Missile Museum. Alles is hier nog intact en alleen de kernkop is verwijderd. Na een korte introductiefilm gaan we naar buiten om alles te bekijken. We krijgen allemaal een beschermhoed, zoals ze die in de bouw gebruiken, uitgereikt. Deze is nodig als we straks onder de grond gaan. Boven de grond krijgen we eerst de nodige uitleg wat hier allemaal nog staat en kunnen we kijkje nemen boven de silo, die net boven de grond uitkomt. Hier staat nog steeds een raket (zonder kernkop). Dan gaan we onder de grond een kijkje nemen. Nu wordt duidelijk waarom we de "bouwpetten" nodig hebben. Het is hier vrij nauw en ik stoot al gauw mijn hoofd aan het lage plafond. Ik vraag mij af of mensen met mijn lengte hier ooit gewerkt hebben. Lijkt mij nl. vrij lastig. De tour duurt ruim een uur en is heel interessant.

Rond 13.15 uur ga ik weer verder. Ik ga weer naar het Saguaro National Park maar nu aan de westkant van Tucson. Ook hier staan, net als aan de oostkant van Tucson, duizenden Saguaro's en andere cactussen. Ik ga eerst weer even naar het visitor center en bekijk een korte film over dit park. Ook hier kun je met de auto een loop rijden. Het is niet zo druk bij dit park. Dat zal mede komen vanwege de hitte. Als ik met de auto door het park rijd, is het op een gegeven moment maar liefst 110 ° F (= ± 43,3 ° C). Geen ongebruikelijk temperatuur hier. Ondanks de enorme hitte kan ik het toch redelijk goed volhouden, mede dankzij enkele liters water die ik al gedronken heb vandaag. Rond half vier heb ik genoeg gezien van het park en ga ik weer naar Tucson.

Bij Park Place Mall koop ik alvast een bioscoopkaartje voor de film, The Terminal, voor vanavond. Ook haal ik in de foodcourt vast het avondeten dat ik op de motelkamer op eet. Even na half zeven ga ik naar de film. The Terminal is een leuke film met Tom Hanks die zich, zoals de titel al aangeeft, afspeelt in een terminal van een vliegveld. Rond 21.45 uur ben ik weer terug op de kamer. Ik ben blij dat ik voor een extra dag in Tucson gekozen heb. Nu kon ik vandaag alles rustig bekijken. Gereden miles vandaag: ± 110.

Route dag 16

Dag 17 - zo 27 juni Tucson - Grand Canyon National Park

Ik ben er weer vroeg af deze ochtend. Er staat vandaag weer een flinke rit op het programma. Hoewel er tegenover het motel een IHOP zit, waar je heerlijk kunt ontbijten, neem ik het ontbijt weer op de motelkamer. Later tijdens deze vakantie maar eens zien of ik een keer bij IHOP kan eten.

Rond 08.00 uur check ik uit en ga ik op weg. Na enkele honderden meters kom ik een Dunkin' Donuts tegen. Omdat ik al ontbijt gehad heb, hoef ik geen donuts of muffins, maar een kop koffie voor onderweg, gaat er wel in. Tevens koop ik hier een ponds pak koffie van Dunkin' Donuts om mee te nemen naar Nederland. Kan ik daar ook nog van deze koffie genieten. Dunkin' Donuts kom je hier in het westen bijna niet tegen. Aan de oostkant van Amerika zitten ze volop. Op de interstates in Arizona mag je 75 mph. Ik zet de cruise control op 80 mph en laat de auto zijn werk doen. Heerlijk ontspannen rijd ik richting  Grand Canyon National Park. Het duurt nog wel even voordat ik daar ben. Op de kruising van de I-8 en I-10 gooi ik de brandstoftank van de auto nog eens vol. Tegen tienen ben ik in Phoenix. Ondanks de drukte op de wegen op deze zondagochtend, schiet het toch mooi op. Voorbij Phoenix stop ik nog twee keer voor een sanitaire stop en zo'n 45 mile voor Flagstaff verlaat ik de I-10 en ga via de SR-179 richting Sedona. Omdat ik nog een flink stuk moet rijden, stop ik in Sedona enkel om wat foto's te nemen. Via de SR-89A ga ik richting Slide Rock State Park. Het is mijn bedoeling daar even naar toe te gaan. Het is er echter zo gigantisch druk dat ik besluit door te rijden. Voor de ingang staat een lange rij wachtende auto's. Bovendien ben ik hier later dan ik eerst gepland had. Omdat ik deze ochtend niet vanuit Scottsdale maar vanuit Tucson vertrokken ben, loop ik zo'n twee uur achter op mijn schema.

Niet veel verder stop ik bij een prachtig uitkijkpunt. Hier zit ik tevens op het hoogste punt van de route van vandaag, ruim 8000 ft. Het uitzicht is hier geweldig en ik neem de tijd om van dit alles te genieten. Tegen tweeën ben ik in Flagstaff. Hier tank ik nogmaals en plunder ik mijn rekening nog even bij een drive-thru geldautomaat. Gewapend met een volle tank en een gevulde beurs ga ik op weg voor het laatste stuk voor vandaag. Vanuit Flagstaff is het nog zo'n 75 mile naar de Grand Canyon. Dit laatste stuk via de US-180 is eigenlijk één lang recht stuk. Hoewel het de hele dag prachtig weer is geweest, beginnen er zich nu toch wat dreigende wolken boven de Grand Canyon te vormen. Hoe dichter ik bij de Grand Canyon kom, hoe dreigender de lucht wordt. Vlak voor de Grand Canyon begint het zelfs flink te regenen. Dit is toch wel een beetje een domper. Ik had gehoopt op een mooie zonsondergang bij de Grand Canyon. Dat zit er nu niet in.

Als ik bij de Grand Canyon ben, regent het nog steeds flink. Eerst maar naar Yavapai Lodge waar ik een kamer gereserveerd heb. De kamer is prachtig, dat mocht ook wel want het is de duurste overnachting van deze vakantie. Het is wel erg jammer dat het weer niet mee zit. Ondanks de regen ga ik toch nog even naar Yavapai Point. Het blijft een machtig gezicht de Grand Canyon. Twee jaar geleden had ik mij al voorgenomen hier weer naartoe te gaan als ik in de buurt was en nu sta ik hier dan. Ik neem, hoewel het zwaar bewolkt is, toch maar wat foto's in de hoop dat ze aardig lukken.

Omdat ik niet zoveel zin heb om in het restaurant te eten, haal ik wat om op te eten op de kamer. Niet zo'n succes zo zou later blijken. Het smaakt mij niet zo deze avond. Het weer blijft slecht en ik besluit niet te laat naar bed te gaan. Morgenochtend ga ik er extra vroeg af en ik hoop dat het weer dan beter is. Bovendien ben ik redelijk vermoeid van het autorijden vandaag. Het zal wel komen omdat het stuk vanaf Sedona wat meer concentratie vroeg dan de rit over de Interstates. In totaal heb ik vandaag zo'n 350 mile gereden.

Route dag 17

Dag 18 - ma 28 juni Grand Canyon National Park - Kanab

De wekker gaat echt vroeg deze ochtend. Om 04.45 uur sta ik al op. Gelukkig ben ik gisteravond niet te laat naar bed gegaan zodat ik er redelijk makkelijk af kom. Ik wil proberen de zonsopgang bij Yavapai Point mee te maken. Precies op tijd, om 05.36 uur, ben ik er. Helaas zorgen wolken ervoor dat ik de zonsopgang niet zoals gepland kan meemaken. Ik ga daarom eerst terug naar de kamer om de spullen alvast in de auto te laden. Als ik om 06.00 uur terugkom bij Yavapai Point, komt de zon net door het wolkendek heen. Hoewel de zon nu al wat hoger staat, lijkt het schitterend als de eerste zonnestralen op de Canyon schijnen. Met mij zijn er nog een aantal mensen die genieten van de zonsopgang. Op een gegeven moment ontwaren we een viertal berggeiten op de bergwand. Daar waar mensen niet kunnen lopen, schijnen deze dieren met gemak langs de bergwand te lopen.

Het ontbijt laat ik deze ochtend eerst even achterwege en ik besluit alvast met de shuttle bus langs de rim te gaan. Als ik bij de halte kom waar de bus vertrekt, nabij Angel Trailhead, gaat hij net weg. Omdat het pas 07.00 uur is, ga ik een gedeelte te voet doen. Via een trail loop ik naar Maricopa Point. Het is nog heel rustig op dit vroege tijdstip en onderweg kom ik slechts enkele mensen tegen. Gelukkig is het weer nu stukken beter dan gisteravond en ondanks dat de zon niet constant schijnt, komt hij regelmatig even door de wolken. De temperatuur is aangenaam en het stuk naar Maricopa Point loop ik in een klein half uurtje. Hier wacht ik op de volgende bus en rijd ik mee tot Pima Point. Hier geniet ik volop van het fantastische uitzicht op de Grand Canyon. Een squirrel, er lopen er hier genoeg, denkt dat ik eten bij me heb en gaat mooi voor de camera poseren. Ik heb niets bij me en hij gaat zelf maar op zoek. Als hij van een vrucht eet kan ik 'm mooi fotograferen.

Ik loop nog een stukje langs de Grand Canyon en wacht op de volgende bus. Die brengt mij naar Hermits Rest, de laatste stopplaats. Vanaf hier gaat de bus weer terug. Hier haal ik een kop koffie en een muffin als ontbijt. Nadat ik ook hier volop genoten heb van het geweldige uitzicht, ga ik een half uurtje later weer met een bus terug. De zon laat zich nu niet meer zien en ik besluit niet meer uit te stappen. Rond 09.45 uur ben ik weer terug bij het beginpunt. Nadat ik uitgecheckt heb voor de kamer, ga ik op weg richting Cameron. Ik stop nog even bij Mather Point omdat de zon net weer tevoorschijn komt. Ik rijd verder naar Desert View, waar ik een kijkje neem in de Watch Tower en ik een laatste blik op de Grand Canyon werp. Hoewel het weer dit keer niet helemaal meewerkte, heb ik er toch enorm van genoten. Ik ga ook juist op tijd weg want nu begint het wederom flink te regenen. Het is inmiddels ook al 11.15 uur en ik heb nog een lange rit tot Kanab, UT voor de boeg.

Via de SR-64 rijd ik naar Cameron waar ik de US-89 North richting Page neem. Deze weg is vrij saai te rijden, iets wat mij twee jaar geleden toen ik hier reed, ook al opgevallen was. Na een kleine 60 mile ga ik via de US-89 Alt richting Kanab. Bij de Old and New Navajo Bridges stop ik even om deze twee bruggen over de Marble Canyon en Colorado River wat beter te bekijken. Hier krijg je trouwens een aardige indruk hoe de rivier de canyon gevormd heeft. Ik rijd een stukje verder naar Lees Ferry, ook een National Park. De weg gaat langs prachtige bergwanden en rotsformaties en uiteindelijk kom ik uit bij de Colorado River. Hier gaan veel Amerikanen met de boot de rivier op. Het weer is hier trouwens stukken beter dan bij de Grand Canyon. Volop zon en ruim over de 90 ° F (= ± 32,2 ° C). Ik zou zo de rivier in willen gaan. Dat gaat helaas niet, verderop is de rivier behoorlijk ruw met een flinke stroming. Ik rijd een stukje langs de rivier en kom bij een geheel verlaten "strandje", Paria Riffle. Als ik meer tijd had, en het niet zo warm was, zou ik hier wat langer gebleven zijn. Nadat ik even geniet van het mooie uitzicht op de river en enkele foto's genomen heb, ga ik verder. Het is inmiddels 14.00 uur geweest en ik heb nog ruim 80 mile te gaan.

De US-89 Alt is een leuke route om te rijden. Als ik dichter bij de bossen kom, zie ik het in de verte onweren. Dat belooft niet veel goeds. Eenmaal in de bossen begint het wederom flink te regenen. Als ik de bossen echter achter me laat, klaart het weer op en eenmaal in Kanab schijnt de zon weer volop. Ook de temperatuur is hier weer aangenaam, zo'n 86 ° F (= 30 ° C). Thuis had ik mij voorgenomen om hier in Kanab bij de Holiday Inn Express te overnachten. Ze vragen echter $ 99,00 per kamer (excl. tax) en met AAA-korting nog steeds $ 89,00. Dat is mij teveel en ik ga op zoek naar een ander motel. Dat wordt het Parry Lodge Motel midden in Kanab. Voor een prima prijs kan ik hier terecht. Alle kamers hebben de naam van een beroemde acteur of actrice en het motel ziet er bovendien leuk uit. Ook krijg ik nog een coupon voor een gratis ontbijt morgenochtend. Omdat de klok hier in Utah een uur vooruit gaat, is het inmiddels 16.30 uur geworden.

Nadat ik mijn bagage naar de kamer gebracht heb, ga ik Kanab wat verkennen. Om 17.15 uur ga ik eten bij hetzelfde restaurant waar ik twee jaar geleden ook al eens gegeten heb, Houston's Restaurant and Trail End. De Boneless Babyrack Ribs met BBQ saus smaken prima. Terug bij het motel, schuin tegenover het restaurant, ga ik nog even zwemmen in het zwembad bij het motel. Het is nog steeds aangenaam warm buiten en ik heb wel even zin in een frisse duik in het zwembad. Na een half uurtje ga ik weer naar mijn kamer om bij te komen van deze lange en vermoeiende dag. Toch had ik het beslist niet anders willen doen. Vanavond zal ik het, net als gisteravond, niet te laat maken. Morgenochtend wil ik vroeg opstaan voor mijn bezoek aan Zion National Park. In totaal heb ik vandaag zo'n 229 mile gereden.

Route dag 18

Dag 19 - di 29 juni Kanab - Las Vegas

Omdat ik vroeg in Zion National Park wil zijn, ben ik er wederom vroeg af. Om 07.00 uur zit ik al aan het ontbijt van het motel. Het eenvoudige ontbijt smaakt goed en even na half acht ben ik op weg naar Zion National Park. Dit park had ik twee jaar geleden al op het programma staan. Toen is het er echter niet van gekomen omdat ik toen redelijk veel parken bezocht heb. Even voor achten rijd ik het park binnen en maak een eerste stop bij Checkerboard Mesa. Een grote rots die vanwege zijn uiterlijk op een schaakbord lijkt.

Het is een genot om via de US-9 door het park te rijden. Overal zie je prachtige rotsen in de bekende rood-bruine kleuren. Af en toe stop ik even om van dit alles te genieten en foto's te maken. Ik rijd door tot aan de westkant van het park. Daar parkeer ik de auto en neem eerst een kijkje bij het visitor center. Vervolgens ga ik met de shuttlebus via de Zion Canyon Scenic Drive het park in. Sinds mei 2000 worden bussen ingezet van april tot en met oktober om de natuur te sparen en het parkeerprobleem in dit park op te lossen. Vooral de natuur had zichtbaar last van al het verkeer dat dagelijks door het park reed. Dankzij de inzet van de bussen is de natuur zich hier langzaam aan het herstellen.

Met de shuttlebus rijd ik helemaal door tot aan het eind van de Zion Canyon Scenic Drive. Onderweg stopt de bus meerdere malen. Vanaf deze punten kan men diverse trails lopen. Dat is ook waar de meeste mensen in dit park voor komen. Vooral de hike naar Angels Landing is populair. De tocht naar Angels Landing en terug is ongeveer 5 mile waarbij je een hoogte van 1700 ft. moet overbruggen. Je moet hier toch minstens 4-5 uur voor uittrekken. Omdat ik later op de dag nog een stuk moet rijden, besluit ik dit nu niet te doen. Mocht ik hier ooit nog eens terugkomen dan zal ik 'm zeker lopen. Nu beperk ik mij tot de beroemde Narrows Trail. Deze begint bij Temple of Sinawava, de laatste stop van de shuttlebus. Even na half tien ben ik hier en loop ik via een 1 mile lang verhard pad naar het beginpunt van de Narrows Trail.

Als ik bij het beginpunt kom, zie ik veel mensen de Virgin River inlopen. De Virgin River Trail is ook heel populair omdat je door de prachtige canyon loopt. De rivier is niet diep op dit moment, maximaal tot kniehoogte. Een tocht had ik niet gepland maar het trekt mij toch wel erg aan. Met de schoenen aan, er zijn veel kiezelstenen en rotsen onder water, ga ik aan de tocht beginnen. Het is een hele leuke tocht zo tussen de canyon. De lengte van de trail is zo'n 13 mile, al weet ik dat op dat moment nog niet. Naarmate ik verder loop, zie ik steeds minder mensen om mij heen. De meeste mensen haken af na enkele bochten. Omdat het nog redelijk vroeg is, is het heel aangenaam de trail te lopen. De zon schijnt nu nog niet direct in de kloof. Nadat ik bijna anderhalf uur en 1,5 mile stroomopwaarts gelopen heb, kom ik op een punt waar twee rivieren bij elkaar komen, Orderville Canyon. Het is nu inmiddels 11.00 uur geweest en besluit hier weer terug te gaan. Eerst rust ik even uit en geniet van dit prachtige stukje natuur. Na een kwartiertje begin ik aan de terugtocht. Je kunt nu duidelijk merken dat de zon hoger staat. Het is een stuk warmer geworden. Desondanks leg ik de tocht terug in een uur af. Onderweg kom ik weer vele groepen mensen tegen die juist aan de trail beginnen. Zo af en toe wordt mij gevraagd hoe ver het nog is. Omdat ik ook niet weet tot hoever je kunt komen, vertel ik ze tot waar ik geweest ben en hoelang ze daar ongeveer over zullen doen.

Deze trail was heel erg leuk om te lopen. Zorg wel dat je stevige wandelschoenen aan hebt. Door de vele kleine en grotere stenen in de rivier is dat een absolute must. Zeker als je van plan bent om, net als ik, een flink stuk stroomopwaarts te lopen. Ook is het aan te raden om in de zomer vroeg aan deze tocht te beginnen. Rond een uur of elf schijnt de zon volop en daardoor wordt het lopen al een stuk zwaarder.

Bij de Temple of Sinawava neem ik de shuttlebus weer terug en bij Zion Lodge stap ik uit voor een versnapering. Als ik op het terras zit, begint het plotseling hard te regenen. Op de weg terug had ik al donkere wolken gezien, maar ik had er niet op gerekend dat het zo snel zou gaan. Het blijft bij een bui en als het weer droog is, ga ik met de shuttlebus terug naar het visitor center. Hiermee besluit ik mijn bezoek aan Zion National Park, mij voornemend een volgende keer terug te komen. Het is een prachtig park en zeker als je ervan houdt trails te lopen, is dit een heel mooi park.

Om 14.15 uur verlaat ik het park en ga ik richting Las Vegas, het einddoel van vandaag. Via de US-9 en de I-15 maak ik mij op voor een tocht van ruim 164 mile, zo'n 3 uur rijden. Eenmaal op de I-15 is het nog zo'n 124 mile rijden. Omdat de speedlimit hier 75 mph is, schiet het lekker op. Onderweg stop ik nog even in Mesquite voor een sanitaire stop. Omdat ik flink door kon rijden, 85 mph in plaats van 75 mph, rijd ik om 16.30 uur de parkeergarage van het Luxor Hotel in Las Vegas al binnen. Het inchecken gaat vlot en ik krijg, net als twee jaar geleden, een prachtige kamer in de piramide aan de voorkant op de 23e etage.

Voor morgen heb ik afgesproken met Jan en Marjan en ik laat hen middels een sms-je weten dat ik gearriveerd ben in het Luxor hotel. Ook zij zijn inmiddels in Las Vegas en ze gaan vanavond naar de musical Mamma Mia in Mandalay Bay. Ik ga nog even naar het Las Vegas Outlet Center waar ik o.a. een paar nieuwe sportschoenen koop. De oude heb ik na de tocht door de river in Zion National Park weggegooid. Ook neem ik hier bij de foodcourt mijn avondeten.

's Avonds ga ik nog even naar het casino van Mandalay Bay en via de tram ook nog even naar Excalibur waar ik ook nog even een kijkje in het casino neem. Terug bij het casino van het Luxor Hotel waag ik nog even een gokje. Helaas geen winst deze avond en ik besluit rond 00.00 uur naar bed te gaan. Het was weer een geweldige dag met als hoogtepunt de tocht door de rivier in Zion National Park. Wat ik morgen allemaal ga doen, weet ik nog niet precies. Samen met Jan en Marjan zullen we dat wel zien. Met zijn drieën zullen we de komende dagen weer samen optrekken. In totaal heb ik vandaag ± 208 mile gereden.

Route dag 19

Dag 20 - wo 30 juni Las Vegas

Hoewel het gisteravond wat later geworden is, sta ik om 07.30 uur alweer op. Vandaag heb ik om 09.00 uur afgesproken met Jan en Marjan hier in het Luxor Hotel. Als eerste gaan we ontbijten in een restaurant in het Luxor Hotel. Na het eten zijn Jan en Marjan wel nieuwsgierig naar mijn kamer en we gaan met de lift naar de 23e etage. Het systeem van de liften in het Luxor Hotel is best wel apart. Je gaat namelijk een beetje schuin omhoog. In de lift voel je dat omdat je naar één kant dreigt te vallen.

Na de rondleiding gaan we naar de parkeergarage waar ik Jan en Marjan mijn Jeep Grand Cherokee toon. Met de Jeep gaan we naar Fry's, de megagrote computershop. We vermaken ons prima in deze grote winkel en een uurtje later gaan we naar de Stratosphere Tower aan het eind van de Strip. In Nederland had ik mij al voorgenomen één van de attracties bovenop de Stratosphere Tower te doen. Ik besluit voor de Big Shot te gaan. Met een lift worden we vlot naar boven gebracht. Bovenop de toren hebben we een prachtig uitzicht op Las Vegas en omgeving. Dan is het moment aangebroken voor de attractie en ga ik met de lift nog een stukje hoger. Jan en Marjan zullen vanaf het observatiedek mijn "ride" volgen. De Big Shot schiet je omhoog, bovenop de toren. De attractie is echt heel gaaf. Met een geweldige snelheid worden we omhoog geschoten. Het moment dat we op het hoogste punt zijn, en het lijkt alsof we even stilhangen, is niet te beschrijven, zo gaaf! Het uitzicht is geweldig. Alsof je helemaal vrij hangt boven Las Vegas.

Na deze super attractie gaan we nog wat drinken op het panoramadek. Daarna gaan we weer naar beneden en bezoeken we nog enkele mooie casino's en hotels o.a. Ceasars Palace en The Venetian. Aan het eind van de middag gaan we naar Rio dat "achter" de Strip ligt. Hier willen we gebruik maken van het buffet dat erg goed schijnt te zijn. Als we aankomen bij het buffet is de rij met wachtenden zo lang, dat we de plannen wijzigen. We besluiten bij het Mexicaans restaurant te eten dat ook in dit hotel annex casino gevestigd is. Het eten smaakt prima en na het eten gaan we nog even naar het motel waar Jan en Marjan verblijven. Hier bespreken we de plannen voor de komende dagen. Ook maken Jan en Marjan alvast reserveringen bij motels voor de komende nachten in verband met het weekend van 4 juli.

Rond 23.00 uur ga ik weer terug naar het Luxor Hotel. Ik waag nog even een gokje in het casino en met een lichte winst ga ik rond 00.00 uur naar bed. Het is een hele leuke dag geweest met voor mij als hoogtepunt de The Big Shot op de Stratosphere Tower.

Route dag 20

Dag 21 - do 1 juli Las Vegas - Furnace Creek Ranch

Aan anderhalve dag vertier in Las Vegas is een einde gekomen. Het is pas 06.30 uur als de wekker gaat en ik het bed uit ga. Om 08.00 uur heb ik met Jan en Marjan afgesproken voor een ontbijt bij Carrows naast hun motel. Voor die tijd wil ik mijn verslag nog even bijwerken. Als ik het Luxor Hotel verlaat, neem ik nog even enkele foto's van dit prachtige hotel. Even na achten zitten we aan een lekker ontbijt bij Carrows. Vandaag staan Red Rock Canyon en Death Valley National Park op het programma. We doen het rustig aan en tanken nog even in Las Vegas en vullen onze ijs- en watervoorraad nog even aan.

Het is al 10.30 uur voordat we Las Vegas goed en wel verlaten. Vanuit Las Vegas is het maar een klein stukje naar Red Rock Canyon. De temperatuur is hier zowaar aangenaam. Er staat zelfs een koel briesje, wat het verblijf in dit park heel aangenaam maakt. Middels een loop kun je een rondje door het park rijden. Op de diverse stopplaatsen heb je een prachtig uitzicht op de rotsen, waarvan de rood gekleurde wel de meest opvallende is. Het is mogelijk om enkele trails te lopen maar omdat het al wat later is en wij nog naar Death Valley National Park gaan, slaan we dat over. Ook zonder deze hikes is een bezoek aan dit park met z'n opvallende rotsen absoluut de moeite waard.

We rijden verder via de SR-159 en de SR-160. Via deze laatste weg komen we door Pahrump. Hier stoppen we nog even bij een Albertsons voor de laatste inkopen. Ik vind mijn watervoorraad toch wat te weinig. Van de twee liter heb ik er inmiddels al één opgedronken. Ik koop er nog drie liter bij en vul tevens het ijs in de koelbox ook nog even bij. Daarna gaan we op weg naar Death Valley. Via de SR-190 komen we bij Zabriskie Point. Hier stoppen we even. Twee jaar geleden was het hier zo warm, dat ik met moeite tien minuten buiten kon blijven. Nu is het hier "slechts" 101 ° F (= ± 38,3 ° C) en waait het ook zo hard niet. We blijven hier een kleine 20 minuten en genieten volop van het aparte maar ozo mooie landschap. Alsof er een deken over de rotsen ligt.

We zitten nu dichtbij Furnace Creek Ranch waar we voor vannacht elk een cabin hebben gereserveerd. Omdat het al 15.00 uur is, gaan we eerst even inchecken. De cabins blijken zeer goed te zijn. Hoewel ze niet zo groot zijn, zijn ze wel van alle gemakken voorzien. Ze zijn veel luxer dan ik verwacht had. Nadat we even bijgekomen zijn, gaan we eerst naar het visitor center van Death Valley National Park. Daarna gaan we op weg naar Badwater, het laagste punt van Amerika, 280 ft (= 85 meter) beneden zeeniveau. Eerst komen we nog langs Devils Golf Course en via een onverharde weg rijden we naar dit punt. Omdat hier niet zoveel te zien is, gaan we al gauw weer verder. Aangekomen bij Badwater zie ik dat men dit punt helemaal opgeknapt heeft. Er is een nette parkeerplaats aangelegd en er liggen vlonders op het eerste stuk naar Badwater. Twee jaar geleden was dit er allemaal nog niet. Hier is het trouwens wel een flink stuk warmer dan bij Zabriskie Point. We blijven hier een klein kwartiertje om van dit alles te genieten.

Hierna rijden we weer richting Furnace Creek Ranch. Bij de Artist Drive nemen we de afslag en via de eenrichtingsweg rijden we naar Artists Palette. Via een korte loop rijden we langs prachtig gekleurde rotsen. Het valt ons op dat met een zonnebril op, de kleuren van de rotsen nog mooier lijken dan zonder zonnebril. Na dit uitstapje rijden we terug naar Furnace Creek Ranch. Het is inmiddels 18.00 uur geworden en in het 49'er restaurant nemen we ons avondeten dat prima smaakt.

Bij het inchecken was ons al verteld dat er vandaag vier Nederlandse overnachtingen waren, wij zijn twee daarvan en we zijn benieuwd of we ook Nederlands om ons heen horen. Op het formulier bij de receptie zagen we trouwens vele nationaliteiten staan. Als we klaar zijn met het eten en we naar buiten lopen, horen we inderdaad mensen Nederlands spreken. De stem komt ons wel heel bekend voor en we zien zowaar een bekende correspondent met z'n gezin zitten. Omdat hij vast ook van zijn vakantie wil genieten, storen we hem niet. Zelfs op één van de warmste plekken van de aarde kun je dus nog een BN'er tegenkomen...

Het is inmiddels half acht en we besluiten nog even voor de cabin van Jan en Marjan te gaan zitten om van de avond te genieten. Hoewel het nog flink warm is, 97 ° F (= ± 36,1 ° C), valt het goed vol te houden. Rond 22.00 uur ga ik naar mijn eigen cabin en werk ik het verslag nog even bij. Rond 23.00 uur ga ik naar bed. Morgen om 08.00 uur zullen we de dag weer beginnen met een gezamenlijk ontbijt. Vandaag heb ik ± 150 mile gereden.

Route dag 21

Dag 22 - vr 2 juli Furnace Creek Ranch - Mammoth Lakes

Om 08.00 uur hebben we vanochtend afgesproken voor het ontbijt in het 49'er, het enige restaurant dat hier in deze tijd van het jaar geopend is. Even voor achten laden we de spullen vast in de auto. Als we daarna nog wat foto's aan het maken zijn, zien we tussen de vele palmbomen ineens drie coyotes lopen. We proberen ze op de foto te zetten maar ze zijn te ver weg om ze goed te kunnen fotograferen. Ze lopen, schichtig om hun heen kijkend, zoals coyotes dat doen, de weg over en verdwijnen over een groot parkeerterrein weer in de bosjes. Alle drie zijn we verrukt over het feit dat we zo dichtbij drie coyotes bij elkaar zien lopen.

Na deze bijzondere ervaring laten we ons het ontbijt goed smaken. Na het eten gaan we nog even een kijkje nemen bij het postkantoor hier in Furnace Creek en bel ik nog even met het thuisfront. De temperatuur is inmiddels al flink boven de 90 ° F maar desondanks is het goed uit te houden nu. We vertrekken tegen half tien en gaan als eerste een kijkje nemen bij de Sand Dunes. We lopen een stukje de duinen in. Het is een mooi gezicht, de duinen met hun messcherpe randen. De temperatuur is hier alweer een stuk hoger. Na een kleine 20 minuten gaan we weer verder. We rijden richting Lone Pine, maar voordat we daar zijn, moeten we eerst de bergen over. Hoewel er geadviseerd wordt de airco uit te zetten, laat ik 'm aan staan. De vrij nieuwe auto die ik heb, zal er wel tegen kunnen. De temperatuur van de auto stijgt dan ook nauwelijks tijdens de rit door de bergen.

We komen door Lone Pine en als we in Independence zijn, stoppen we even. We rijden weer verder en in Bishop tanken we. Het is hier zo druk bij het tankstation dat we moeten opletten dat men niet voordringt. Een keer flink claxonneren helpt uiteindelijk. Het lijkt wel of iedereen tegelijk wil tanken. Vanaf hier is het nog ruim 40 mile naar Mammoth Lakes, waar we voor vannacht gereserveerd hebben. Tegen drieën komen we aan bij Motel 6 in Mammoth Lakes. Nadat we ons op onze kamers geïnstalleerd hebben, lopen we nog even een stukje door Mammoth Lakes. Het is een gezellig stadje dat helemaal ingericht is voor de wintersport. Bij een Nederlandse bakkerij, Erick Schat's Bakkery, genieten we van overheerlijk ijs. Zowel hier in Mammoth Lakes als in Bishop heeft hij een vestiging.

Als we uitgekeken zijn, draai ik nog even een wasje in de laundry van het motel. Rond zeven uur gaan we eten bij een restaurant in Mammoth Lakes. Het is een zeer goed restaurant en het eten smaakt voortreffelijk. Na het eten lopen we terug naar het motel en nemen we afscheid van elkaar. Morgenochtend om 08.00 uur zullen we weer gezamenlijk ontbijten. Vandaag hebben we ± 215 mile gereden.

Route dag 22

Dag 23 - za 3 juli Mammoth Lakes - Carson City

Rond 06.45 uur sta ik deze ochtend alweer op. Om 08.00 uur heb ik afgesproken met Jan en Marjan in het restaurant tegenover het motel, Perry's Italian Cafe. Het ontbijt smaakt goed en na het eten maak ik nog wat foto's van Mammoth Lakes. Als eerste gaan we vandaag naar Mono Lake om de stufa's te bekijken. Het is een klein kwartier rijden. Het laatste stuk gaat via een onverharde weg en onze auto's zitten nu aardig onder het stof. Later die ochtend zullen ze nog veel stoffiger worden. Even voor half tien zijn we bij Mono Lake. Het is een mooi gezicht, al die stufa's. Ze zijn ontstaan doordat het water lager kwam te staan in het meer. Ook langs de kant staan ze. We lopen er tussendoor en maken veel foto's van deze prachtige creaties.

Rond 10.00 uur vervolgen we onze weg richting Bodie, een Ghost Town niet zo ver hiervandaan. Even voorbij Mono Lake nemen we de SR-167 en een aantal mijlen verder gaan we via een tien mile lange onverharde weg, de SR-270, naar Bodie. De lucht betrekt steeds meer en als we in Bodie aankomen begint het te regenen. Het is druk in Bodie. Onze auto's kunnen we met moeite parkeren. Bodie is vernoemd naar W.S. Bodey, die hier in 1859 goud vond. Het duurde niet lang of er had zich hier een complete stad gevormd. Bodey zelf heeft er weinig van meegekregen. Hij stierf tijdens een sneeuwstorm in 1859/1860 en heeft nooit gezien hoe Bodie uitgegroeid is tot een stad. We lopen een uurtje door Bodie, of wat er van over is. Tijdens een grote brand in 1932 is een groot deel van de stad vergaan. In 1962 werd het een California State Historic Park. Het is zeker de moeite waard hier een bezoekje aan te brengen. Als we uitgekeken zijn in Bodie, vervolgen we  de onverharde SR-270 die naar de US-395 leidt. Onze auto's zitten nu echt helemaal onder het stof.

Het is nog een kleine 100 mile naar Carson City waar we vannacht zullen slapen. Tegen 15.00 uur arriveren we in Carson City. Jan en Marjan hebben gereserveerd bij het Super 8 motel en ik bij Motel 6. Jan en Marjan hadden in Las Vegas geprobeerd om ook bij Motel 6 te overnachten maar het motel was al vol vanwege het weekend van 4 juli. Nadat we onze kamers betrokken hebben, komen we nog even bij elkaar. Ik wil graag nog even naar Lake Tahoe en Jan en Marjan gaan naar Virginia City. We spreken af dat we vanavond om 19.00 uur nog even samen zullen eten voordat we hier afscheid van elkaar zullen nemen. Jan en Marjan gaan morgen richting San Francisco, vanwaar ze 6 juli weer naar Nederland zullen vliegen. Hun vakantie van maar liefst zes weken zit er dan op. Ik ga morgen verder richting het noorden van Californië.

Vanaf Carson City is het een kleine 25 mile naar South Lake Tahoe. Voordat ik daar naartoe ga, laat ik de huurauto eerst schoonmaken. Na 2½ week toeren en de "unpaved roads" van vandaag is dat wel nodig. Met een schone auto ga ik rond 16.15 uur richting Lake Tahoe. De rit naar Lake Tahoe duurt niet zo lang en al gauw ben ik bij het meer waar ik 22 jaar geleden voor het laatst was. Omdat dit het weekend van 4 juli is, is het hier ontzettend druk. Ik had dit wel verwacht maar voor de route kwam dit nou eenmaal zo uit. Door de drukte en het late tijdstip laat ik een rondje rondom het meer schieten en rijd ik tot Emerald Bay State Park. Hier stop ik even en heb zo een prachtig uitzicht op Fannette Island. Het is inmiddels 18.00 uur geweest en ik besluit terug te gaan naar Carson City. Door de enorme drukte duurt het even voordat ik South Lake Tahoe uit ben. Eenmaal buiten de stad gaat het weer vlot en rond 18.45 uur ben ik weer in Carson City. Hier haal ik bij een supermakt een nieuwe voorraad ijs en water. Even na zevenen meld ik mij bij Jan en Marjan voor ons laatste etentje. Bij een eenvoudig restaurant, "Grandma Hattie's Restaurant" gaan we eten. We praten nog even gezellig bij. Het is ons heel goed bevallen zo twee keer enkele dagen met elkaar op te trekken. Na het eten nemen we afscheid en ga ik terug naar mijn kamer. Ik zal vanavond niet te laat naar bed gaan omdat ik morgenochtend vroeg op weg wil. Vandaag heb ik weer een mooie dag gehad, gereden miles ± 260.

Route dag 23

Dag 24 - zo 4 juli Carson City - Redding

INDEPENDENCE DAY - Dit is één van de belangrijkste dagen voor de Amerikanen, zo niet de belangrijkste. Ik sta deze dag extra vroeg op. Vandaag wil ik naar Lassen Volcanic National Park. Voordat ik het motel verlaat belt mijn broer vanuit Nederland, die ik kort daarvoor een sms-je had gestuurd. We praten even bij en ik krijg te horen dat het in Nederland niet zo vlotten wil met de zomer. Over het weer heb ik hier in Amerika absoluut niet te klagen. Enkel de eerste week in Washington heb ik wat regen gehad. Daarna alleen maar zon. Na een kwartiertje hangen we weer op en om 06.15 uur ga ik naar hetzelfde restaurant als gisteravond, voor mijn ontbijt.

Na een echt Amerikaans ontbijt, dat overigens weer prima smaakt, ga ik rond 06.45 uur via de US-395 North op weg naar Lassen Volcanic National Park. Ruim 20 mile na Reno ga ik verder via de SR-70 West. Via een prachtige route ga ik binnendoor naar het park. Het valt mij op dat er zeer veel politiecontroles zijn op de wegen die ik rijd. Ik vraag mij af of dit te maken heeft met 4 juli of dat het gewoon reguliere snelheidscontroles zijn. Ik had via de tv al vernomen dat er extra politie ingezet zou worden met de te verwachten drukte deze dag. Omdat het nog zeer vroeg is, is van enige drukte nog geen sprake. Via de SR-89 North kom ik uiteindelijk om 10.45 uur bij Lassen Volcanic National Park aan.

Bij de ingang krijg ik te horen dat door sneeuw veel trails nog onbegaanbaar zijn. Ik ben benieuwd en ga op weg. Al gauw zie ik de eerste sneeuw langs de kant van de weg liggen. Regelmatig stop ik even om van het park te genieten. Als ik bij Bumpass Hell aankom, blijkt de trail naar Bumpass Hell Basin inderdaad nog gesloten te zijn vanwege de sneeuw. Dat is jammer want het is één van de hoofdredenen waarvoor ik naar dit park kwam. Gelukkig is het uitzicht prachtig en met al die sneeuw lijkt het allemaal nog een stuk mooier. Ik rijd door naar het hoogste punt van de route door dit park. Vanaf hier kun je een trail lopen naar Lassen Peak. Ook hier ligt veel sneeuw. Het lopen is hierdoor niet eenvoudig en hoewel veel mensen wel een stuk van de trail lopen, zie ik hier vanaf. Met mijn sportschoenen glibber ik alle kanten uit. Een gipsvlucht naar Nederland is wel het laatste waar ik op te wachten zit. Ik vervolg mijn weg en bij Devasted Area stop ik nog even voor wat foto's. Tijdens een eruptie van Mount Lassen in 1915 is een groot gebied hier weggevaagd door lava en landverschuivingen. Via de SR-44 verlaat ik het park en ga op weg naar Redding waar ik voor vannacht gereserveerd heb.

Tegen 15.00 uur arriveer ik bij het Super 8 motel in Redding. Nadat ik ingecheckt heb ga ik naar een Target die ik zojuist, op weg naar het motel, voorbij reed. Hier laat ik weer twee volle Compact Flash kaarten op CD-Rom zetten. Tot nu toe heb ik ruim 900 foto's gemaakt. Bij de Mt. Shasta Mall, die dichtbij Target zit, haal ik mijn avondeten. Het is inmiddels 17.00 uur geweest en ik ga terug naar mijn motel. Het rijden in de bergen was prachtig, maar ook vermoeiend. Daar komt bij dat het hier in Redding inmiddels alweer 102 ° F (± 38,9 ° C) is. Veel puf om iets buiten te ondernemen heb ik op dit moment even niet meer. Ik neem mij dan ook maar voor het rustig aan te doen de rest van de dag.

Na het bijwerken van het verslag, krijg ik toch wel zin om het vuurwerk, ter afsluiting van Independence Day, mee te maken. Bij de receptie van het motel vraag ik waar het vuurwerk in Redding zal zijn. Het blijkt niet zo ver van het motel vandaan te zijn en met de auto ga ik richting het Convention Center. Het is daar zó druk met mensen die hun auto willen parkeren, dat ik de auto wat verder van het Convention Center af parkeer. Hier staan meerdere mensen te wachten. Als ik hen vraag of het vuurwerk vanaf hier ook goed te zien is, bevestigen zij dit. Het duurt nog even voordat het begint en ik wacht rustig bij de auto, mij erover verbazend dat het zo druk is. Dat zal straks wat worden als iedereen na afloop van het vuurwerk tegelijk weer naar huis wil. Dan is het 22.00 uur en begint er een prachtige vuurwerkshow. Vanaf de parkeerplaats waar ik sta, heb ik inderdaad een prachtig uitzicht op het vuurwerk. Sommige vuurpijlen geven zo'n enorme knal, dat je de luchtdruk hier duidelijk kunt voelen. Van enkele auto's die hier geparkeerd staan, gaat spontaan het alarm af. En dan te bedenken dat ik er nog redelijk ver vanaf sta.

De vuurwerkshow duurt ruim 25 minuten en ik heb enorm genoten van dit spektakel. Ik ben blij dat ik dat hier heb mogen meemaken op 4 juli in Amerika. Het was het bezoek meer dan waard. Als de vuurwerkshow afgelopen is, probeer ik de drukte voor te zijn. Dat lukt maar ten dele en het duurt ruim 20 minuten voordat ik een stuk van een halve mijl afgelegd heb. Het mag de pret niet drukken en iedereen wacht geduldig. Iets wat de Amerikanen veel beter kunnen dan wij Nederlanders. Even na 23.00 uur ben ik weer op de motelkamer. Gereden miles vandaag: ± 280.

Route dag 24

Dag 25 - ma 5 juli Redding - Grants Pass

De wekker gaat weer vroeg deze ochtend. Doordat ik gisteravond wat later naar bed ging vanwege het vuurwerk, kom ik er maar met moeite af. Toch zit ik om 06.45 uur al aan een ontbijt bij Denny's. Voor vandaag staat een bezoek aan McArthur-Burney Falls Memorial State Park en een rit naar Grants Pass in Oregon op het programma.

Om 07.30 uur heb ik het ontbijt op en ga richting de Burney Falls via de SR-299 East. De rit van ± 67 mile gaat door een mooi berglandschap en onderweg geniet ik volop van de omgeving. Rond 09.00 uur ben ik bij het McArthur-Burney Falls Memorial State Park. Het is hier nog rustig en de watervallen zijn dicht bij de ingang van het park. Als ik naar de watervallen loop, hoor ik het water al naar beneden kletteren. De watervallen zijn prachtig om te zien en omdat de zon nog niet zo hoog staat, lijkt het extra mooi. Ik loop naar beneden om daar van dichtbij van dit schitterend stukje natuur te genieten.

Even na half tien ben ik weer bij de auto en ga ik op weg naar Oregon. Via de SR-89 North ga ik richting de I-5. Onderweg heb ik steeds een prachtig zicht op Mt. Shasta. Bij een viewpoint stop ik nog even om de berg op de foto te zetten. Als ik de I-5 oprijd is het nog een kleine 116 mile naar Grants Pass. Onderweg stop ik enkele malen om de benen te strekken en om 13.15 uur rijd ik het parkeerterrein van de Hellgate Jetboat Excursions op. Dankzij een tip van Ine van de discussiegroep ben ik op het idee gebracht om een tocht met deze boot te maken op de Rogue River. Ik had de dinner excursion van 16.15 uur in gedachten, maar deze blijkt reeds volgeboekt te zijn. Om 13.45 uur is er nog wel plaats bij de "gewone" excursie die twee uren duurt. Ik kies daarom voor deze tocht.

Het is flink druk en om 13.45 uur vertrekken we met maar liefst zes jetboats, iedere jetboat biedt plaats aan 60 personen, tegelijk voor een tocht van 36 mile over de Rogue River. Met een geweldige snelheid, ze kunnen tot 50 Mph varen, stuiven we over de rivier. Plotseling stopt de boot en door het opspattende water krijgen de eerste vier rijen in de boot, ik zit op rij vier in het midden..., een enorme golf water over zich heen, tot grote hilariteit van de rest. Dat is geen probleem. Het is vrij warm en dit is heerlijk verkoelend. Zo af en toe varen we langzaam voor de overige watersporters en sportvissers. Ook krijgen we de nodige info over dit gebied. We zien zelfs een adelaar.

Halverwege de tocht naar de Hellgate Canyon maken we op volle snelheid een scherpe draai in het water. De boot draait om zijn eigen as heen, een zogenaamde "spin." De mensen op de voorste rij, die tot nu toe aardig beschermd zaten achter een opstaand raam, worden flink nat. Na een uur varen komen we aan bij de Hellgate Canyon. Hier keren we en gaan we weer richting Grants Pass. Onderweg laat de stuurman nogmaals zijn stuurkunsten zien. Op volle snelheid weet hij met het gemak langs de rotsen in het water te varen. Ook laat hij de boot nog een paar keer om zijn as draaien. Even voor 16.00 uur zijn we weer terug. De tocht was z'n $ 28,00 meer dan waard. Bij terugkomst blijk ik ook nog een foto gewonnen te hebben. Bij vertrek is van elke boot een foto gemaakt en de stuurman had ons al verteld dat één passagier een gratis foto zou krijgen. Je kunt 'm anders voor $ 7,00 kopen. Zou het komen omdat ik uit Nederland kom? Of krijg ik 'm omdat ik bij de eerste plotselinge stop al dat water over me heen kreeg? Ik weet het niet maar de foto is een mooi aandenken aan deze geweldige middag en ik ben er heel blij mee.

Voor vannacht heb ik al een reservering bij het Super 8 motel hier in Grants Pass gemaakt. Eénmaal in het motel besluit ik er nog een nacht bij te boeken. Ik had morgen in Klamath Falls willen overnachten maar ik heb de plannen wat gewijzigd. Nu bespaar ik mij overmorgen een rit van 2½ uur. Alweer is er een prachtige dag voorbij. Moe van alle belevenissen en de rit van vandaag, doe ik het vanavond lekker rustig aan. Morgenochtend wil ik weer vroeg op pad. Gereden miles vandaag: ± 240.

Route dag 25

Dag 26 - di 6 juli Grants Pass - Crater Lake National Park - Grants Pass

Vandaag sta ik weer eens extra vroeg op. Om 05.45 uur zit ik al aan mijn favoriete ontbijt bij Denny's, "The All American Slam". Het smaakt weer voortreffelijk en om 06.30 uur ga ik nog even tanken voordat ik op weg ga naar Crater Lake National Park. Als ik wil uitstappen om te tanken, staat er al een pompbediende naast de auto om de tank vol te gooien. Later zie ik dit ook bij andere tankstations. Zou je hier, net als in New Jersey, niet zelf mogen tanken?

De rit naar Crater Lake National Park verloopt voorspoedig. De route via de SR-234 en SR-62 is heel mooi om te rijden. Rond 08.00 uur kom ik tussen Prospect en Union Creek op de SR-62 langs Rogue River Gorge, een viewpoint. Ik besluit hier even een kijkje te nemen. Het is een leuke tussenstop. Hier stroomt de Rogue River door een gorge (= narrow steeply sided canyon typically eroded by water along a fault line). Het is een prachtig gezicht hoe het woeste water van de rivier hier langs stroomt. Na een kwartiertje rijd ik weer verder.

Even voor 09.00 uur ben ik bij Crater Lake National Park. Het visitor center gaat net open en ik neem daar eerst een kijkje. Daarna rijd ik verder naar dit bijzondere meer. Ontstaan na een enorme vulkaan uitbarsting, ruim 7700 jaar geleden.

Crater Lake's peaceful appearance belies its violent creation. Approximately 7,700 years ago, 12,000-foot Mount Mazama erupted and collapsed on itself, forming a large, bowl-shape caldera. Remaining lava flows sealed the bottom and, after a long period of cooling, the caldera filled with rain and snow creating the sapphire-blue lake.

Bron: http://gorp.away.com/gorp/resource/US_National_Park/or_crate.HTM

Wat is dit meer een fantastisch gezicht! Het water in het meer heeft een prachtige diepblauwe  kleur en omdat het bijna windstil is, weerspiegelen de enkele wolken die er zijn en de bergen rondom het meer, heel mooi in het water. Op de bergwanden boven het meer ligt nog wat sneeuw. Het maakt het allemaal net wat mooier om naar te zien. Ook langs de weg ligt nog allemaal sneeuw maar de weg rondom het meer is wel open. Gelukkig maar, nu kan ik een rondje om het meer rijden. In bijna twee uur tijd rijd ik rond het meer en regelmatig stop ik even om van Crater Lake te genieten. Omdat ik vandaag niet zoveel zin in een hike heb, verlaat ik even na elven het park weer.

De weg terug neem ik een andere route. Tegen 14.30 uur ben ik weer in Grants Pass. Bij een Wal Mart vermaak ik mij nog een uurtje en terug op de motelkamer doe ik even een dutje. Rond half vijf zoek ik een bibliotheek op om even met het thuisfront te mailen. Daarna zoek ik een restaurant op voor het avondeten. De avond breng ik op de kamer door met wat tv kijken, het bijwerken van het verslag en het bepalen van de route voor morgen. Morgen wil ik weer vroeg op pad. Gereden miles vandaag: ± 245.

Route dag 26

Dag 27 - wo 7 juli Grants Pass - Fort Bragg

Gisteravond heb ik besloten om vandaag al tot Fort Bragg te rijden. Vanuit Grants Pass is dat goed te doen. Rond 06.30 uur verlaat ik het motel deze ochtend. Voordat ik ga ontbijten, ga ik eerst nog tanken. Althans, de pompbediende gooit de tank vol. Als ik vraag of dit in heel Oregon gebeurt, bevestigt hij dit. Oregon en New Jersey zijn de enigste staten die deze regel nog hanteren. Lang geleden heeft men dit al in deze twee staten proberen af te schaffen. Omdat dat ruim 10.000 banen zou kosten, is deze regel nog steeds niet afgeschaft. Na het tanken geniet ik weer van een overheerlijk ontbijt bij Denny's.

Na het ontbijt ga ik op weg richting Californië via de US-199 South. Het is een leuke route om te rijden en rond 08.30 uur ben ik in Cresent City waar ik even stop voor een kop koffie. Via de US-101, even voorbij Cresent City kom ik bij het Redwood National Park. Hier neem ik de Newton B. Drury Scenic Pkwy. Een prachtige route door het park. De grote Redwoods maken dat je je hier heel nietig voelt. Regelmatig stop ik even om ze te bewonderen en om foto's te maken. Rond 10.30 uur stop ik even bij het visitor center ten zuiden van het park. Daar vertelt men mij om vooral de Avenue of the Giants in Humbolt Redwoods State Park te rijden en een kijkje te nemen bij Giant Tree, Tall Tree en Flat Iron Tree.

Rond 12.00 uur begin ik aan de Avenue of the Giants. Deze mooie route is even ten zuiden van Eureka en voert langs vele Redwoods. De totale route is ruim 30 mile, maar omdat ik ook een uitstapje maak naar Giant Tree, Tall Tree en Flat Iron Tree, besluit ik een gedeelte van de route over te slaan. Door de vele bochten en stops is de gemiddelde snelheid bovendien ook niet zo hoog. Even na 13.00 uur ben ik bij Giant Tree, Tall Tree en Flat Iron Tree. Het laatste stuk moet je te voet afleggen. Ze hebben niets teveel gezegd. Het is een machtig gezicht de Giant Tree, die een hoogte van 363 ft. en een omtrek van 53,2 ft heeft. Ook de Tall Tree en Flat Iron Tree, die omgevallen is, vandaar de naam, zijn heel imposant.

Rond 14.00 uur ga ik ter hoogte van Miranda, via de US-101, weer richting Fort Bragg. Het is nog nu nog zo'n 80 mile naar Fort Bragg, waarvan een 22 mile lang stuk via een zeer bochtige bergrit. Dit gedeelte vanaf Leggett, waar je de SR-1 opgaat naar de kust, is zo bochtig dat ik er ruim drie kwartier over doe. Geen weg dus voor mensen die gauw last hebben van wagenziekte. Eenmaal bij de kust is het nog zo'n 15 mile tot Fort Bragg.

Het is prachtig weer langs de kust en ik stop nog even om de Pacific Ocean te aanschouwen en wat foto's te nemen. Even na half vijf ben ik bij het Super 8 motel in Fort Bragg waar ik voor 1 nacht een kamer neem. Omdat de kamer een slecht werkende tv heeft, krijg ik een andere kamer. Hier werkt de tv wel goed, bovendien is deze kamer een stuk groter. Omdat ik morgen met de Skunk Train een rit wil maken en ik niet weet hoe druk het zal zijn, reserveer ik telefonisch alvast een plaatsbewijs.

Bij het motel is een restaurant waar ik mijn avondeten nuttig. Het is, mede door de harde wind, behoorlijk fris buiten. Sinds lange tijd hoef ik de airco op de kamer niet te gebruiken. Deze avond doe ik het rustig aan. Vandaag heb ik een lange rit achter de rug, zo'n 330 mile. Omdat ik het vandaag rustig aan gedaan heb, ben ik vrij fit. Met de gereden miles van vandaag heb ik met de Jeep Grand Cherokee tot nu toe al 4000 mile gereden.

Route dag 27

Dag 28 - do 8 juli Fort Bragg - West Sacramento

Vandaag ga ik een rit met de Skunk Train maken. Rond half acht zit ik al in het restaurant bij het motel voor mijn ontbijt. Het smaakt voortreffelijk en even na achten koop ik bij Safeway nog wat spullen. Op weg naar het station zie ik een Rite Aid waar je je foto's ook kunt laten ontwikkelen. Navraag leert dat men ook de memory kaarten van digitale camera's op CD-Rom zet. Omdat ik hier in het begin van de middag toch nog langs kom, laat ik 2 volle kaarten op CD-Rom zetten.

Rond kwart voor negen ben ik bij het stationnetje van Fort Bragg vanwaar de Skunk Train een rit naar Northspur en terug maakt. De totale rit zal zo'n 3½ uur duren. Ik haal mijn gereserveerde ticket op en bekijk de oude locomotief die vandaag ingezet wordt. Het is een prachtig gezicht hoe de oude locomotief z'n stoom staat af te blazen en hoe men alles voor de rit in gereedheid brengt. Dan wordt er "All Aboard!!"  geroepen en kunnen we plaatsnemen in de oude wagons. Even na half tien klinkt het vertreksein en zet de trein zich langzaam in beweging. Je waant je terug in de tijd als we al hobbelend vertrekken. Het gefluit van de locomotief maakt het allemaal nog echter.

Het is een leuke rit en er is ook een open wagon. Hier sta je buiten en heb je alle gelegenheid om van alles te genieten en foto's te maken. De trein gaat niet zo snel en we doen dan ook anderhalf uur over de rit van iets meer dan 20 mile naar Northspur. Hier kunnen we uitstappen en wordt de locomotief gekeerd en voor de laatste wagon gezet voor de rit terug. Ook wordt het water bijgevuld onder een watertoren, zoals dat vroeger ook gebeurde. Na een half uurtje is alles weer in gereedheid gebracht en vertrekken we naar Fort Bragg. Een groot gedeelte van de rit sta ik op de open wagon. Vanochtend toen we vertrokken vanuit Fort Bragg was het wat frisjes. Nu is de zon goed doorgebroken en de temperatuur is aangenaam zo in het bos waar we rijden. Even na enen rijden we het station van Fort Bragg weer binnen. Het was een hele leuke belevenis deze treinrit.

Ik maak nog wat foto's, o.a. van een mooie dieseltrein en haal bij Rite Aid mijn CD-Roms op. Om 13.45 uur verlaat ik Fort Bragg. Omdat ik niet precies weet waar de rit zal eindigen vandaag, rij ik via de SR-1, de SR-128 en de US-101 richting Santa Rosa. Bij Santa Rosa wordt het druk op de weg en besluit ik richting Napa te gaan via de SR-12. Ook hier is het zeer druk, het is inmiddels al tegen zessen en de avondspits is in volle gang. Via een binnenweg rijd ik richting de I-80. Ik heb inmiddels besloten om in de buurt van Sacramento onderdak te zoeken. In West Sacramento zie ik een Motel 6 waar ik voor vannacht een kamer neem. Ik heb er inmiddels al weer heel wat miles opzitten. Omdat het ook al 19.30 uur is, vind ik het wel genoeg voor vandaag. Morgen is er weer een dag. Het was weer een zeer leuke dag met als hoogtepunt de treinrit. Gereden miles vandaag ± 200.

Route dag 28

Dag 29 - vr 9 juli West Sacramento - Yosemite National Park - Oakhurst

Vandaag ben ik al wakker voordat de wekker afgaat. Men is vrij luidruchtig buiten en ook gisteravond laat was het lawaaierig. Kortom, niet een al te beste nacht. Nou ja, gelukkig was het maar voor één nacht. Na het het uitchecken ga ik rond 07.15 uur eten bij een nabij gelegen restaurant, Bakers Square. Een keten die ik nog niet eerder geprobeerd had. Vergelijkbaar met andere bekende ketens, al ziet het er hier wel wat netter uit. Het eten smaakt hier trouwens voortreffelijk.

Na het ontbijt ga ik via de I-80 North, de US-50 East en de SR-16 East richting Historic Hwy 49 (SR-49). Het is een mooie route om te rijden. Ik had ook een bezoek aan Columbia Historic State Park gepland. Dat sla ik over. Ik heb het plan opgevat om vandaag tot Oakhurst te rijden in plaats van Mariposa. Onderweg op Historic Hwy 49 stop ik enkele malen om foto's te maken en te genieten van het uitzicht. Rond 12.00 uur ben ik in Mariposa. Bij een plaatselijke Drive Inn, The Frost Shop, 5087 Highway 140, stop ik om te genieten van het overheerlijke ijs dat men hier verkoopt. Vier jaar geleden heb ik hier ook al eens ijs gegeten en mede vanwege het lekkere ijs en deze typische Amerikaanse Drive Inn, wil ik er nog eens van genieten. Een aanrader voor iedereen die Mariposa bezoekt.

Naar Oakhurst is het nu nog een kleine 30 mile. Even na 13.00 uur ben ik in Oakhurst. Hoewel het nog vroeg is, wil ik alvast een kamer proberen te regelen voor komende nacht. Als eerste ga ik langs bij Shilo Inns Suites. Daar vragen ze maar liefst $ 129,00 (excl. tax) voor een kamer, dat vind ik toch wat teveel. Naast dit hotel is een Days Inn en daar kan ik terecht voor $ 80,93 (incl. tax). Een redelijke prijs voor het weekend. Vanaf 15.00 uur kan ik de kamer in. Dat is geen probleem. Omdat het nog vroeg in de middag is, ga ik vanmiddag al naar het Yosemite National Park in plaats van morgen.

Omdat ik al enkele malen in dit park geweest ben, beperk ik mij tot een bezoek aan Glacier Point. Vanaf Oakhurst is het zo'n 14 mile naar het park en vandaar nog 35 mile naar Glacier Point. Hier ben ik nog nooit geweest en van wat ik gezien heb op internet, moet het uitzicht hier fantastisch zijn. Via een zeer bochtige weg rijd ik naar Glacier Point, een rit van ruim een uur vanaf de ingang van het park. Het was de rit meer dan waard. Het uitzicht is echt fantastisch. Het overtreft mijn verwachtingen. Je hebt hier zicht op de hele vallei, met Half Dome als blikvanger. Ook de drie watervallen zijn vanaf hier prachtig te zien. Je staat hier recht boven Yosemite Village. Het is zo hoog dat verschillende mensen eerst niet goed naar beneden durven te kijken. Het uitzicht is zo mooi, dat ik mij hier ruim anderhalf uur vermaak.

Even na half vijf ga ik weer naar beneden richting Oakhurst. Het is duidelijk dat sommigen weinig ervaring hebben met het rijden in de bergen. Als je de remsporen op het wegdek ziet, vraag je je af waar ze met hun gedachten waren. Waarschijnlijk reden ze veel te hard. Al vrij gauw beland ik achter enkele auto's waarvan de voorste absoluut niet te hard rijdt. De bestuurster rijdt zo langzaam dat het niet lang duurt voordat er zich een hele rij auto's achter haar gevormd heeft. Hoewel er genoeg plekken zijn waar ze even aan de kant kan gaan om de rest voorbij te laten, doet ze dit niet. Uiteindelijk, vlakbij de uitgang van het park, bij Wawona, gaat ze het dorpje in. Iedereen kan nu weer vlot doorrijden en rond 18.00 uur ben ik terug bij het motel.

De kamer blijkt heel ruim te zijn en ziet er zeer netjes uit. Een van de betere kamers deze vakantie en een heel stuk beter dan het motel van afgelopen nacht. In het restaurant nabij het motel neem ik mijn avondeten. Rond 19.30 uur ben ik terug op de kamer. Ik werk het verslag bij en neem contact op met mijn tante in Visalia om te melden dat ik morgen al naar haar toe ga in plaats van zondag. De rest van de avond besluit ik met wat tv kijken. Gereden miles vandaag: ± 265.

Route dag 29

Dag 30 - za 10 juli Oakhurst - Visalia

Het is pas 07.00 uur als ik al aan het ontbijt zit. Het motel biedt een gratis Deluxe Continental Breakfast aan wat prima smaakt. Rond 07.30 uur ga ik op weg naar Fresno via de SR-41 South. Rond 08.30 uur ben ik bij River Park Plaza in Fresno. Een groot winkelcentrum, vlak aan de SR-41. Helaas zijn de winkels nog gesloten. Gelukkig is de Starbucks al wel open en zo zit ik even na half negen al te genieten van mijn favoriete koffie hier in Amerika.

Rond 10.00 uur ben ik in Goshen, nabij Visalia, waar ik eerst maar weer eens wil tanken bij ARCO Gas. Dat gaat niet helemaal zoals gepland. Nadat ik voor $ 0,05 (!) getankt heb, houdt de pomp ermee op. De benzine blijkt op te zijn... Een "dure" tankbeurt omdat het tankstation $ 0,35 rekent voor het gebruik van een ATM Card (mijn wereldpas) en mijn eigen bank ook nog eens € 0,15 berekent. Bij een Exxon nabij het ARCO Gas station kan ik gelukkig wel terecht. Hier is het nu extra druk vanwege het uitvallen van het andere tankstation.

Als ik bij mijn tante arriveer, blijkt zij net even weg te zijn. Ik ga daarom eerst even langs bij de andere familieleden die hier vlakbij wonen. We kletsen even gezellig bij, het is per slot van rekening alweer twee jaar geleden dat ik hier was. Hierna ga ik Visalia nog even in. Bij Red Carpet Car Wash laat ik mijn auto nogmaals schoonmaken. Ook breng ik een bezoekje aan de Visalia Mall. Nadat ik hier even rondgekeken heb, bel ik naar mijn tante om te horen of ze al thuis is. Ze is inmiddels weer thuis en ik ga naar haar toe. Het is een hartelijk weerzien. Tijdens de lunch praten we bij en vertel ik over mijn trip van de afgelopen vier weken

Ik zal hier tot donderdag 15 juli blijven. De laatste dagen van mijn vakantie wil ik het wat rustiger aan doen, bovendien is het altijd leuk hier te zijn. Hier in Visalia voel ik mij helemaal thuis, temeer omdat ik de stad al redelijk goed ken. Wellicht dat ik van hier uit nog wat tripjes ga maken. In de loop van de middag ga ik nog naar familie in Tipton, zo'n 25 mile ten zuiden van Visalia. Tegen de avond ga ik weer terug naar mijn tante.

Deze avond besluit ik met wat tv kijken. Het is wel prettig dat ik de komende dagen niet meer "uit de koffer" hoef te leven. Vandaag heb ik in totaal zo'n 130 mile gereden.

Route dag 30

Dag 31 - zo 11 juli Visalia

Het is even na half acht als ik opsta vanochtend. Na het ontbijt gaan mijn tante en ik naar een kerkdienst in Visalia. Hier ontmoet ik één van mijn neven ook. Gisteren was hij aan het werk toen ik bij hun langs ging. Na de kerkdienst praat ik nog met enkele mensen die van oorsprong uit Nederland komen. In dit gebied zitten veel immigranten uit Nederland. Net als mijn familie, hebben veel immigranten hier een grote "dairy". Vaak met enkele duizenden stuks vee. Mijn tante verhuurt haar dairy nu en zit al ruim tien jaar in de walnoten. De afnemer, Diamond Nuts, exporteert ze ook naar Nederland.

Na de lunch ga ik er nog wat op uit met de auto. Ik ga naar Visalia en naar de andere familieleden. Na het vele reizen van de afgelopen vier weken is het wel fijn om het nu wat rustiger aan te doen. Kortom, een heerlijk rustig einde van de vakantie.

Dag 32 & 33 - ma 12 & di 13 juli Visalia

Deze twee dagen breng ik wederom bij de familie door. Met de auto maak ik nog enkele uitstapjes. Deze dagen speel ik voor chauffeur voor mijn tante. Regelmatig gaan we even naar Visalia voor boodschappen. Dinsdagavond gaan we eten bij de familie in Tipton. Omdat ik overmorgen al weer richting Los Angeles ga, zijn we hier deze avond uitgenodigd voor het eten.

Dag 34 - wo 14 juli Vislaia - Sequoia National Park - Visalia

De afgelopen dagen ben ik steeds in de buurt gebleven. Vandaag wil ik er echt weer even op uit. Ik wil nog graag een keer naar Sequoia National Park. Ook in dit park ben ik al meerdere keren geweest. Mijn bezoek zal zich dan ook beperken tot Moro Rock. Een reusachtige rots waarop je een prachtig uitzicht hebt.

Sequoia National Park ligt op een afstand van zo'n 45 mile bij Visalia vandaan. Je rijdt er, via de SR-198 East, in een goed uur heen. Even na 09.00 uur vertrek ik naar het park. In de buurt van Three Rivers stop ik even bij een restaurant voor een kop koffie. Ik ben de enigste gast hier op dit moment. Na een kwartiertje ga ik weer verder. Het is net half elf geweest als ik het park binnenrijd. Naar Moro Rock is het nu nog zo'n 15 mile. Omdat het een zeer bochtige weg is en ik enkele malen stop om van het uitzicht te genieten, is het al 11.45 uur voordat ik bij Moro Rock aankom.

Na een stevige klim van ruim 400 treden (!), sta ik even voor 12.00 uur bovenop Moro Rock. Het is prachtig weer en hoewel het een beetje heiig is, heb je een prachtig uitzicht. Een parkranger is hier ook aanwezig en ze vertelt welke bergen we allemaal kunnen zien. Na een kleine 20 minuten ga ik weer naar beneden. Eenmaal beneden rijd ik nog even naar het Giant Forest Museum.

Hierna verlaat ik het park en ga ik weer richting Visalia. Eenmaal terug ga ik nog even naar een Best Buy. Sinds kort zit deze grote elektronicawinkel ook hier in Visalia. Hier koop ik enkele DVD's waaronder de tv-serie 24, season two. Een prachtige serie die zich afspeelt in 24 uur. Vorig jaar heb ik season one ook al gekocht in Amerika. Binnenkort komt in Amerika season three op tv.

Vanavond gaan mijn tante en ik eten bij familie in Visalia. Het is een gezellige avond zo bij de familie. Dit is tevens mijn laatste avond hier. Morgen ga ik naar Los Angeles voor de vlucht van overmorgen. Tegen tienen zijn mijn tante en ik weer thuis. Voordat ik naar bed ga, pak ik mijn koffer vast in. Vandaag heb ik ± 150 mile gereden.

Route dag 34

Dag 35 - do 15 juli Visalia - Los Angeles

Vandaag ben ik er alweer vroeg af. Rond 07.00 uur zitten we al aan ons ontbijt. Na het eten maak ik nog een wandeling om het huis heen. Ook neem ik nog wat foto's van zowel het huis als de Jeep. Vanmiddag moet ik de Jeep weer inleveren.

Dan is het helaas tijd geworden om afscheid van mijn tante te nemen. Zo graag had ik hier willen blijven, maar aan al het goede komt een eind. Even na half negen vertrek ik, via de SR-99 South, voor de rit naar Los Angeles. Ik heb alle tijd en ik doe het dan ook rustig aan. Onderweg stop ik nog enkele malen. Via de SR-99 en de I-5 kom ik rond 11.30 uur in Los Angeles aan. Het lijkt wel of er altijd files staan in Los Angeles. Op de I-405 kom ik in een lange file terecht. Vijf rijen dik rijden we stapvoets verder. Het heeft ook wel wat om in zo'n file te staan terwijl ik naar mijn favoriete radiozender, KIISFM, luister. Pas als we bij de I-10 zijn, de Santa Monica Freeway, lost de file op. Ter hoogte van La Tijera Blvd verlaat ik de snelweg en tank ik nog een laatste keer om de auto straks met een volle tank af te kunnen leveren.

Het is 13.00 uur als ik bij het Four Points Sheraton Hotel ben. Hier heb ik voor de laatste nacht reeds een kamer gereserveerd. Dit hotel zit dicht bij Los Angeles International Airport (LAX), waar ik morgenochtend vroeg alweer moet zijn. Hoewel het nog vroeg in de middag is, kan ik gelukkig al inchecken. De kamer is dik in orde. Ik wist dit ook wel omdat ik hier al meerdere keren overnacht heb. Nadat ik alle spullen naar de kamer gebracht heb, ga ik de auto naar Dollar terugbrengen. Deze moet namelijk voor 15.00 uur ingeleverd zijn. Dollar zit op minder dan een mile bij het hotel vandaan.

Het inleveren van de auto gaat vlot, ondanks dat het druk is bij Dollar. Men kijkt niet eens of er beschadigingen aan de auto zijn. De benzinemeter wordt gecontroleerd en de miles worden genoteerd. Ik krijg een bonnetje en klaar is Kees. In totaal heb ik met de Jeep 4947 miles gereden in vier weken tijd. Samen met de 1055 gereden miles in Washington state kom ik uit op een totaal van 6002 miles (= 9659 km) in vijf weken tijd.

Omdat het hotel dichtbij zit, ga ik lopend terug. Terug op de kamer, pak ik mijn bagage nog wat beter in. Veel zin om deze middag nog wat te ondernemen heb ik niet. De gedachte dat mijn vakantie er nu echt bijna opzit, ontneemt mij de lust om nog ergens heen te gaan. Ik kijk wat tv deze middag en tegen de avond haal ik bij de Burger King tegenover het hotel mijn laatste avondmaal.

Morgenochtend wil ik er rond 03.30 uur af zijn en ik besluit rond 20.30 uur al naar bed te gaan. Het slapen wil niet echt deze laatste nacht. Teveel ben ik met mijn gedachten bij de fantastische reis van de afgelopen vijf weken. Het is uiteindelijk al 00.00 uur geweest voordat ik goed en wel in slaap val.

Route dag 35

Dag 36 & 37 - vr 16 & za 17 juli Los Angeles - Amsterdam

Na een korte nachtrust ben ik, deze laatste dag in Amerika, al om 03.00 uur van bed af. Het hotel verzorgt een gratis shuttle service naar LAX. Elk half uur vertrekt er een busje. Als ik om 03.45 uur beneden ben voor de bus van 04.00 uur, mag ik gelijk instappen in de gereedstaande bus. De chauffeuse wacht niet, maar brengt mij gelijk naar het vliegveld. Het is daarom nog niet eens 04.00 uur als ik al afgezet word bij de incheckbalies van United Airlines.

Ik ben zo vroeg dat de balies nog niet eens open zijn. Mijn vlucht, UA946, vertrekt om 07.40 uur naar Washington, DC. Ik heb dus nog even de tijd. Tegen 04.30 uur gaan de balies op en ik ben vrijwel gelijk aan de beurt. Het lukt mij niet om een upgrade naar de Economy Plus klasse te krijgen voor de vlucht naar Washington, DC. Wel zit ik aan het gangpad zodat ik toch de benen wat kan strekken. Voor de vlucht van Washington, DC naar Amsterdam krijg ik wel een gratis upgrade. Nu heb ik op deze vlucht tenminste genoeg beenruimte.

Als het inchecken klaar is, verzoekt de dame van United Airlines mij vriendelijk de koffer even verderop door een scanner te laten halen. Men begint hier net en mijn koffer gaat als eerste vandaag door de scan. Omdat de medewerkster schijnbaar iets niet thuis kan brengen wat in mijn koffer zit, moet hij open. Ze zoekt gericht in de koffer en haalt er een tasje met een flesje met BBQ Sauce (!) uit. Als ze ziet wat er in de tas zit, wordt er niet verder gezocht en sluit men de koffer weer. Ik kan een lach nauwelijks bedwingen, maar bedenk mij dat dit niet het moment is om een grapje te maken.

Het inchecken is nu afgerond en ik ga nog even naar buiten voor een sigaretje. Tegen 05.30 uur ga ik op weg naar gate 68B waar het vliegtuig zal vertrekken. De controle is, zoals verwacht, weer streng op LAX. Het duurt dan ook even voordat ik door de controle heen ben. Eenmaal bij de gate zie ik dat het nog rustig is. Bij een Starbucks haal ik nog een kop koffie, een muffin (mijn ontbijt deze ochtend) en een USA Today. Ook neem ik nog even contact op met het thuisfront. In het rokersgebied, een afgeschermd gedeelte dat buiten is, rook ik een laatste sigaret en zie ik hoe het buiten licht wordt. Even na zevenen kunnen we aan boord van de Boeing 747 die ons naar Washington, DC zal brengen.

Met een kleine vertraging vertrekt het vliegtuig even voor 08.00 uur. De vlucht verloopt voorspoedig. We krijgen een prima ontbijt, met veel fruit, aangeboden en het cabinepersoneel komt regelmatig langs met drinken. Het vliegtuig is lang niet vol. Men heeft de plaatsen zo verdeeld, dat bijna iedereen een vrije stoel naast zich heeft. De vlucht duurt iets meer dan vier uren en even na 15.00 uur plaatselijke tijd, landen we op Dulles International Airport bij Washington, DC. Mijn aansluitende vlucht naar Amsterdam vertrekt om 17.20 uur, ik heb daarom alle tijd om over te stappen en nog wat rond te kijken.

Even na vijven kunnen we aan boord van de Boeing 777 die ons naar Amsterdam zal vliegen. Het vluchtnummer is trouwens gelijk aan de vlucht van vanochtend, vlucht UA946. Met een vertraging van ruim een half uur vertrekken we rond 18.00 uur. Ook deze vlucht verloopt naar wens. Het slapen lukt niet erg en ik kijk daarom een tweetal films. De verwachte aankomsttijd in Amsterdam is 06.55 uur. We lopen echter in op het vluchtschema en het is pas 06.20 uur als we uiteindelijk landen op Schiphol. Hier staat mijn broer mij al op te wachten.

En zo is er dan helaas een einde gekomen aan mijn vakantie van vijf weken in Amerika. Ik kan terugkijken op een fantastische tijd. Eigenlijk mis ik Amerika al zodra ik het vliegtuig verlaat. Volgend jaar maar eens zien waar de reis dan heen gaat in Amerika. Ik heb al een idee... In januari 2005 zal ik wel zien wat het wordt.

* * * E I N D E * * *