Om 09.15 uur ben ik ingecheckt en hebben Piet en ik nog tijd voor kopje koffie. Dan wordt het tijd om door de douane te gaan. Ik neem afscheid van Piet en begeef mij naar de douane. Ook hier zijn de veiligheidsmaatregelen niet gering. Na de gebruikelijke inkopen nog even rondgekeken en op naar gate G3. Bij de gate zijn er nogmaals strenge veiligheidsmaatregelen. Het boarden zou nu moeten beginnen maar we moeten nog even geduld hebben. Het wordt uiteindelijk 11.30 uur voordat we aan boord mogen.

Het vliegtuig is een prachtige Boeing 767-300/ER van United Airlines. In het vliegtuig is er de mogelijkheid naar ATC te luisteren, en zo verneem ik dat we onze slottime gemist hebben. Dit wordt dus nog langer wachten. Uiteindelijk vertrekken we om ± 13.00 uur. Bij de spotterplaats, nabij Hoofddorp, kan ik Piet nog net zien staan als we uiteindelijk opstijgen. Hij heeft al die tijd op mij staan wachten om mij de lucht in te zien gaan. Dit heeft echter wel mooie videobeelden opgeleverd die ik mooi kon gebruiken voor mijn videoverslag. Ook heeft een onbekend gebleven spotter foto's gemaakt van het opstijgen en deze later naar Piet gestuurd.

De vlucht naar Chicago verloopt voorspoedig. Het vliegtuig heeft in elke stoelleuning een tv-schermpje en zodoende heb je de keus uit een viertal films en enkele andere kanalen. We komen om 14.15 uur (plaatselijke tijd) aan in Chicago op O'Hare Int'l Airport in. De Amerikaan die naast mij zit op deze vlucht, verteld mij dat Chicago ook wel de "windy-city" wordt genoemd. Als we de landing inzetten wordt mij duidelijk wat hij bedoelt. Het vliegtuig schommelt aan alle kanten en mijn maag begint toch wat vreemd te doen. Voordat ik er echter erg in heb, zijn we al geland en taxiën we richting gate. Een uurtje later dan gepland. De immigratiedienst is in no time gepasseerd en ook mijn koffer heb ik snel. Dan door de douane en de koffer opnieuw afgeven voor mijn doorvlucht naar Los Angeles. Vanwege de enorme drukte hier krijg ik het vermoeden dat dit wel eens verkeerd kon gaan. Later worden deze vermoedens bevestigd.

Er is nu zelfs nog tijd voor een sigaretje buiten en een telefoontje naar Piet. Mijn vlucht naar LAX (Los Angeles Int'l Airport) UA125 vertrekt om 16.00 uur. Als ik bij de gate kom, kan ik gelijk aan boord. Het vliegtuig zit lang niet vol. Nadat we in de lucht zijn deelt het cabinepersoneel mee, dat een ieder die het wil,  zelf een andere plaats mag opzoeken in het vliegtuig. Ik kies voor een plaatsje helemaal achterin het vliegtuig. Daar zit ik het liefst. Dit vliegtuig beschikt niet over tv-schermpjes in de stoelen. Jammer, maar deze vlucht duurt ook niet zo lang. Na iets meer dan vier uren vliegen, landen we om 18.18 uur (plaatselijke tijd) op LAX. De vermoeidheid begint nu toe te slaan. Snel de koffer halen en op naar Hertz voor mijn huurauto. Dit loopt toch iets anders dan ik gehoopt had. Mijn koffer zit er niet bij. Navraag leert dat de koffer met de volgende vlucht vanuit Chicago komt. Dat betekent dus nog een uurtje wachten. Om 19.40 uur rolt mijn koffer eindelijk over de band.

Eindelijk kan ik naar Hertz om mijn huurauto op te halen, tenminste als het goed is. Twee weken voor vertrek heb ik mijn reservering bij Hertz via Internet opgezocht. Door onoplettendheid mijnerzijds heb ik toen per ongeluk mijn reservering laten vervallen. Je schrikt toch als je leest: "Your reservation has been cancelled" OEPS!!! Gelijk heb ik telefonisch contact met Hertz opgenomen. Gelukkig konden ze mijn fout herstellen en kreeg ik een nieuw reserveringsnummer. Nu maar hopen dat ze bij Hertz niet moeilijk zouden gaan doen omdat op mijn voucher een ander reserveringsnummer staat. De bus naar Hertz rijdt helemaal voor mij alleen. Bij Hertz hoef ik slechts enkele minuten te wachten. De medewerker toetst mijn nieuwe reserveringsnummer in en vraagt gewoon naar mijn voucher, geen enkel probleem. Hij probeert mij nog wel voor een Lincoln of Convirteble  te verleiden. Ik heb echter al een zeer luxe full-size auto met GPS (NeverLost). Hij heeft wel door dat hij mij niet kan ompraten. De medewerker laat het erbij en ik krijg de papieren mee. Altijd weer spannend wat voor auto je meekrijgt. Nou, aangekomen bij de auto lijkt het erop dat ik hier wel 4 weken mee vooruit kan. Tjonge, jonge, wat een auto. Een grote Ford Taurus SES met GPS en allerhande extra snufjes. Die luxe mag echter ook wel voor 4 weken toeren. 

De GPS werkt perfect. Het La Haciënda hotel vindt ie feilloos en als ik ook nog het laatste plekje vind op het parkeerterrein van La Haciënda, ben ik meer dan tevreden. Inchecken, nog wat tv kijken en naar bed. Het is een lange dag geweest. Om 21.30 uur sluit ik m'n ogen en val onmiddellijk in slaap. Ik ben ruim 25 uur in touw geweest en dat eist z'n tol.

Dag 2 - zo 16 juni

Zeer goed geslapen deze 1^e nacht in Amerika. De wekker stond op halfzeven maar kwart voor zes werd ik al wakker. Lekker rustig op gang komen. Natuurlijk moet de dag beginnen met een Amerikaans ontbijt. De GPS is behulpzaam bij het zoeken naar een Denny's in de buurt. Vandaag staat een bezoek bij de LA Dodgers op het programma. De wedstrijd zal om 13.10 uur beginnen tegen de Anaheim Angels. Aangezien ik meer dan voldoende tijd heb, doe ik het rustig aan en ga maar eens op verkenning uit in Hollywood. Op Sunset Boulevard neem ik bij Starbucks een lekkere kop koffie.  Tegen elven besluit ik richting het Dodger Stadium te gaan. Ruim voor de wedstrijd gaan de toegangspoorten al open en rond 11.30 uur ben ik al in het stadion. Met mijn kaartje, dat ik reeds via internet besteld had, kom ik op de Loge Tribune. Vandaag is Photo Day bij de LA Dodgers. Een dag waarop de spelers zich, door de duizenden, fans laten fotograferen op het speelveld. Na afloop van de fotosessie is het grappig te zien hoe een hele groep mensen, allemaal naast elkaar lopend, het spelersveld ontdoen van de rommel die is achtergebleven. Dan is het inmiddels 13.10 uur geweest en gaat mijn langgekoesterde droom om een baseballwedstijd te zien, eindelijk in vervulling. De wedstrijd wordt natuurlijk vooraf gegaan door het "God Bless America" en het Amerikaans volkslied. Opvallend is dat echt iedereen met z'n pet of hoed in de hand staat en uit volle borst meezingt. De wedstrijd is boeiend om te zien. De LA Dodger fans gaan helemaal uit hun dak als de eerste homerun geslagen wordt. Op de Loge Tribune zit ik vooraan en daar heb ik een fantastisch uitzicht. Na anderhalf uur verlaat ik mijn plaats en zoek de schaduw op. Ik zit vol in de zon en begin de brandende zon te voelen. Tijd voor wat drinken. Aan eten en drinken geen gebrek. Dit is voor de Amerikanen echt een middag uit en daar hoort een overvloed aan eten bij. Eigen drinken mag je niet meenemen dus moet je het in het stadion kopen. Goedkoop is dat niet, $ 4,50 voor een fles water!

Rond halfvier verlaat ik het stadion om nog een bezoekje te brengen aan Venice Beach. Ik ben niet de enige. Vanwege de drukte, het is vandaag "Father's Day", doe ik er langer over dan ik had verwacht, maar na ruim een uur ben ik er toch. Het is moeilijk een parkeerplaats te krijgen. Uiteindelijk kan ik mijn auto dichtbij het strand parkeren. In het Dodger Stadium ben ik al aardig verbrand. Na een wandeling langs en over het strand besluit ik daarom niet langer te blijven, maar een hapje te gaan eten en mijn motel op te zoeken. Motel6, 1738 N Whitley Ave, Hollywood, is voor de komende 2 nachten mijn overnachtingplaats en ik heb reeds gereserveerd voor 2 nachten. Onderweg naar het motel besluit echter 1 nacht te blijven en morgen al richting Arizona te gaan. Het annuleren van 1 nacht bij Motel6 levert geen problemen op. Universal Studio's stond op het programma voor morgen maar dat heb ik 2 jaar geleden ook al eens bezocht. Wellicht is daar aan het einde van de vakantie nog tijd voor.

Dag 3 - ma 17 juni

Opnieuw vroeg op. Vandaag zal ik proberen in Scottsdale, AZ te komen. Iets ten oosten van Phoenix. Eerst maar weer een ontbijt bij Denny's. Dat bevalt mij altijd prima. Daarna nog wat eten en drinken gehaald bij Vons voor onderweg. Natuurlijk mag een kop koffie van Starbucks wederom niet ontbreken. Rond 09.00 uur ga ik op weg naar mijn eerste bezienswaardigheid deze dag, Palm Springs. Hoewel het op deze maandagochtend zeer druk is op de snelwegen in en rondom Los Angeles, schiet het toch mooi op. Halftwaalf  ben ik al in Palm Springs. Het valt mij wat tegen. Er is niet zoveel te doen en ik besluit, mede vanwege de hitte, door te rijden naar Blythe, net voor Arizona. Daar maak ik een stop bij K-Mart. Het is nog vroeg en ik ga op weg naar Scottsdale. Rond kwart voor vijf kom ik aan bij DaysInn, 4710 North Scottsdale Rd, Scottsdale. De prijs van de kamer valt reuze mee. Ik besluit, voor $ 42,00 per nacht, voor 2 nachten te boeken. Morgen wil ik n.l. naar Biosphere 2. Een kunstmatig leefklimaat in een grote glazen koepel.

Nadat ik mijn kamer betrokken heb, ga ik eerst eens lekker genieten van het zwembad en bijkleuren in de zon. Warm is het zeker nog rond dit tijdstip, ruim 109 Fahrenheit! 's Avonds ga ik naar de grote Mall vlak naast het motel. Deze Mall, de Fashion Square Mall, heeft ruim 255 winkels! Bij Ruby's ga ik een hapje eten. Een restaurant dat je terug doet denken aan de jaren 50. Helemaal in die stijl ingericht. Tegen negenen ben ik weer terug op mijn kamer en ga gelijk naar bed. De lange rit, en waarschijnlijk toch een jetlag, heeft z'n tol geëist. Vandaag heb ik ruim 400 mijl gereden.

Dag 4 - di 18 juni

Vandaag staat een bezoek aan het Biosphere 2 Center in Oracle nabij Tucson gepland. Via internet had ik al de nodige informatie over dit complex gelezen, maar nu wilde ik dit wel eens met eigen ogen aanschouwen. Biosphere 2 is een kunstmatige leefomgeving. Opgezet om te onderzoeken in hoeverre het mogelijk is, langere tijd in een grote "kas" te leven. Tegenwoordig dient het als onderzoekscentrum van de Columbia University en kun je er rondleidingen krijgen. De tour bij Biosphere 2 is een absolute aanrader.

Na mijn gebruikelijk ontbijt bij Denny's ga ik op weg naar Oracle via de US60 south en de S79 south. Deze route gaat langs een mooie en rustige scenic-route. De rit naar Biosphere 2 is toch nog zo'n 120 mijl en na een kleine 2½ uur ben ik er eindelijk. Bij de entree wordt mij verteld dat de volgende tour elk moment kan gaan beginnen en ik haast mij dan ook naar de rest van de groep. Mijn tour bevat ook een rondleiding in Biosphere 2. Het is reuze interessant om te zien hoe men hier bijna 2 jaar heeft geleefd. Wegens meerdere oorzaken, de meningen hierover verschillen, is de proef voortijdig gestopt. Nog steeds doet men hier proeven maar mensen wonen nu niet meer in Biosphere 2. Ook worden nu dagelijks meerdere tours langs en in Biosphere 2 gegeven. 

De grote halve bollen naast Biosphere 2, "lungs" zoals ze door de Amerikanen genoemd worden, zorgen voor een constante luchtdruk. Op de foto's bij deze tekst zijn ze goed te zien. De felle zon op de duizenden glazen ramen zou anders een overdruk veroorzaken. De luchtdruk in Biosphere 2 werd zo op een ingenieuze wijze geregeld. De tour ging ook door deze lungs. Op deze internetsite van Biosphere 2 is nog meer informatie over dit wetenschappelijk project te vinden. Het hele gebeuren rond Biosphere 2 vind ik zo interessant, dat een tocht door het Saguaro National Park, dat ik deze dag ook wilde doen, niet doorgaat. Tegen vieren ga ik weer richting Scottsdale. Achteraf gezien had ik deze nacht misschien beter in Tucson kunnen doorbrengen om nog een extra dag in dit gebied te verblijven. Dat was het absoluut waard geweest. Rond half zeven ben ik weer terug bij DaysInn in Scottsdale. Ik besluit in de grote Mall, waar ook een bioscoop is, naar de film te gaan. Voorzien van een reuze beker popcorn, formaat kleine emmer,  en een beker van minstens 1 liter cola, ga ik lekker op z'n Amerikaans genieten van Scooby Doo. Deze film is kortgeleden uitgekomen in Amerika en nog niet te zien in Nederland. 

Dag 5 - wo 19 juni

's Ochtends, tijdens de nieuwsuitzendingen op tv, verneem ik dat in de staat Colorado grote bosbranden zijn. Waarschijnlijk ontstaan door onoplettendheid van mensen. Later pakt de politie, na weken speurwerk, een boswachter op die uit liefdesverdriet brieven verbrandde. De bosbranden zijn de grootste in de geschiedenis van Colorado geweest. Een gebied van 55.000 ha. en meer dan 130 huizen gaan in de vlammen verloren. In maart 2003 wordt de vrouw veroordeeld tot 12 jaar cel. 

Mijn route voor vandaag gaat via de S87 north, naar Winslow en vervolgens via de I40 west naar Flagstaff. Een mooie scenic-route maar ook in dit gebied zijn momenteel bosbranden heb ik via de tv vernomen. Ik wil juist deze route nemen om niet altijd via de Highway's en Interstate's  te rijden. Ik besluit het er maar op te wagen. Dan blijkt maar weer eens hoe groot Amerika is. Onderweg zie ik wel gebieden waar branden gewoed hebben, maar de bosbranden die er momenteel in Arizona zijn, kom ik (gelukkig) niet tegen. In Nederland zijn de bosbranden inmiddels ook nieuws geworden. Mijn broer Piet, die ik onderweg bel en die weet dat ik door dit gebied rijd, vraagt of ik niet toevallig onvoorzichtig ben geweest...  Ik kan hem geruststellen. Onderweg wordt er trouwens wel voortdurend voor gewaarschuwd, uiterst voorzichtig met vuur te zijn. Open vuur in dit zeer droge gebied is streng verboden.

De rit verloopt voorspoedig en voorbij Winslow vlakbij Flagstaff ga ik een bezoek brengen aan Meteor Crater. Ook al een langgekoesterde wens. Deze grote krater is spectaculair om te zien. De grootte van de krater geeft aan dat hier enorme krachten en energie moeten zijn vrijgekomen tijdens de inslag. De krater is zo groot dat ik hem niet in zijn geheel kan fotograferen. In het midden van de krater zijn onderzoeken verricht en men heeft een bord met een astronaut geplaatst op ware grootte. Met het blote oog is hij bijna niet te onderscheiden maar door in te zoomen met de filmcamera wordt hij goed zichtbaar. Tijdens het filmen merk ik pas dat het in dit gebied zo hard waait. De wind voelt als een warme föhn aan en mede daardoor zweet je bijna niet. Reden temeer om veel water te drinken. Een tocht, over een gedeelte van de rand van de krater, besluit ik daarom ook niet te doen. Ik moet duidelijk nog wennen aan de warmte en sluit het bezoek aan Meteor Crater af met een film hierover in het (door airco gekoelde) visitor center.  

Het laatste stukje van deze route vandaag gaat naar Flagstaff. Hier wil ik vannacht verblijven. Het vinden van een geschikt motel valt nog niet mee. Prijzen van rond de $ 70,00 zijn geen uitzondering. Ik vind uiteindelijk een goedkoper motel. Voor $ 35,00 kan ik terecht in het Travellodge motel, 801 W. Highway 66 in Flagstaff. Hoewel ik tijdens eerdere reizen goede ervaring heb gehad met Travellodge, valt deze mij tegen als ik mijn kamer betreed. Oude meubels, krakende vloer en een tv met slechte ontvangst. Dit is voor het eerst dat mij dit overkomt. Het is niet wat ik verwacht van een motel als Travellodge. De kamer is echter al per credit card betaald en ik neem mij voor in het vervolg niet enkel op de prijs af te gaan.

Gelukkig is vlakbij het motel een goed restaurant genaamd Galaxy Diner, 931 W. Route 66. En, net als bij Ruby's in Scottsdale, is ook dit een restaurant in de stijl van de jaren 50 en 60. Dat je toch in 2002 leeft, merk je enkel door een paar grote televisies in het restaurant. Het eten smaakt mij prima en ik geniet ondertussen van al die typische jaren 50 en 60 spullen die hier zijn. Na het eten kijk ik, terug op mijn motelkamer, nog een film op HBO. Alweer een dag met vele bezienswaardigheden en ik ga vroeg naar bed. Het reizen tot nu toe bevalt mij prima, maar om elke dag fit te zijn maak ik het 's avonds niet te laat.

Dag 6 - do 20 juni 

Ondanks dit wat mindere motel heb ik toch goed geslapen. Om de dag goed te beginnen ontbijt ik weer bij Galaxy Diner. Vandaag wil ik naar Page rijden. Een afstand van "slechts" 113 mijl. De afgelopen dagen heb ik dagelijks heel wat meer mijlen gereden dus dit moet heel goed te doen zijn. Al vroeg zit ik in de auto en neem de US89 north. Na 12 mijlen zie ik een afslag voor de Sunset Crater - Wupatki Loop en een bord verwijzend naar Sunset Crater Volcano Nat'l Monument. Dit park had ik niet opgenomen in de planning. Aangezien ik echter zo vroeg op de dag hier al ben, het is pas 8.30 uur, besluit ik  een bezoek aan dit park te brengen. Dit is het eerste Nat'l Park wat ik bezoek deze reis en ik koop bij de ingang dan ook een Nat'l Parks Pass voor $ 50,00. Met deze pas kan ik alle nationale parken en -monumenten in Amerika een jaar lang bezoeken. De entree per park varieert van zo'n $ 10,00 tot $ 20,00 per park en na het bezoeken van 3 parken kan deze pas je al geld besparen. Sunset Crater Volcano Nat'l Monument is een heel mooi park ontstaan door een grote vulkaanuitbarsting. Het prachtige landschap ligt vol met lavabrokstukken. Als eerste bezoek ik het visitor center. Altijd te vinden vlakbij de ingang van een park. Hier kun je alvast de nodige informatie over het park opdoen. Het geeft je tevens de gelegenheid, kennis te nemen van mooie bezienswaardigheden in het park.

Eenmaal in het park zelf loop ik een trail van ruim een mijl. Op dit vroege tijdstip is het rustig in het park. Het is wonderbaarlijk om te zien dat de bomen hier wel kunnen leven maar dat er (bijna) geen grasgroei is. Alsof een dikke laag as over de grond uitgestrooid is. Om het landschap te beschermen is het verboden de Sunset Volcano Crater te beklimmen. Zo'n 1000 jaar geleden is deze vulkaan tot uitbarsting gekomen. Toch lijkt het alsof het allemaal kortgeleden gebeurd is. Het is hier windstil en door het geringe aantal bezoekers kun je bijna een speld horen vallen, zo stil is het hier. Na ruim anderhalf uur verlaat ik het park om naar de volgende (niet geplande) bezienswaardigheid te gaan. Ik volg de Sunset Crater - Wupatki Loop en rij na enige tijd door Wupatki Nat'l Monument. Onderweg stop ik bij een oude indianen nederzetting om de ruïne beter te bekijken. Ook hier is het bijzonder rustig. Na zo'n 20 minuten hou ik het voor gezien en vervolg de Sunset Crater - Wupatki Loop om, na verloop van tijd, terug te keren op de US89 north. Ik ben blij dat ik deze "zijweg" van de US89 north genomen heb. Nu heb ik, zo vroeg op de dag, een heel mooi stuk van Arizona gezien. 

Het stuk dat ik nu nog naar Page moet rijden, zo'n 100 mijl, is vrij saai. Al rij ik nu wel heel dicht bij het beroemste nationale park van Amerika: Grand Canyon Nat'l Park . In 2001 heb ik dit park bezocht en hoewel het absoluut een enorme indruk op mij gemaakt heeft, ga ik het park dit keer niet bezoeken. Omdat ik deze vakantie meerdere parken wil bezoeken die ik nog niet bezocht heb, laat ik het park letterlijk en figuurlijk "links liggen". Mijzelf voornemend om het de volgende keer dat ik hier in de buurt ben, wel te gaan bezoeken. Ik verwacht mooi op tijd in Page te zijn maar bij de kruising met de US160 East blijkt de US89 north afgesloten te zijn. Al het verkeer wordt over de US160 east en de S98 north via Tuba City en Shonto omgeleid. Dit betekent 60 mijl extra rijden vandaag. Samen met de extra mijlen die ik via de Sunset Crater - Wupatki Loop al reed, wordt deze dag wederom een dag met zo'n 240 mijl. In Shonto stop ik bij een supermarkt om de nodig inkopen te doen. In de supermarkt koop ik een T-Shirt met een Amerikaanse vlag en de tekst: "I support operation Enduring Freedom". Met mijn aankoop wil ik zo op mijn eigen wijze Amerika steunen in hun strijd tegen het terrorisme. Hoezo patriotic? De caissière die verneemt dat ik niet uit Amerika kom en aan wie ik vertel dat ik nog een lange reis door Amerika voor de boeg heb, geeft mij spontaan korting op het T-Shirt, die je anders alleen met een speciale klantenkaart krijgt. En ik? Ik voel mij helemaal thuis in dit land. 

Het is nu nog zo'n 60 mijl rijden naar Page. In tegenstelling tot de US89 north is deze weg wel een mooie route te rijden. Eigenlijk vind ik het helemaal niet zo erg, zo'n omleiding. Op deze manier zie ik toch maar weer een mooi kant van Amerika. Aangekomen in Page ga ik op zoek naar een motel, het wordt Motel6, 637 S Lake Powell Blvd. Het motel ziet er nieuw uit en als ik mijn kamer betrek ben ik zeer tevreden. Een motel met toegang tot de kamers van binnenuit, net zoals bij hotels. Ik krijg een kamer naast een ice-machine. Deze maakt toch wel erg veel herrie, gelukkig wordt er niet moeilijk gedaan en ik krijg meteen een andere kamer. Groter en voorzien van 2 2-persoons bedden. Ruimte genoeg dus. De prijs valt reuze mee, $ 55,00 per nacht, ik besluit gelijk een nacht extra te boeken. Morgen wil ik naar Bryce Canyon. Dat ligt een beetje uit mijn geplande route en een extra nacht in Page is dus nodig. Vanuit Page wil ik mijn route straks vervolgen richting Monument Valley. Ik lig nog steeds een dag voor op mijn schema en deze dag kan ik morgen dus mooi gebruiken voor een bezoek aan Bryce Canyon. 

Het is pas halverwege de middag en ik ga naar de Glen Canyon Dam. Men neemt geen enkel risico en iedereen die de dam en het visitor center wil bezoeken, moet door een detectiepoortje en wordt, indien nodig, gefouilleerd. Tassen en rugzakken zijn hier, net als bij de Hoover Dam bij Las Vegas, verboden mee naar binnen te nemen. De gevolgen voor het gebied die zouden ontstaan als er iets met de dam zou gebeuren zouden niet te overzien zijn. Met belangstelling bekijk ik de tentoonstelling over de Glen Canyon Dam en ik wil eigenlijk nog wel een tour doen door de dam. Als ik mij aanmeld krijg ik te horen dat de tours voor vandaag afgelopen zijn. Men wil mij wel alvast voor de volgende dag noteren. Halfnegen morgenochtend word ik verwacht. Het loopt nu ook alweer tegen de avond en ik zoek een restaurant op voor het avondeten. Als ik terugkeer naar het motel krijg ik de schrik van mijn leven. Het brandalarm gaat af. Toch lijken de meeste gasten niet onder de indruk. Er is geen paniek en men loopt gewoon in en uit het motel. Als ik op mijn kamer kom is het alarm in de kamer oorverdovend. Uit voorzorg, maar ook vanwege het lawaai, ga ik toch maar naar buiten. Het blijkt gelukkig loos alarm te zijn en een halfuur later is de rust teruggekeerd. Ik besluit de dag met wat tv kijken en ga vroeg naar bed.

Dag 7 - vr 21 juni

Vroeg op deze dag. Het is weer tijd voor een telefoontje naar Nederland. Vandaag doe ik dat eens anders. Ik SMS mijn broer en vijf minuten later gaat de telefoon al over op de kamer en kunnen we even bijpraten. (Bellen en gebeld worden met de mobiele telefoon in Page lukt niet maar een SMS versturen kan wel). Daarna maak ik mij klaar voor een mooie dag eropuit. Vandaag ga ik naar Bryce Canyon Nat'l Park. Na mijn ontbijt bij Denny's ga ik eerst naar de Glen Canyon Dam voor een tour over en in de dam. De tour is heel interessant en leerzaam. Een lift brengt ons helemaal onder in de dam, daar is het zo koud dat je best wat warmere kleren zou kunnen dragen. Hier is mooi te zien hoe men stroom opwekt d.m.v. 8 turbines en generatoren. Enkele opmerkelijke feiten: het duurde 3 jaar voordat deze geïnstalleerd waren en het duurde maar liefst 17 jaar! voordat Lake Powell voor het eerst vol met water was gelopen. Deze tour is een absolute aanrader voor iedereen. 

Tegen halftien ga ik via de US89 north naar Bryce Canyon. Het is best een lange rit. Zo'n 150 mijl. En vanavond moet ik ook nog terug. Niet de meest voor de hand liggende route maar, zoals al eerder genoemd, ik lig een dag voor op het schema en vanuit Page wil ik morgen de andere kant op. De klok gaat in Utah een uur vooruit en vroeg in de middag bereik ik, via Dixie Nat'l Forrest, Bryce Canyon Nat'l Park. In de buurt van het park zie ik enkele rookpluimen aan de horizon. Op een radiozender, met info over het park, hoor ik dat dit "gecontroleerde bosbranden" zijn. Zorgen hoef ik mij dus niet te maken. Het visitor center in het park is weer mijn eerste doel in het park. Eenmaal in het park zelf is het echt fantastisch om te zien hoe zich allemaal zogenaamde "hoodoos" gevormd hebben. Het is niet zo druk in het park en ik neem de tijd om alles op mij in te laten werken. De weg door het park is een lange doodlopende weg die ik heen en terug rijd. Bij de diverse "viewpoints" maken mijn foto- en filmcamera overuren. Voor het eerst tijdens deze vakantie is het vrij bewolkt en frisjes. Het blijft gelukkig droog al kun je de regenbuien voorbij zien trekken. Tegen vijven wordt het tijd terug te keren naar Page. Met een tussenstop voor het diner ga ik ervan uit dat het zeker negen uur zal zijn voordat ik terug ben. In Kanab vind ik een eenvoudige steakhouse. Het eten is prima. Na het eten ga ik op zoek naar een internetaansluiting. Een week ben ik nu alweer in Amerika en het is de hoogste tijd om familie en vrienden over mijn belevenissen te vertellen. In een cafeetje, vlakbij het restaurant, kan ik even internetten en de jarigen in Nederland alvast  feliciteren. Daarna vervolg ik mijn weg richting Page. Even na negenen ben ik terug op mijn motelkamer. Een dag, die ondanks een flink aantal gereden mijlen, bijgeschreven kan worden in de boeken als uiterst leerzaam en boeiend.

Dag 8 - za 22 juni

Ook vandaag gaat er weer een lang gekoesterde wens in vervulling. Ik ga naar Monument Valley. Bekend geworden door de vele filmscènes die hier opgenomen zijn en natuurlijk de Marlboro reclame. Al heel vroeg ga ik op pad via de S98 south en US160 east om pas in Kayenta een verlaat ontbijt te nemen bij Denny's. Opvallend is dat hier zelfs een apart gedeelte voor de rokers is. Na een smakelijk ontbijt vervolg ik mijn weg richting Monument Valley. Ik rijd nu op de US163 north en zou er toch bijna moeten zijn. De beroemde rotsformaties zijn echter nog niet te ontwaren. Dan passeer ik een laatste bocht en zit ik ineens midden tussen de prachtige, rood gekleurde, rotsformaties. Deze kaarsrechte weg door Monument Valley geeft een geweldig uitzicht. Zo gauw ik een parkeerplaats langs de weg zie, stop ik om al dit moois rustig te aanschouwen. Vanaf hier heb ik een mooi zicht op al de rotsformaties rondom mij. Ook nu val je even stil bij het zien van de grote rotsformaties die hier, in dit verder vlakke landschap, zijn. In dit gebied, op het grens van Arizona en Utah leven de Navajo's. Het land zomaar betreden zonder toestemming vooraf is niet toegestaan. Dat blijkt maar weer eens uit de afrastering langs de weg met bordjes waar uitdrukkelijk op vermeld staat "No Trespassing" (Geen toegang). Gelukkig is er de mogelijkheid een visitor center te bezoeken. Monument Valley is geen Nat'l Park en dus moet er gewoon betaald worden bij de ingang. De National Parks Pas is hier niet geldig. De Navajo's leven al lang niet meer zoals vroeger en ook hier heeft de commercie toegeslagen. In een open wagen kun je een tour maken langs de rotsformaties. Het lijkt mij, gezien de warmte, het stof en het feit dat ik lenzen draag, niet verstandig hieraan mee te doen. De mogelijkheid bestaat om ook met eigen auto een stuk het park in te rijden. Zelf blijf ik bij het visitor center met een geweldig uitzicht op de rotsformaties. Ik neem rustig de tijd alles in mij op te nemen en ik prijs mij gelukkig met de digitale foto- en filmcamera, die hier goed werk verrichten. Het is inmiddels halverweg de middag en ik ga via de US163 north en US191 north richting Blanding. Mijn overnachtingplaats volgens de planning.

Nu ik weer in Utah ben, gaat de klok weer een uur vooruit. Als ik in Blanding aankom, merk ik dat het hier wel heel erg rustig is. Het Super8 motel, waar ik de nacht had willen doorbrengen, ligt er verlaten bij. Een reservering heb ik hier niet gemaakt en ik kies ervoor om nu gelijk door te rijden naar Moab, 75 mijl noordelijker.  Morgen scheelt mij dit 1,5 uur rijden en heb ik meer tijd om de omgeving van Moab te verkennen. Onderweg maak ik nog een korte stop bij Hole n" the rock. Een woning en giftshop, uitgehakt in de rotsen. Gemaakt door Albert and Gladys Christensen. Albert, gestorven in 1957, heeft de voltooiing nooit meegemaakt. Zijn vrouw Gladys heeft het werk voortgezet. Toen ook zij in 1974 stierf, werd ze begraven naast haar man in de rots naast hun huis. Ik rijd nog even door en kom tegen zessen aan in Moab. Op internet had ik gelezen dat dit een geliefde overnachtingplaats is vanwege de vele activiteiten hier in de buurt. Voor morgennacht had ik daarom alvast gereserveerd bij Motel6, 1089 North Main Street. Omdat ik een dag eerder in Moab ben, moet ik voor vannacht nog plaats vinden. Gelukkig heeft Motel6 nog ruimte en zo kan ik mooi 2 nachten in dit, nieuwe, motel overnachten. Dit motel beschikt ook over een laundry (wasserette) zodat ik even een was kan draaien. Per slot van rekening ben ik al weer meer dan een week in Amerika. Na een eenvoudige maaltijd bij een steakhouse, neem ik nog even een duik in het zwembad bij het motel. Hoewel het inmiddels donker geworden is, is de temperatuur buiten nog heerlijk aangenaam. Alweer is er een dag voorbij. Al ben ik nog maar 8 dagen in Amerika, door alle ervaringen van afgelopen dagen, lijkt het veel langer. Gelukkig heb ik nog een kleine 3 weken te gaan.

Dag 9 - zo 23 juni

Deze ochtend kan ik zowaar een beetje uitslapen. Rond 8 uur sta ik pas op. Ik doe het rustig aan en begin mijn dag alweer bij Denny's. Dat begint al een gewoonte te worden. Na mijn ontbijt maak ik mij klaar voor een bezoek aan Arches Nat'l Park. Ook dit park stond hoog op mijn verlanglijstje vanwege zijn mooie natuurlijke rotsbogen. De ingang van het park is op slechts enkele minuten rijden van het motel. Als eerste breng ik weer een bezoek aan het visitor center. Hier koop ik enkele mooie posters van dit park alsmede een mooie DVD met de titel "Grand Circle". Een DVD over de nationale parken in Arizona en Utah en Mesa Verde in Colorado. Dan wordt het tijd om het park echt in te gaan. Na een steile klim rijd je plots tussen de grote rotsformaties. Bij de eerste mogelijkheid die zich voordoet, zet ik de auto aan de kant en geniet van het geweldige uitzicht. Na deze korte pauze zet ik koers naar Balanced Rock. Een grote rots die balanceert op een andere rots. Je vraagt je af hoelang het nog zal duren voordat hij naar beneden komt. Toch denk ik dat wij dat niet meer zullen meemaken... Ik zet mijn tocht voort en kom aan het einde van het park bij Devils Garden uit. Hier kun je niet verder met de auto en ik loop een stuk van de trail die hier is. Tussen de rotsen lopend, geniet ik ook hier weer van dit prachtige park. Onderweg kom ik langs rotsbogen met namen als: Tunnel Arch, Pine Arch, Landscape Arch, Partition Arch, Navajo Arch en Wall Arch. Vanwege de snel oplopende temperaturen op deze ochtend loop ik niet de hele trail maar een gedeelte ervan. Mijn fles met water, die ik deze trail meegenomen heb is inmiddels alweer leeg. Met de auto rijd ik een stuk terug en ga richting Delicate Arch. Het symbool van Utah. Er bestaat de mogelijkheid  een trail van ruim twee mijl te lopen naar Delicate Arch (heen en terug). Ik kies, mede vanwege de hitte, voor een mooi alternatief en loop een korte trail met uiteindelijk een geweldig uitzicht op deze Arch, de Delicate Arch Viewpoint. Als laatste breng ik een bezoek aan The Windows Section. Ook hier zijn schitterende rotsformaties, zoals Double Arch, Turret Arch en de North- en South Window, te bewonderen. Na een korte trail neem ik plaats in Double Arch. Genietend in de schaduw volg ik de mensen die hier allemaal rondlopen. Het is inmiddels middag geworden en je kunt merken dat het alweer drukker wordt in dit park. Tijd om het volgende park te bezoeken, Canyonlands Nat'l Park.

Dit park ligt relatief dicht bij Arches Nat'l Park. Voor mij een reden ze beide op een dag te bezoeken. Qua uiterlijk doet het mij erg denken aan de Grand Canyon, maar dan in het klein. Het is hier (gelukkig) erg rustig. Toch maakt dit park bij mij bijna net zoveel indruk als de Grand Canyon vorig jaar. Een bezoek aan dit park is absoluut de moeite waard. Vooral Grand View Point biedt een spectaculair uitzicht. Afgezien van die paar mensen die hier zijn, waan je je hier echt alleen op de wereld. Graag had ik hier nog wat langer willen blijven maar er staat nog een bezienswaardigheid op het programma deze dag. Als afsluiting van deze dag ga ik naar Dead Horse Point. Dit is een state park en hier is de Nat'l Parks Pas dus niet geldig. Het park grenst aan Canyonlands en is dus heel goed te combineren met een bezoek aan Canyonlands.

Het loopt inmiddels aan het eind van de middag als ik Dead Horse Point binnen rijd. Ondanks dat dit mijn derde park is dat ik bezoek op een dag, ben ik alweer diep onder de indruk van al het moois. Beneden is heel goed te zien hoe de Colorado River zich een weg baant door de rotsen. De kronkelige beweging van de rivier wordt ook wel Goose Neck genoemd. Ook in dit park is het rustig en de weinige mensen die hier zijn genieten, net als ik, van het mooie landschap. Tegen zessen zet ik weer koers richting Moab. Bij het motel neem ik weer een duik in het zwembad om al het zweet van deze dag eraf te zwemmen. Ik besluit de dag met wat tv kijken. Opnieuw was dit weer een dag met heel veel nieuwe en vooral mooie indrukken. Vermoeid van dit alles ga ik vroeg naar bed.

Dag 10 - ma 24 juni

De vermoeidheid van gisteravond is verdwenen en ik ben alweer vroeg uit de veren. Vandaag ga ik naar Salt Lake City, een kleine 230 mijl rijden vanaf Moab. Ik ben nog maar enkele mijlen onderweg als een Coyote op z'n gemak de weg oversteekt. Helaas heb ik de fotocamera niet bij de hand om mijn grote vriend te vereeuwigen.  Via de US191 north, een stukje Interstate 70 west en weer verder op US191 north rijd ik nu richting Price. Deze weg is niet zo heel bijzonder. In Price zie ik dat mijn auto weer dorst heeft en bij een Chevron gooi ik de tank vol voor $ 1,499 per gallon (3,78 lt). Gelukkig is de benzineprijs in Amerika, in vergelijking met Nederland, laag. Dat mag ook wel want vanwege de afstanden die ik rijd, moet ik minstens één keer per dag tanken. Ik vervolg de weg via de US6 north en bij Spanish Fork draai ik de Interstate 15 op voor het laatste stuk naar Salt Lake City. Vroeg in de middag ben ik al bij Motel6, 7263 South Catalpa, Midvale South. Omdat ik het nog te vroeg vind om in te checken ga ik Salt Lake City verkennen.

Begin dit jaar zijn de Olympische Winterspelen hier gehouden, en dat is nog goed te merken.Veel wegen zien er goed verzorgd uit en de olympische ringen zijn nog overal te vinden. Na enig zoekwerk rijd ik een rondje door het olympisch dorp. Veel is hier niet van te merken, het is dat mijn GPS het aangeeft. Onderweg ben ik niet een ander, geschikt motel, tegengekomen en ik ga terug naar het eerder genoemd motel. 's Avonds eet ik bij Applebee's, vlakbij het motel. In het restaurant hangen tientallen televisies waarop diverse sportzenders te zien zijn. Men heeft een plaatsje voor mij aan de bar. Uit het menu kies ik een steak die voortreffelijk smaakt. Na het eten neem ik voor het eerst telefonisch contact op met mijn tante in Californië. Over ruim een week hoop ik daar te zijn en ik kan haar meedelen dat ik mij prima vermaak. Terug in het motel realiseer ik mij dat ik deze dag geen enkele foto genomen heb. Ook de filmcamera heeft een rustdag gehad. De dag besluit ik met tv kijken. Op het nieuws wordt nog steeds melding gemaakt van bosbranden die nu ook in Utah zijn. Ook wordt er uitgebreid op ingegaan dat men een verdachte heeft gearresteerd i.v.m. de ontvoering van de 14-jarige Elizabeth Smart. Deze verdwijning is al enkele weken, constant in het nieuws. Het meisje wordt uiteindelijk pas op 12 maart 2003, levend teruggevonden. Slechts op 14 mijl van haar ouderlijk huis.

Dag 11 - di 25 juni

Vandaag begin ik met een "all-you-can-eat" breakfast in een restaurant vlakbij het motel. Na het eten probeer ik via Vodafone in Nederland er achter te komen waarom mijn mobiele telefoon zo slecht werkt in de grotere steden. Zij kunnen mij helaas niet veel verder helpen en ik ben dus aangewezen op de telefoonkaarten die ik hier koop. Terug in de auto stel ik NeverLost in op Idaho Falls, Idaho. Een rit van zo'n 212 mijl vanuit Salt Lake City. Via de I15 north rijd ik richting Idaho. Na een uurtje rijden valt het op dat het landschap hier veel groener is dan ik de afgelopen tien dagen gezien heb. Omdat ik nu veel noordelijker in Amerika zit, is de temperatuur zeer aangenaam. Deze dag heb ik geen bezienswaardigheden op het programma staan en ik doe het dan ook rustig aan naar Idaho Falls. Om het uur stop ik even om van het landschap te genieten en mijn benen te strekken. Tegen de middag kom ik aan in Idaho Falls. Op mijn gemak verken ik de stad. De "vrije" middag geeft mij ook de gelegenheid om familie en vrienden in Nederland een kaartje te sturen. Aan het eind van de middag ga ik op zoek naar Motel6, 1448 West Broadway. Een keurig en goed onderhouden motel waar je, net als in Page, alleen van binnenuit in je motelkamer kan komen. Ik heb uitzicht op het zwembad en voor het eten besluit ik nog even een verfrissende duik in het water te nemen. Het eten in het restaurant naast het motel smaakt prima en de dag besluit ik met wat tv kijken.

Dag 12 - wo 26 juni

Na het ontbijt maak ik mij op voor alweer een hoogtepunt tijdens deze vakantie. Vandaag ga ik naar Yellowstone Nat'l Park. Het oudste en eerste nationale park ter wereld (1 maart 1872) stond al tijden hoog op mijn lijstje van nog te bezoeken nationale parken in Amerika. Via de I15 north, de US20 north en een korte rit door Montana rijd ik in een kleine 3 uur naar Yellowstone Nat'l Park. Het park staat bekend om zijn vele in het wild levende dieren o.a. bizons, beren, herten en wolven. Ook vind je hier geisers, en "hot springs". In West Yellowstone, net buiten de West Entrance van het park, ga ik eerst nog naar het IMAX-theater. Op een reusachtig scherm bekijk ik het ontstaan van Yellowstone. De film is heel interessant en mede door de grote afmetingen lijkt het soms alsof je midden in het park staat. Aan het eind van de ochtend rijd ik dan eindelijk het park binnen. Wat mij gelijk opvalt is dat nog overal de grote brand van 1988 zichtbaar is. In dit jaar woedde in Yellowstone een zeer grote brand. 

"The summer of 1988 turned out to be the driest in the park’s recorded history. By July 15, only 8,500 acres had burned in the entire greater Yellowstone area. Still, due to continued dry conditions, on July 21 by which time fire activity had become noticeable to park visitors and to the national media the decision was made to suppress all fires. But within a week, fires within the park alone encompassed more nearly 99,000 acres, and by the end of the month, dry fuels and high winds combined to make the larger fires nearly uncontrollable. National news reporters poured into Yellowstone National Park, as did firefighters from around the country, bolstered by military recruits. On the worst single day, August 20, 1988, tremendous winds pushed fire across more than 150,000 acres. Throughout August and early September, some park roads and facilities were closed to the public, and residents of nearby towns outside the park feared for their property and their lives. Yellowstone’s fire management policy was the topic of heated debate, from the restaurants of park border towns to the halls of Congress." 

"A total of 248 fires started in greater Yellowstone in 1988; 50 of those were in Yellowstone National Park. Despite widespread misconceptions that all fires were initially allowed to burn, only 31 of the total were; 28 of these began inside the park. In the end, 7 major fires were responsible for more than 95% of the burned acreage. Five of those fires were ignited outside the park, and 3 of them were human-caused fires that firefighters attempted to control from the beginning. More than 25,000 firefighters, as many as 9000 at one time, attacked Yellowstone fires in 1988, at a total cost of about $120 million. Thankfully, the fires killed no park visitors and no nearby residents. Outside the park, two firefighters were killed, one by a falling tree and one while piloting a plane transporting other personnel."

Bron: www.nps.gov/yell/nature/fire/index.htm 

Gelukkig herstelt de natuur zich. Al zal het nog heel lang duren voordat het is zoals voor de brand. Al rijdend door het park kom ik even voorbij Madison Junction bij een waterval, Gibbon Falls. Hier neem ik even een rustpauze. Het is druk in het park en men is volop bezig de wegen opnieuw te asfalteren. Dit levert soms stevig oponthoud op. Bijkomend voordeel is dat ik tijdens deze opstoppingen de tijd heb rustig om mij heen te kijken. De route door Yellowstone is kronkelig en daardoor heb ik een groot deel van de middag nodig om op de eindbestemming van deze dag te komen. Dit is geen enkel probleem. Het park is ontzettend mooi en zo nu en dan stop ik om van de uitzichten te genieten. Op een gegeven moment sta ik zelfs in de sneeuw, de laatste restanten, maar toch. Even later stop ik bij nog een waterval, Tower Falls. Van bovenaf heb je een mooi uitzicht op deze waterval. Om deze waterval echt van dichtbij te zien moet je een behoorlijk stuk afdalen te voet. Deze trail levert bij aankomst beneden echter een fantastisch kijk op de waterval. Geruime tijd verblijf ik hier om te filmen en foto's te nemen. Dan wordt het tijd mijn "cabin" op te zoeken.  Voor de komende twee nachten heb ik een cabin gehuurd bij Tower-Roosevelt, Roosevelt Lodge Cabins. Deze eenvoudige cabins zijn allemaal verhuurd en ik ben dan ook blij dat ik deze al in april geboekt heb in Nederland. Als ik incheck verteld een vriendelijke medewerker mij dat er in de buurt vanavond wellicht wolven te zien zijn. Hij geeft mij een landkaart en tekent de route voor mij uit. Na het eten in Roosevelt Lodge ga ik vol goede moed op weg om de wolven op te zoeken. Onderweg zie ik allemaal bizons en als ik even stop om ze te fotograferen en te filmen hoor ik ineens gesnuif achter de auto. Op z'n dooie gemak loopt een bizon op nog geen 2 meter bij mij vandaan. Zonder aandacht aan mij te besteden steekt hij de weg over en vervolgt zijn weg. Na een goed half uur zie ik plots allemaal auto's langs de kant van de weg staan. Op de heuvel langs de weg staan en zitten veel mensen met fototoestellen en verrekijkers. De duisternis valt al in en het is voor mij moeilijk de wolven te ontdekken. Ik zie ze wel lopen maar vanwege de grote afstand en de invallende duisternis kan ik niet vaststellen of het daadwerkelijk wolven zijn. Ik rijd nog een stukje door in de hoop ze verderop wel te ontdekken. Dat lukt niet en ik besluit terug te gaan naar Roosevelt Lodge. In de cabin is het broeierig. Er is geen airco in deze houten huisjes. Gelukkig geven de open raampjes een beetje verkoeling. Na een lange en vermoeiende dag val ik gelijk in slaap.

Dag 13 - do 27 juni

De wekker gaat vroeg deze ochtend. Om zo veel mogelijk van het park te zien wil ik vroeg op pad. De cabins beschikken niet over douche en toilet. Er zijn een aantal centrale douches en toiletten vlakbij de cabins. Omdat ik vroeg ben is het hier nog niet druk en niet veel later zit ik al aan een heerlijk ontbijt in Roosevelt Lodge. Vandaag wil ik naar Mammoth Hot Springs en Old Faithful. Als ik nog maar net onderweg ben, sla ik een zijweggetje in omdat daar beren te zien zouden zien. Even later zie ik alweer allemaal auto's en mensen langs de kant van de weg staan. Het blijkt dat er even verderop een beer rondloopt, een "Black Bear" hoewel deze beer bruin van kleur is. Een Black Bear is te herkennen aan zijn kont die hoger is dan zijn schouders. Bij een Grizzly Bear is dit juist andersom. Speciale Park Rangers "Bear watchers" geven tekst en uitleg en houden de mensen in de gaten om te voorkomen dat ze de beren benaderen. Ik vervolg mijn route en aan het eind van deze doodlopende weg staat een Petrified Tree. Ter bescherming van deze versteende boom heeft men een hek rondom deze boom gemaakt. Als ik terug rijd om mijn route te vervolgen zie ik opeens weer een Black Bear langs de weg lopen. Deze beer is ook daadwerkelijk zwart van kleur en er zijn meer mensen die deze beer "gespot" hebben. Binnen de kortste keren heeft zich een heel clubje langs de kant van de weg gevormd. De Park Ranger die voorbij rijdt, maant ons allemaal door te rijden omdat wij de weg zouden blokkeren. Gelukkig staat de beer op de foto en ik vervolg mijn weg naar Mammoth Hot Springs. Als ik er bijna ben meen ik wederom sneeuw waar te nemen in de verte. Dichterbij gekomen blijkt dat dit juist de Mammoth Hot Spring Terraces zijn. Vanwege de nog altijd werkende Hot Springs heeft men houten vloeren en paden aangelegd. De Terraces zijn licht en broos en het schijnt dat er al een 12-tal mensen omgekomen is omdat men niet op de aangewezen paden bleef. Ik neem de tijd om dit wonderbaarlijk stukje natuur nader te bekijken. De temperatuur is inmiddels ook al weer aan het oplopen, beneden aan de weg hebben een aantal herten de schaduw onder de bomen opgezocht. Na een klein uur besluit ik verder te gaan want de weg naar Old Faitful is nog ver. Mede door de kronkelige weg en het feit dat men overal in het park met de weg bezig is duurt de tocht lang. Aan het eind van de ochtend kom ik aan bij de Lower Geyser Basin. Hier stop ik opnieuw om de geisers beter te bekijken. Ook hier zijn weer houten paden en vloeren aangelegd en overal zie je borrelende poelen. De geur van zwavel overheerst. Het is grappig om te zien en te horen hoe je soms onder de rotsen gepruttel hoort van de geisers. De geisers stomen wat maar op dit moment zijn ze rustig. Deze omgeving verandert constant en men heeft de paden al enkele malen moeten verleggen. Na al dit moois ben ik benieuwd wat Old Faithful voor mij in petto heeft. Als ik hier aankom is het een drukte van belang. Ik heb het geluk dat deze geiser elk moment tot leven kan komen. Old Faithful heeft zijn naam te danken aan het feit dat men vrij precies kan voorspellen wanneer hij tot leven komt. Ongeveer 1 keer per 90 minuten. Voor de geiser heeft men zelfs bankjes geplaatst om de geiser van dichtbij te bekijken. Aangezien het daar zeer druk is besluit ik het van een afstand te bekijken. Een goede keus want op deze manier kan ik alles heel mooi filmen. Na 5 minuten komt er leven in de geiser en de "oohs" en "aahs" zijn niet van de lucht. De eruptie duurt ruim 5 minuten en ik kan gelukkig alles filmen. Het is werkelijk overdonderd hoe hij tekeer gaat. Van mensen die hier al de hele dag zitten en al meerdere erupties gezien hebben, hoor ik dat dit nog niet eens de krachtigste is. Hij was zelfs iets te vroeg en misschien daarom wel minder krachtig. Als de geiser tot rust komt en de mensen hun weg vervolgen kan ik eindelijk een paar foto's maken. Tja, filmen en foto's tegelijk maken gaat nu eenmaal niet. Het is inmiddels drie uur geweest en ik ga weer terug op weg naar Roosevelt Lodge. Vanwege de tijd besluit de "acht" niet vol te rijden, de weg door het park heeft de vorm van een acht, maar terug te gaan via de zelfde weg als ik gekomen ben. Als ik ooit nog eens terug kom in dit park wil deze route absoluut wel vol maken. Onderweg is er weer de nodige oponthoud maar met de bizons, die hier grazen langs de kant van de weg, is dat geen straf. Hoe dichter ik bij Roosevelt Lodge kom hoe dreigender de lucht wordt. Af en toe zijn er felle bliksemschichten maar de regen blijft uit. Tegen de avond kom ik aan bij Roosevelt Lodge. Het heeft hier een beetje geregend, maar nu is het weer droog. Mijn maag rammelt en net als gisteravond geniet ik weer van een heerlijk diner, Spareribs met BBQ saus. Alweer is er een dag voorbij. Vermoeid van alle indrukken van deze dag besluit ik vroeg naar bed te gaan. Morgen wordt een lange dag. Als het lukt wil ik helemaal naar Salt Lake City rijden.

Dag 14 - vr 28 juni

Vandaag weer vroeg op. Aan mijn bezoek aan het Yellowstone Nat'l Park is helaas een einde gekomen. Het wordt een dag van veel rijden. Zoals gezegd probeer ik vandaag in Salt Lake City te komen. Met een ontbijt en enkele foto's besluit ik mijn verblijf bij Roosevelt Lodge. Het is halfacht als ik in de auto stap. Na enkele mijlen zie ik opnieuw een beer langs de kant van de weg. Jammer genoeg ben ik net te laat om foto's te nemen. De beer verdwijnt alweer in de struiken voordat ik een foto kan maken. Rond halfnegen  verlaat ik via de West Entrance het park en merk dat de auto ook weer dorst heeft gekregen van de vele mijlen die ik in het park gereden heb. Voor $ 22,76 gooi ik de tank weer vol en ik maak mij op voor een lange rit. Ik heb de hele dag de tijd en ik stop onderweg dan ook meerdere malen. De lange rit valt mij niet tegen en rond twee uur ben ik al in Salt Lake City. Omdat het nog zo vroeg is rijd ik nog een stukje verder om in Provo een Motel6, 1600 S University Ave, op te zoeken. Eerst zoek ik nog naar andere motels en hotels maar de prijzen hiervan vallen tegen. Allemaal zijn ze boven de $ 65,00 of ze zitten al vol. Gelukkig is er in deze buurt een Motel6 en, mede door mijn goede ervaringen met deze motelketen, boek ik hier voor één nacht. Hier in Provo kan ik opeens ook weer SMSjes versturen. Mijn broer in Nederland is nog wakker en zo kunnen we even "bijkletsen". Als ik de buurt verken zie ik, dat vlakbij het motel een grote Mall is, Provo Town Centre. Deze grote winkelcentra in Amerika hebben altijd een enorme aantrekkingskracht op mij. De rest van de middag vermaak ik mij hier dan ook prima en na het eten bij Red Robin, klik hier voor een foto,  besluit ik naar de bioscoop in de Mall te gaan om Spiderman te zien.

Dag 15 - za 29 juni

Voor vandaag staat een rit naar Cedar City op het programma. Een rit van zo'n 210 mijl. Al vroeg ga ik op pad en aan het eind van de ochtend arriveer ik in Cedar City. Omdat het zaterdag is heb ik het motel voor de komende nacht al in Nederland gereserveerd. Het is nog vroeg en ik ga in Cedar City eerst wat inkopen doen bij Wall-Mart. Daarna ga ik met de auto door een wasstraat. In de afgelopen 2 weken is de auto behoorlijk smerig geworden. Met een schone auto begin ik aan een rit naar Cedar Breaks Nat'l Monument. De weg er naar toe zit vol haarspeldbochten en ondanks de relatief korte afstand naar Cedar Breaks, ongeveer 24 mijl, doe ik er bijna een uur over om er te komen. Het park ligt op een hoogte van ruim 10.000 ft. en als ik de auto uitstap merk ik dat het hier, ondanks de volle zon, fris is. Het park doet mij erg denken aan Bryce Canyon vanwege de opvallende kleur van de rotsen. Een Park Ranger die bij Point Supreme staat, verteld een boeiend verhaal over Cedar Breaks. Het blijkt, dat het park voor het grootste gedeelte van het jaar, met sneeuw bedekt is. Vaak zijn er maar 90 sneeuwvrije dagen in dit park. Enkele jaren geleden lag er zelfs op Indepence Day (4 juli) nog sneeuw. Als ik op de parkeerplaats terugkeer om nog een eindje verder het park in te rijden, zie ik allemaal oldtimers staan. Een mooi gezicht, al die oude auto's. Als ik ze sta te filmen, terwijl ze hun weg vervolgen, toeteren en zwaaien de mensen in de auto's naar mij. Ik rijd nog enkele mijlen verder en stop af en toe om bij de diverse uitkijkpunten te genieten van het mooie uitzicht. Dit park is niet zo bekend bij de meeste mensen, maar is absoluut een bezoek waard. Aan het eind van de middag keer ik terug naar Cedar City om mijn motel voor de komende nacht, Motel6, 1620 West 200 North op te zoeken. Het blijkt een vrijwel nieuw motel te zijn en de kamers zien er netjes en verzorgd uit. 's Avonds eet ik een eenvoudige maaltijd in een restaurant in de buurt van het motel. De dag besluit ik met wat tv kijken en wederom ga ik vroeg naar bed.

Dag 16 - zo 30 juni

Las Vegas is de eindbestemming vandaag. Het is mijn derde bezoek aan deze bijzondere stad in 3 jaar tijd. De afgelopen 2 jaar heb ik in een eenvoudig motel overnacht maar de komende 2 nachten verblijf ik in het Luxor Hotel. Een luxe hotel in de vorm van een Piramide, op ware grootte. De rit naar Las Vegas, via de I15 south, verloopt voorspoedig. Omdat de klok een uur teruggaat ben ik om 12.00 uur al in Las Vegas. Als eerste breng ik een bezoek aan een grote Outlet Store, Belz Factory Outlet Store. Als ik de auto uitstap, komt de hitte mij al tegemoet. Het is hier nu al ruim 37 graden Celsius! Gauw ga ik het gekoelde winkelcentrum binnen. Aan winkels geen gebrek hier en ik kan mijn garderobe dan ook weer flink uitbreiden. Na anderhalf uur wordt het tijd om Las Vegas te gaan verkennen. Omdat het buiten eigenlijk te warm is om te lopen besluit ik "De Strip" per auto heen en terug te rijden. Om alles later nog eens terug te kunnen kijken, film ik de hele rit door mijn filmcamera op het dashboard van de auto te plaatsen. Het is erg druk op dit tijdstip van de dag en ik doe er ruim 45 minuten over voordat ik de hele strip op en neer ben geweest. Vanwege de vele verkeerslichten staat men regelmatig stil. Tegen vieren besluit ik mij in te checken in het Luxor Hotel. Het hotel ziet er zeer luxe uit van binnen. Het is druk op dit moment bij de incheckbalies. Gelukkig gaat het inchecken vanwege de vele balies vlot. Mijn reservering is goed overgekomen en ik krijg een kamer in de Piramide zelf. Men probeert mij nog een kamer voor één persoon in de toren naast de Piramide aan te bieden maar ik had bij de reservering al aangegeven dat ik in de Piramide zelf wilde overnachten. Men doet niet moeilijk en ik krijg een kamer in de Piramide toegewezen. Na enig zoeken vind ik de lift die mij naar mijn etage brengt. De kamer is zeer luxe en ik vermoed dat ik het hier wel 2 nachten zal volhouden. Het is van alle gemakken voorzien. Men heeft zelfs enkele flessen (gekoeld) water neergezet. Als ik de fles wil openmaken zie ik op een label aan de fles dat men hiervoor $ 4,00 gaat berekenen. Dat is mij toch wel wat te gortig voor een fles water en ik laat 'm maar mooi dichtzitten. Het hotel biedt via pay-per-view films aan op de televisie. Als ik onderzoek welke films ze allemaal in de aanbieding hebben, blijk ik, voordat ik er erg in heb, al een film "gehuurd" te hebben. De film kost maar liefst $ 10,00 en ik ga er maar eens voor zitten. Het zou zonde zijn de televisie nu uit te zetten. Het is  "Ocean's Eleven", een film over een spectaculaire overval op een casino in.....Las Vegas. Een mooie film, en ik zie in de film allemaal locaties waar ikzelf vandaag ook geweest ben. Na afloop van de film ga ik eten in een van de restaurants van het Luxor Hotel. Het is een lopend buffet en voor $ 15,00 kan ik zoveel eten en drinken als ik wil. Het eten smaakt mij voortreffelijk. Na het eten ga ik het Luxor Hotel verder verkennen en omdat ik vorig jaar al de diverse hotels en casino's langs de strip bezocht heb, blijf ik vanavond hier. Een bezoek aan het casino in het Luxor Hotel kan natuurlijk niet ontbreken. Helaas heb ik geen geluk en ik moet de dag met een licht verlies afsluiten. Het is weer een mooie dag geweest en vermoeid ga ik naar bed.

Dag 17 - ma 1 juli

Of het nu komt door de luxe kamer of door het vele reizen de afgelopen dagen, deze ochtend word ik pas na tienen wakker. Vandaag wil ik Death Valley Nat'l Park bezoeken en nu heb ik mij zowaar enigszins verslapen. Na een verlaat ontbijt ga ik via Pahrump, NV op weg naar Death Valley. Onderweg stop ik bij een benzinestation om mijn koelbox te vullen met een nieuwe voorraad ijs. Ook vul ik mijn voorraad water aan. Vanwege de extreme hitte in Death Valley is dat geen overbodige luxe. Bij de ingang van dit park is er niemand om entree te heffen. Begrijpelijk, in deze hitte zou het niet vol te houden zijn. Wellicht dat men bij het visitor center in Furnace Creek wel entree moet betalen. Hier ben ik echter niet geweest en weet dat dus niet zeker. Mijn eerste stop in Death Valley wordt Zabriskie Point. Als ik de auto uitstap, is de overgang van een koele auto naar de zinderende hitte buiten enorm. De stevige bries voelt aan als een föhn die recht in je gezicht blaast. Al heb ik geen thermometer bij mij, volgens enkele Amerikanen is de temperatuur minstens 120 graden Fahrenheit (49 graden Celsius!) Het lukt mij toch enkele mooie foto's te maken en ook het filmen gaat goed in deze hitte. Als ik na 10 minuten weer in de auto stap, breekt het zweet mij letterlijk aan alle kanten uit. De flessen water doen op zo'n moment wonderen. Vanwege de tijd ga ik niet helemaal naar Furnace Creek maar ga richting Badwater. Het laagste punt in Amerika. (280 feet/85 meters below sea level) Het is rustig in Death Valley en onderweg kom ik dan ook maar weinig andere bezoekers tegen. Bij Badwater stop ik om het beroemde bord op de foto te zetten en te aanschouwen hoe hier, ondanks de hitte, toch altijd een beetje water blijft staan. Ook nu zorg ik dat ik niet door de hitte bevangen word en na een kleine tien minuten zit ik weer in de auto. Ik volg de weg om vervolgens na lang rijden in Shoshone uit te komen. De filmcamera draait alweer vanaf het dashboard en dat levert mooie beelden op. Zo kan ik later deze rit gedeeltelijk opnieuw beleven. Onderweg verwonder ik mij over het aparte landschap. De auto heeft (gelukkig) geen last van de hitte en tegen zevenen ben ik weer in Las Vegas. Ik ga nog even langs bij de Outlet Store en ben even na achten terug in het Luxor Hotel. Na een diner maak ik nog een rondje door het hotel en casino. Vanavond wil ik het niet te laat maken. Morgen wacht mij de laatste lange rit. Van Las Vegas naar Visalia, CA, om het laatste deel van de vakantie bij de familie door te brengen. 

Dag 18 - di 2 juli

Vroeg op vandaag. Om zeven uur zit ik al aan het ontbijt en tegen acht uur zit ik al in de ochtendspits van Las Vegas. Ondanks de drukte heb ik eigenlijk geen last van files en kan ik mij opmaken voor een rit van zo'n 360 mijl naar Visalia. De rit verloopt voorspoedig en ik stop enkel om wat te eten en te tanken. Even na twee uur ben ik al in Visalia en ga eerst nog even de stad in om bij In-N-Out Burger een hapje te gaan eten. Hoewel ik niet weg ben van de fastfood restaurants kan ik deze keten aanbevelen vanwege hun vers gebakken Friet. Het is even na drieën als ik eindelijk bij mijn tante, even buiten Visalia, aankom. Het is een hartelijk weerzien. Vorig jaar konden wij hier helaas maar 2 nachten blijven, maar nu zal ik hier de rest van de vakantie overnachten. Een bewuste keuze, van hieruit wil ik nog enkele uitstapjes maken. Aan het einde van de middag ga ik nog even bij mijn neven langs die hier ook in de buurt wonen. Gelukkig beschikt een van de neven over een zwembad zodat ik na deze lange dag een frisse duik kan nemen.  's Avonds krijg ik bij mijn tante weer eens een Hollandse kost voorgeschoteld. Niet dat er iets mis is met het Amerikaanse eten, maar dit smaakt na een kleine 3 weken toch wel goed. Deze avond maak ik het niet te laat en rond half tien lig ik alweer op één oor.

Dag 19 - wo 3 juli

Het is een verademing dat ik mijn koffer voorlopig niet nodig heb. Na bijna 3 weken uit de koffer geleefd te hebben, is het prettig dat ik nu mijn spullen niet steeds hoef in te pakken. Het huis van mijn tante is groot genoeg, ik beschik zelfs over een eigen badkamer met toilet. Deze ochtend heb ik veel last van mijn rug. Even ben ik bang dat ik ziek ga worden. Het valt gelukkig mee. Het zachte matras van het bed is de oorzaak. Gelukkig is er nog een logeerbed maar met een harder matras. Deze dag heb ik niets op het programma staan. In de middag ga ik naar mijn nicht, die in Tipton woont. Een kleine 23 mijl bij mijn tante vandaan. Bij hen logeert een nichtje van haar, ook uit Nederland. Met z'n allen wijden we het nieuwe zwembad in, dat bijna gereed is. 's Avonds komt mijn tante nog langs en met het hele gezin eten we gezellig samen. Tegen half tien vertrekken mijn tante en ik weer richting Visalia. 

Dag 20 - do 4 juli

Vandaag ga ik erop uit om een bezoek te brengen aan "Moro Rock" in Sequoia Nat'l Park. Dit park heb ik in het verleden al meerdere malen bezocht. Mijn bezoek beperkt zich daarom tot Moro Rock dit keer. Het is 20 jaar geleden dat ik voor het laatst op deze grote rots ben geweest. Destijds was ik 11 jaar en ik kan mij er dan ook weinig meer van herinneren. Het is slechts zo'n 60 mijl rijden naar Moro Rock vanaf Visalia. Van veraf is deze grote rots al te herkennen. Vorig jaar heeft president Bush deze rots ook bezocht. Men heeft speciaal hiervoor de weg op sommige delen opnieuw geasfalteerd. Als ik mijn auto parkeer op het parkeerterrein nabij Moro Rock, is het al een drukte van belang bij deze bijzondere bezienswaardigheid. Via een smalle trap kun je helemaal naar boven klimmen. Omdat de afdalende en de klimmende bezoekers elkaar op dezelfde (smalle) trap moeten passeren, duurt het even voordat je boven bent. Eenmaal boven aangekomen heb je een fantastisch uitzicht over Sequoia Nat'l Park. Ondanks dat het wat heiig is, kun je toch een behoorlijk eind over het park uitkijken. De temperatuur is aangenaam hier. Na ruim een uur bovenop de rots te zijn geweest, begin ik weer aan de afdaling. Eenmaal beneden aangekomen ga ik richting "Tunnel Log." In een omgevallen Sequoia heeft men een tunnel gemaakt waar je met de auto doorheen kunt rijden. Daarna breng ik nog een bezoekje aan "Auto Log". Ook dit is een omgevallen Sequoia. Hier kun je de auto bovenop parkeren. Dit is het enige wat ik mij nog van 20 jaar geleden kan herinneren over dit gedeelte van Sequoia Nat'l Park. Destijds konden we ook daadwerkelijk de auto boven op deze reusachtige boom zetten. Nu is de oprit afgesloten omdat de boom gedeeltelijk aan het wegrotten is. Wat wil je ook met al die duizenden auto's die hier jaarlijks oprijden. Zoals gezegd ga ik dit park niet verder in. Dit keer heb ik mij beperkt tot het gebied rondom Moro Rock. Toch is dit park met z'n "Giant Sequoia's" absoluut het bezoeken waard. Het is inmiddels halverwege de middag en ik ga terug naar Visalia. 's Avonds na het eten ga ik wederom bij mijn neef langs om een verfrissende duik in het zwembad te nemen. Rond half tien zoek ik mijn bed weer op.

Dag 22 - za 6 juli

's Avonds ga ik met mijn neef naar een race op de racetrack van Tulare. De race is spectaculair om te zien op deze "dirty track" (zandbaan). De grote stofwolken waaien gelukkig van de tribune af, zodat we niet onder het stof komen te zitten. Het is voor het eerst dat ik zo'n race meemaak. Het geluid van de (kleine) racewagens is oorverdovend.  Omdat met constant linksom rijdt is het ene achterwiel groter dan het andere. Een apart gezicht. De finale eindigt met een geweldige crash van een van de racewagens. Ettelijke malen gaat de wagen over de kop en vliegt bijna over het hoge hek voor de tribune. De race wordt gelijk stopgezet. Wonder boven wonder kan de coureur ongedeerd uitstappen. De race is nu afgelopen en we lopen nog even langs de vele racewagens. Klik hier voor de site met foto's van de racewagens. Het is inmiddels tegen elven en we besluiten weer naar huis te gaan.  

Dag 23 - zo 7 juli

Op zondag gaat de familie altijd naar de kerk en ik zal ook meegaan. Om half tien begint de dienst. Het geloof is hier heel belangrijk voor de gemeenschap. De immigranten (veelal uit Nederland) houden op deze manier intensief contact met elkaar. Na afloop van de dienst praat men, onder het genot van een kopje koffie, dan ook nog even gezellig na. De rest van de dag doe ik niet meer zoveel. Een echte rustdag dus.

Dag 24 t/m 26 - ma 8 t/m wo 10 juli 

Deze dagen geniet ik lekker van een rustig einde van de vakantie. Na bijna 3 weken rondgetrokken te hebben door Amerika vind ik het heerlijk om deze dagen op gemak door te brengen. De afgelopen weken waren toch wel vermoeiend. Zeker omdat ik de hele route in mijn eentje reed. Toch zou ik het op een volgende vakantie niet anders doen. Deze week maak ik korte uitstapjes in de buurt. O.a. naar BestBuy in Fresno. Een megagrote winkel vergelijkbaar met de MediaMarkt in Nederland maar dan minstens 4x zo groot. Hier koop ik enkele, net uitgekomen, DVD's. In Nederland duurt het dan nog enkele maanden voordat deze films op DVD uitkomen.

Op woensdag ben ik weer de hele dag bij mijn nicht in Tipton en ondanks dat we maar een uurtje in het zwembad liggen ben ik 's avonds toch behoorlijk verbrand. Tja, dan had ik mij ook maar moeten insmeren. Mijn nicht gaat de volgende dag met haar 2 oudste dochters en haar nicht uit Nederland naar Six Flags Magic Mountain, vlakbij Los Angeles. Of ik ook zin heb om mee te gaan. Natuurlijk, wil ik dat! 

Dag 27 - do 11 juli

De afgelopen dagen kon ik 's ochtends wat langer blijven liggen, maar vandaag moet ik er weer vroeg uit. We willen niet te laat bij Six Flags Magic Mountain zijn. Vanaf Tipton is het ruim 2 uur rijden. Om acht uur ben ik dan ook al in Tipton. We gaan met de auto van mijn nicht. Nu heb ik ook eens de kans om rustig om mij heen te kijken. De rit verloopt voorspoedig en tegen half elf zijn we er. Het is licht bewolkt vandaag. Een uitstekende dag dus om een pretpark te bezoeken. Het is niet superdruk in het park en de wachtrijen zijn maximaal een half uur. We bezoeken diverse attracties. Mijn favoriet in dit park is DéjàVu. Een achtbaan die echt tot het uiterste gaat. Ook Goliath spectaculair. Met een topsnelheid van 85 Mph vlieg je over de baan. De jongste dochter is door alle wilde ritten misselijk geworden en we lassen een korte pauze in. Rond vier uur besluiten we weer naar huis te gaan. We hebben nog een rit van ruim 2 uur voor de boeg. Thuisgekomen in Tipton neem ik nog een laatste duik in het zwembad. Tegen tien uur ben ik weer terug bij mijn tante.

Dag 28 - vr 12 juli

Ook vandaag ben ik alweer vroeg op. Helaas moet ik vandaag terug naar Los Angeles. Morgen komt er een eind aan deze fantastische vakantie. Net als 20 jaar geleden zou ik er alles voor over hebben om hier te kunnen blijven. Dat gaat helaas niet en aan het eind van de ochtend is het tijd om afscheid van de familie te nemen. Van Visalia naar Hotel Four Points L.A. Airport in Los Angeles is zo'n 190 mijl rijden. Het is tevens de laatste huurdag van mijn comfortabele auto. Vanavond lever ik de auto weer in bij Hertz omdat mijn vlucht van Los Angeles naar Chicago al vroeg vertrekt. In ruim 3 uur tijd rijd ik naar Los Angeles en hier tank ik nog een laatste keer om de auto met een volle tank weer in te kunnen leveren. In de afgelopen 4 weken heb ik maar liefst 5160 mijl (8256 km.) gereden. Desondanks was ik maar $ 294,94 aan brandstofkosten kwijt. Gemiddeld betaalde ik $ 1,499 per gallon. Het duurst was Texaco in Moab, UT met een prijs van $ 1,669 per gallon. Het goedkoopst was Chevron in Idaho Falls, ID, $ 1,259 per gallon. In totaal heb ik 19 keer getankt. Vaak was de tank dan nog halfvol. Zelf vind ik het prettig om niet tot het allerlaatste moment te wachten met tanken.

Nadat ik ingecheckt heb bij het hotel breng ik de auto terug naar Hertz. Het hotel ligt op loopafstand van Hertz zodat ik niet eerst een bus naar het vliegveld en vandaar een bus naar het hotel hoef te nemen. Terug op de hotelkamer probeer ik mijn koffer alvast voor morgen in te pakken. Dat valt nog niet mee. Door alle spullen die ik gekocht heb krijg ik 'm met moeite dicht. Nu maar hopen dat ik niet over het maximum gewicht heen zit. Het avondeten wordt een makkelijke hap bij Burger King tegenover het hotel. Na het eten kijk ik nog wat televisie. Ik zal het niet te laat maken deze avond. Morgen wordt het een lange dag.

Dag 29 & 30 - za 13 & zo 14 juli

De laatste dag in Amerika. Nu komt er toch echt een eind aan de vakantie. Vlucht UA106 van Los Angeles naar Chicago vertrekt om 09.30 uur. Net als de heenreis wil ik graag ruim van te voren op het vliegveld zijn. Rekening houdend met strenge veiligheidsmaatregelen. Kwart voor zeven word ik met een busje van het hotel naar het vliegveld gebracht. Ik word keurig voor incheckhal van United Airlines afgezet. Als ik naar binnenga zie ik een enorme rij mensen staan. Gelukkig hoef ik hier niet achteraan te sluiten maar mag ik naar de balie voor de intercontinentale vluchten. Hier staan slechts een handjevol mensen te wachten. Door problemen met de bagageband duurt het inchecken toch nog 3 kwartier. Mijn koffer krijgt gelijk een label voor Amsterdam zodat ik in Chicago de koffer niet eerst hoef op te halen.

Als ik naar de gate ga zijn de veiligheidsmaatregelen zoals verwacht, streng. Zelfs mijn schoenen moeten uit. Ik heb hier geen moeite mee. Het geeft mij in ieder geval een gevoel van veilig vliegen. Het is nu net na achten en ik kan eindelijk een ontbijtje nemen met een laatste kop koffie van Starbucks. Met mijn mobiele telefoon kan ik hier in Los Angeles ineens ook weer telefoneren. Het geeft mij de gelegenheid om ze in Nederland te vertellen dat alles goed gaat en dat de vlucht nog steeds volgens planning om 09.30 uur vertrekt. De rest van de tijd vermaak ik mij bij een van de vele internetzuilen die hier opgesteld staan.

Dan is het tijd om aan boord van het vliegtuig te gaan. Met een kleine vertraging stijgen we tegen tienen op van LAX. Nu zit het vliegtuig wel vol en kan ik niet achterin zitten. De vlucht verloopt voorspoedig en tegen half vijf plaatselijke tijd landen we op O'Hare Int'l Airport in Chicago. We taxiën een heel eind over het vliegveld maar uiteindelijk zijn we er toch. Een bijkomend voordeel is dat ik nu vlakbij de gate ben vanwaar vlucht UA966 om 18.05 uur naar Amsterdam vertrekt. Omdat het nog meer als een uur duurt voordat we aan boord kunnen, besluit ik nog even naar buiten te gaan. Hiervoor moet ik flink stuk lopen. Om weer bij de gate te komen moet ik de opnieuw door de douane. Dit gaat allemaal vlot en ruim voor het boarden ben ik alweer terug. Het vliegtuig blijkt helemaal vol te zitten. Diverse reizigers krijgen de vraag een latere vlucht te nemen. Dan kunnen we eindelijk aan boord. Rond 18.30 uur vertrekken we en is hiermee een einde gekomen aan mijn verblijf van vier weken Amerika. Al gauw wordt het donker buiten. Slapen in een vliegtuig is voor mij echter niet weggelegd en de hele vlucht blijf ik wakker. Omdat we richting het oosten vliegen wordt het al heel gauw weer licht.

Ook deze vlucht verloopt voorspoedig en even voor 07.30 uur (Nederlandse tijd) landen we weer op Schiphol. Als ik bij de bagageband kom staan mijn ouders en mijn broer Piet mij al achter de glazen wand op te wachten. Het wachten is nu nog op de koffer. Dat wachten duurt wel heel lang en als iedereen uit het vliegtuig zijn koffer al lang heeft sta ik, samen met een Amerikaans stel, nog op de laatste koffers te wachten. Die komen echter niet en voor de tweede keer deze reis is mijn koffer zoek. Terwijl mijn ouders en broer nog steeds staan te wachten, moet ik hier eerst melding van maken. Dit alles duurt ruim een uur. Ik moet mijn adres en de cijfercombinatie van de koffer achterlaten. Zodra de koffer er is zal hij thuisbezorgd worden. Dat mijn koffer er niet is, is jammer maar er is op dit moment niets aan te doen. Mijn enige zorg is dat foto's en filmbandjes in de koffer zitten. Thuisgekomen ga ik niet naar bed maar probeer gelijk weer in het ritme te komen. Dat is maar goed ook, want 's avonds word ik gebeld dat mijn koffer terecht is. De andere dag wordt hij keurig thuisbezorgd. Hij is zelfs niet eens opengemaakt door de douane in Amsterdam. En zo is er een definitief einde gekomen aan mijn onvergetelijke reis door het zuidwesten van Amerika.

*** E I N D E ***